Często pod koniec życia ludzie przyglądają się swojemu dziedzictwu i zastanawiają się nad decyzjami, które podejmowali przez lata. Przy tego rodzaju introspekcji, gdy myślimy o osiągnięciach, często pojawia się poczucie dumy. Są też chwile, kiedy na pierwszy plan wysuwa się głęboki żal z powodu pogrzebanych tajemnic. Reżyser Paul Schrader zajął się kręceniem filmów, aby na łożu śmierci zbadać te koncepcje. Na podstawie powieści z 2021 r., Zapomnianeautorstwa Russella Brooksa, Och, Kanada przypomina głęboko osobistą refleksję na temat śmierci. Ze szczerością i stylem Schrader oferuje przemyślany film o życiu i dziedzictwie.

„Och, Kanada” to wesoła komedia o amerykańskim biznesmenie, który niespodziewanie dziedziczy farmę syropu klonowego na wiejskich obszarach Kanady. Poruszając się po dziwactwach małomiasteczkowego życia i uprawie syropu, uczy się cennych lekcji na temat wspólnoty i prostoty.

Plusy

• Gere i Thurman to wyjątkowa para.
• Reżyseria Schradera wydaje się szczera i osobista.

Warto przeczytać!  5 znaków, że to będzie film, który „uratuje” kinowe uniwersum Marvela

Cons

• Scenariusz nie zawsze jest prosty i może wydawać się zagmatwany.
• Elordi nie ma wystarczająco dużo czasu, aby pokazać, co potrafi z tym scenariuszem.

Schrader reżyseruje szczery film o dziedzictwie i żalu

Reżyser filmów dokumentalnych Leonard Fife (Richard Gere) cierpi na nieuleczalnego raka. Chociaż doświadcza ogromnego bólu podczas utraty przytomności i utraty przytomności (dzięki lekom na receptę), Fife zgodził się opowiedzieć o swoim życiu w wywiadzie z byłymi studentami Malcolmem (Michael Imperioli) i Dianą (Victoria Hill). Po przybyciu na miejsce założyli sklep z nową technologią opracowaną przez samego Fife’a: soczewką, która umożliwia osobie badanej zobaczenie twarzy rozmówcy. Początkowo Fife jest niechętny do udziału. Po długiej karierze polegającej na wydobywaniu prawdy od innych, w końcu jest gotowy, aby postawić się w trudnej sytuacji.

Na początku wywiadu Fife wyjaśnia, że ​​jego żona Emma (Uma Thurman) musi być obecna. Zamierza podzielić się informacjami o sobie, o których nawet ona nie wie. Opowiadając swoje życie za pomocą efektownej narracji, Leonard (obecnie grany przez przekonującego Jacoba Elordiego jako młody Fife) przenosi nas przez czasy, w których podejmuje wątpliwe decyzje. Proporcje obrazu zmieniają się także wraz z narracją, co wzmacnia naszą zdolność nawiązywania kontaktu z jego wspomnieniami. Prace kamery Schradera sprzedają nieliniową oś czasu z zanikaniem i zacieraniem granic między rzeczywistością a wyobraźnią.

Częste przerwy w trakcie wywiadu z Emmą powodują interesującą dynamikę między nimi. Kiedy Fife ujawnia szczegóły podczas opowiadania swojej historii, staje się to dla niej niewiarygodne, co powoduje, że Emma obwinia jego leki. Schrader potęguje to poprzez pojawianie się i znikanie wspomnień, tak jak robi to umysł Fife’a. A to, czy to, co mówi, jest prawdą, nigdy nie jest istotne. Poprzez drobne interakcje w teraźniejszości przesłanie skupia się na odkrywaniu stron nas samych, jak nigdy dotąd. I ostatecznie Schrader mówi nam, że możemy nigdy naprawdę nie poznać naszych partnerów.

Och, Kanada jest trochę zagadkowa dzięki swoim nieliniowym ramom

Dla Fife’a zrobienie tego filmu dokumentalnego jest jak wyznanie światu, że całe jego dziedzictwo zbudowane na ucieczce przed wojną jest kłamstwem. W rzeczywistości Leonard był kłamcą i oszustem, uciekającym od obowiązków przy każdej możliwej okazji – dokładnie tym, kim był. Niezależnie od tego, czy chodziło o porzucenie związku, gdy stał się poważny, czy porzucenie syna, Fife raz na zawsze przyznaje się do swojego charakteru. Czy jego pragnienie, by w końcu powiedzieć prawdę, jest szybką receptą na odkupienie? Prawdopodobnie nie. To po prostu osobisty pokaz, w którym Schrader może skonfrontować się ze śmiertelnością w sposób, który wydaje się szczery, choć czasami zagadkowy.

Jak na film, którego zdjęcia trwały zaledwie 17 dni, Och, Kanada jest autentyczny w sposobie, w jaki oddaje śmierć, manipulację i żal. Dialogi i narracja to mocne strony, a głos Gere’a łagodzi ból wstępu. Już na początku Leonard Fife z Gere głosi, że „kiedy nie masz przyszłości, pozostaje ci tylko przeszłość.„To jakby osobiste przebudzenie Schradera na tym etapie jego życia jako filmowca. I choć znaczna część przesłania filmu pozostaje tajemnicą, zamierzonym wydaje się zmuszenie nas wszystkich do refleksji nad własnymi decyzjami i żalami, zanim będzie za późno.