Premier Szwecji ostrzegł przed oddzieleniem kandydatury swojego kraju do NATO od kandydatury Finlandii, po tym jak Sojusz po raz pierwszy przyznał, że oba kraje mogą być zmuszone do oddzielnego przystąpienia z powodu przeszkód ze strony Turcji.

Ulf Kristersson powiedział w wywiadzie, że ze względów strategicznych oba wnioski o członkostwo powinny zostać ratyfikowane w tym samym czasie.

„Bardzo ścisła współpraca wojskowa między Szwecją a Finlandią, zanim zostaniemy członkami NATO, byłaby bardzo skomplikowana, gdybyśmy byli podzieleni jako członkowie” – powiedział Financial Times.

„Finlandia i Szwecja są dostawcami bezpieczeństwa” – dodał. „Mamy zdolności w naszej części świata, z których skorzystają wszystkie kraje NATO, w tym Turcja”.

Sztokholm i Helsinki ściśle skoordynowały swoje oferty, składając je razem w zeszłym roku. Ale turecki prezydent Recep Tayyip Erdoğan zgłosił zastrzeżenia, mówiąc, że chce, aby Szwecja zajęła jaśniejsze stanowisko wobec kurdyjskich aktywistów, których uważa za terrorystów.

Trzy kraje czyniły postępy w negocjacjach w celu rozwiązania sporu, ale Ankara zawiesiła je w styczniu po spaleniu Koranu przed ambasadą Turcji w stolicy Szwecji.

Oba kraje muszą ratyfikować przystąpienie wszystkich 30 obecnych członków NATO. Zrobiły to wszystkie oprócz Turcji i Węgier, a Ankara zasugerowała, że ​​mogłaby ratyfikować Finlandię przed Szwecją. Budapeszt powiedział, że ratyfikuje oba dokumenty w nadchodzących tygodniach.

Sekretarz generalny NATO Jens Stoltenberg na początku tego miesiąca otwarcie przyznał, że oba kraje mogą dołączyć osobno, a Finlandia pójdzie pierwsza.

Kristersson jednak nadal nalega, aby zostali przyjęci razem. „Wspólnie rozpoczęliśmy ten proces, wspólnie go przeprowadziliśmy i razem chcemy go dokończyć” – powiedział. „Istnieją bardzo, bardzo dobre powody, aby ratyfikować nas w tym samym czasie przed Wilnem” — nawiązanie do szczytu NATO odbywającego się w stolicy Litwy w lipcu.

Ostrzegł przed konsekwencjami, jeśli Turcja nie ratyfikuje członkostwa Szwecji do szczytu w Wilnie. „Myślę, że byłoby to złe dla Szwecji, złe dla naszego regionu, złe dla NATO i złe dla zdolności Szwecji, wraz z Finlandią, do zapewnienia bezpieczeństwa w środku wojny w naszym sąsiedztwie” – powiedział.

Premier, który przemawiał na marginesie Monachijskiej Konferencji Bezpieczeństwa, powiedział, że we wszystkich swoich rozmowach w MSC znalazł „niezwykle silne poparcie wśród innych przywódców w UE, a także wśród sojuszników z NATO” dla obu krajów łączących się razem.

Zapytany, jak by zareagował, gdyby Finlandia nie czekała na Szwecję i przyłączyła się sama, odpowiedział: „Nie planuję tego”. Dodał jednak: „Każdy kraj musi podjąć własną decyzję”.

Jego fińska odpowiedniczka, Sanna Marin, wydawała się popierać jego linię. „Jego . . . w interesie NATO, aby Szwecja i Finlandia przystąpiły jednocześnie” – powiedziała podczas dyskusji na podium w Monachium. „Wolimy i chcemy łączyć się razem”.

Kristersson powiedział, że Szwecja zrealizowała wszystkie punkty trójstronnego memorandum między Finlandią, Szwecją i Turcją uzgodnionego w czerwcu, które określa listę kroków, które Sztokholm podejmie, aby zapewnić wsparcie Ankary.

Obejmują one zdystansowanie się od kurdyjskiej milicji, zniesienie embarga na eksport broni do Turcji i podkreślenie, że będzie działać na rzecz zwalczania terroryzmu.

Powiedział, że ostatni krok nastąpi 2 marca, kiedy szwedzki rząd zdecyduje o nowych przepisach dotyczących walki z terroryzmem. „To tak duży akt prawny, że właściwie musieliśmy zmienić naszą konstytucję od 1 stycznia, aby móc go wprowadzić” – powiedział.

Szwecja stara się również zdobyć dobrą wolę Turcji, zwiększając dostawy pomocy humanitarnej dla obszarów dotkniętych niszczycielskim trzęsieniem ziemi z 6 lutego. Powiedział, że jego rząd zdecydował się wysłać dodatkowe 4,5 miliona euro na środki medyczne i sprzęt, a także 500 jednostek mieszkaniowych, które mogą pomieścić 2500 osób.

Dodał, że Sztokholm wykorzystuje również swoją rotacyjną prezydencję w UE, aby pomóc w zorganizowaniu konferencji darczyńców w przyszłym miesiącu w Brukseli, mającej na celu zebranie pieniędzy dla osób dotkniętych trzęsieniem ziemi.

Dodatkowe raporty Henry’ego Foya w Brukseli i Richarda Milne’a w Oslo