Nie wiemy, co zrobiła galaktyka o nazwie RAD12-B, ale musiało to być coś okropnego.

To dlatego, że towarzysząca jej galaktyka wystrzeliła w nią strumień gorącej plazmy, co wydaje się (jeśli mamy być antropomorficzne) atakiem ukierunkowanym.

Odkryty podczas obserwacji przez zespół kierowany przez astronoma Anandę Hotę z University of Mumbai w Indiach, tjest to szósta w historii para galaktyk zaangażowana w tego rodzaju wybuchy plazmy. Ale system RAD12 jest wyjątkowy z kilku powodów, a astronomowie nie są pewni, dlaczego.

Po pierwsze, po raz pierwszy widzieliśmy galaktykę wystrzeliwującą strumień plazmy w galaktykę, która jest większa niż jest w rzeczywistości.

Po drugie, jest tylko jeden odrzutowiec. Widzieliśmy wiele, wiele galaktyk wyrzucających strumienie plazmy w przestrzeń kosmiczną i zwykle te strumienie występują parami. Dlaczego RAD12 ma tylko jeden, jest tajemnicą.

Szybkie strumienie plazmy emitujące promieniowanie w zakresie fal radiowych są dość powszechne we Wszechświecie. Są znane jako galaktyki radiowe, a dżety są emitowane przez jądro galaktyki. Naukowcy uważają, że odpowiedzialna jest za to supermasywna czarna dziura w centrum galaktyki.

Galaktyczne supermasywne czarne dziury są często otoczone ogromnymi ilościami materii, która wiruje w dysku i spada na czarną dziurę z wewnętrznej krawędzi dysku. Ten proces akrecji jest jednak chaotyczny; nie cały materiał z wewnętrznej krawędzi dysku przedostaje się poza horyzont zdarzeń.

Część z nich zostaje przekierowana i przyspieszona wzdłuż linii pola magnetycznego na zewnątrz czarnej dziury. Jest przenoszony do biegunów czarnej dziury, gdzie jest wystrzeliwany w przestrzeń kosmiczną z prędkością zbliżoną do prędkości światła w próżni, przebijając ogromne odległości przez ośrodek międzygalaktyczny, działając jako synchrotron przyspieszający elektrony, które następnie emitują fale radiowe.

Wciąż nie rozumiemy wielu aspektów tego procesu, ale zwykle obserwuje się go w galaktykach eliptycznych – tych, które są rodzajem rozmytych, bezkształtnych plam, w przeciwieństwie do wysoce ustrukturyzowanych form galaktyk spiralnych. W galaktykach eliptycznych zwykle nie zachodzi wiele procesów gwiazdotwórczych; większość gwiazd w nich jest stara i nie zawierają tak dużo materiału gwiazdotwórczego. Uważa się, że dżety odgrywają w tym rolę, dostarczając „sprzężenia zwrotnego”, który hamuje formowanie się gwiazd.

System RAD12 może pomóc astronomom zrozumieć te procesy, ponieważ wartości odstające nakładają ograniczenia na to, co niektóre klasy obiektów mogą, a czego nie. Ponadto rzadkie układy galaktyk, w których dżet jednego zderza się z drugim, mogą wykazywać dodatnie sprzężenie zwrotne, w których bombardowana galaktyka wykazuje oznaki dodatniego sprzężenia zwrotnego lub wzmożonej aktywności gwiazdotwórczej.

Naukowcy wiedzieli, że jest coś niezwykłego w RAD12, znajdującym się w odległości około miliarda lat świetlnych od lat 90., ale dopiero obywatelski projekt naukowy analizujący dane zebrane za pomocą Giant Meterwave Radio Telescope (GMRT) w Indiach o nazwie [email protected] że cały zakres jego dziwactwa został ujawniony.

Dwie galaktyki w systemie są w trakcie łączenia, a ich dwa jądra dzieli odległość 414 000 lat świetlnych. Razem cała struktura ma 440 000 lat świetlnych długości, czyli znacznie więcej niż galaktyka macierzysta dżetu (chociaż nie jest niczym niezwykłym, że dżety radiowe przekraczają długość swojej galaktyki macierzystej).

Oznacza to, że dżet uderza w RAD12-B, ale w przeciwieństwie do pięciu innych układów galaktyk tego rodzaju, RAD12-B nie wykazuje żadnych oznak dodatniego sprzężenia zwrotnego, tj. zwiększonej aktywności gwiazdotwórczej.

A pojedynczy dżet galaktyki macierzystej to prawdziwa zagadka. Możliwe, że coś mogło uniemożliwić jego ucieczkę, na przykład „powłoki” gwiazd wokół galaktyki utworzone w wyniku przeszłej fuzji, które uwięziły ośrodek międzygwiezdny i spowodowały powstanie obszarów o większej gęstości. Widzieliśmy również przypadki, w których dżety radiowe są zaginane i zmieniane przez silne pola magnetyczne w kosmosie.

Dokładne ustalenie, co dzieje się z RAD12, będzie wymagało więcej pracy, w tym obserwacji za pomocą wielu teleskopów, ale zapowiada się naprawdę fascynujący przypadek.

Badanie zostało opublikowane w Miesięczne zawiadomienia Królewskiego Towarzystwa Astronomicznego ubiegłego roku i został przyjęty do druku w r Multimessenger Chakra of Blazar Jets: Proceedings of 375th Symposium of the International Astronomical Union.