Tallulah Willis i Bruce Willis

Axelle/Bauer-Griffin/FilmMagic; Mike Marsland/WireImage

Tallulah Willis szczerze opowiada o tym, jak radzi sobie z demencją swojego ojca Bruce’a Willisa, od chwili, gdy dowiedziała się o jego diagnozie, po znalezienie akceptacji w dniu dzisiejszym.

W eseju pierwszoosobowym pt ModaWillis staje się bezbronna, mówiąc o tym, jak jej własne zmagania wpłynęły na to, że była całkowicie obecna z rodziną podczas wczesnych etapów diagnozy Bruce’a, o której, jak powiedziała, „wiedziała, że ​​coś jest nie tak od dłuższego czasu”.

W zeszłym roku, Być trudnym do wykorzenienia Rodzina aktora powiedziała, że ​​„odchodzi” od kariery aktorskiej po zdiagnozowaniu u niego afazji. Następnie w lutym jego rodzina podzieliła się aktualnymi informacjami na temat jego stanu zdrowia, mówiąc, że jego stan się pogorszył i że teraz grozi mu otępienie czołowo-skroniowe (FTD).

„Zaczęło się od pewnego rodzaju niejasnego braku reakcji, który rodzina przypisała hollywoodzkiemu ubytkowi słuchu:„ Mów głośniej! Być trudnym do wykorzenienia namieszał tacie w uszach” – wyjaśnił Willis, którego również jest córką Demi Moore. „Później ten brak reakcji się poszerzył i czasami brałem to do siebie”.

Kontynuowała: „Miał dwoje dzieci z moją macochą, Emmą Heming Willis, i myślałam, że stracił zainteresowanie mną. Chociaż nie mogło to być dalsze od prawdy, mój nastoletni mózg torturował się jakąś błędną matematyką: nie jestem wystarczająco piękna dla mojej matki, nie jestem wystarczająco interesująca dla mojego ojca.

Ale kiedy Willis powiedziała, że ​​powinna być tam dla swojej rodziny, przyznała, że ​​sama zmaga się z własnymi zmaganiami, mówiąc: „Spotkałam się z upadkiem Bruce’a w ostatnich latach z częścią unikania i zaprzeczania, z czego nie jestem dumna. ”

Willis szczegółowo opisała swoje walki w ciągu ostatniej dekady po tym, jak wytrzeźwiała w wieku 20 lat, w tym cierpiała na jadłowstręt psychiczny i została przyjęta do ośrodka leczenia depresji. Zdiagnozowano u niej również ADHD i rozpoczęto przyjmowanie leków pobudzających, które nazwała „transformacyjnymi”.

Ale kiedy była „pochłonięta dysmorfią mojego ciała i obnosiła się z tym na Instagramie”, powiedziała, że ​​​​jej tata „cicho walczył”.

„Udało mi się wykonać znieczulenie zewnątrzoponowe w kanale centralnym; dobrych uczuć tak naprawdę nie było, złych tak naprawdę nie było” – wspomina Willis. „Pamiętam jednak moment, w którym dotknęło mnie to boleśnie: byłam na weselu latem 2021 roku w Martha’s Vineyard, a ojciec panny młodej wygłosił poruszające przemówienie. Nagle zdałam sobie sprawę, że nigdy nie dożyję tego momentu, gdy mój tata będzie mówił o mnie w wieku dorosłym na moim ślubie. To było druzgocące”.

Kiedy próbowała kierować swoimi emocjami i znaleźć zrozumienie dla zdrowia Willisa, przyznała, że ​​wciąż ma „nadzieje związane z moim ojcem, których tak niechętnie porzucam”. Ale w miarę upływu czasu powoli znajduje swoją wersję akceptacji.

„Rekonwalescencja prawdopodobnie trwa całe życie, ale teraz mam narzędzia, aby być obecnym we wszystkich aspektach mojego życia, a zwłaszcza w moich relacjach z tatą” – powiedziała. „Mogę przynieść mu energię, która jest jasna i słoneczna, bez względu na to, gdzie byłem”.

Kontynuowała: „W przeszłości tak bardzo bałam się, że zniszczy mnie smutek, ale w końcu czuję, że mogę się pokazać i polegać na mnie. Mogę delektować się tym czasem, trzymać tatę za rękę i czuć, że jest cudownie. Wiem, że zbliżają się próby, że to początek żałoby, ale ta cała historia o kochaniu siebie, zanim pokochasz kogoś innego — to prawda”.