Lynn Nottage (22 produkcje)
Kena Ludwiga (17, 1 współkredyt)
Heidi Schreck (16)
Augusta Wilsona (15)
Selina Fillinger (13)
Kate Hamill (13)
Jeffreya Hatchera (13)
Lauren Gunderson (12, 5 współautorów)
Martyna Majok (12)
Stefano Massini/Ben Power (12)
Howarda Ashmana (10)
Jamesa Ijamesa (10)
Boba Martina (10)
Larissa FastHorse (9)
Harveya Fiersteina (9)
Joe Masteroffa (9)
Dominik Morisseau (9)
Douglasa McGratha (8)
Thomasa Meehana (8)
Karen Zacarias (8, 2 współautory)

Lynn Nottage powraca na szczyt tej listy, którą zdominowała także w zeszłym roku, po pojawianiu się i schodzeniu z niej od 2016 roku. Pierwsze miejsce zdobywa nie tylko dzięki Clyde’aale bogaty katalog dzieł popularnych, m.in Pot I Odzież intymna. Heidi Schreck i Stefano Massini odpowiadają swoim rankingom Top 10 Play, ponieważ mają tylko jedną sztukę w obiegu. Inne nazwy na tej liście obejmują POTUSSelina Fillinger, która również to zrobiła Coś czystego w marcu przyszłego roku w Dobama Theatre w Cleveland; Larissa FastHorse, która ma Dla ludzi obecnie w Guthrie Theatre w Minneapolis; James Ijames, który to zrobił Najbardziej spektakularnie godny pożałowania szlak Miz Marthy Washington w Minneapolis’s Mixed Blood w marcu przyszłego roku; oraz Martyna Majok, która ma na swoim koncie także produkcje m.in Koszty utrzymania i robi książkę dla nowego Gatsby’ego musical w American Repertory Theatre.

Najważniejszym trendem, jaki zauważyliśmy na tej liście, jest przewaga adaptatorów literackich i autorów książek do musicali – obaj zazwyczaj stanowią część tego miksu, ale tym razem są bardziej widoczni. Pierwszą kohortę prowadzi Ken Ludwig, który oprócz swojego Pożycz mi tenora Seria ma teraz różne sztuki Sherlocka Holmesa, w tym Baskerville, robiąc rundy; tuż za nim plasuje się Jeffrey Hatcher, który ma własną sztukę Sherlocka, Holmesa i Watsonaa także wersja Doktor Jekyll i pan Hyde. Reprezentowana jest także czołowa pozycja na liście, Lauren Gunderson, zarówno z oryginalnymi sztukami, jak i serią spinoffów Jane Austen (z Margot Melcon), podobnie jak Kate Hamill, która wyrosła z adaptacji Austen z własnym feministycznym podejściem do Sherlocka Holmesa (Pani Holmes i pani Watson: Apt 2B) i Dracula (bezczelny tytuł Dracula: naprawdę feministyczna sztuka zemsty).

Autorzy tej książki to po części słodko-gorzka lista pamiątkowa – Joe Masteroff (Kabaret I Ona mnie kocha), Howarda Ashmana (Mały sklep z horroramiróżne musicale Disneya, także nowa inscenizacja Niech cię Bóg błogosławi, panie Rosewater w freeFall Theatre na Florydzie), Thomas Meehan (Elf z musicalujak również Ania I Chaplina), Douglasa McGratha (Piękny) – i kilku wciąż z nami skrybów, takich jak Bob Martin (Elf I Bal maturalny) i Harvey Fierstein (nie tylko Piosenka o pochodni Ale Perwersyjne Buty, La Cage aux FollesI Wiadomości).

Amerykański teatr, którego dieta programowa obejmuje musicale i adaptacje literackie oraz nowe sztuki, zatrudniający żyjących pisarzy, a jednocześnie honorujący wciąż aktualne dzieła przeszłości? (Chociaż, należy zauważyć, jest to stosunkowo niedawna przeszłość, ponieważ Szekspir jest jedynym „kanonicznym” pisarzem, którego tutaj wykluczamy; będziesz musiał przeglądać wykazy sezonów, aby znaleźć Williamsa, Becketta, Childressa, Molière’a i in.) Równowaga między tymi elementami może zmieniać się z roku na rok, ale jest to okazja, którą przyjmiemy.

Powiązany