Model satelity Telstar na wystawie w muzeum. | Źródło zdjęcia: Rama Wikimedia Commons

My, jako ludzkość, mamy tendencję do pamiętania o tym, co pierwsze. Kiedy coś jest robione po raz pierwszy lub gdy ktoś jest w czymś pierwszy, wydarzenie lub osoba ma większą wartość pamiętaną. To samo nie dotyczy jednak powtórzenia wyczynu, nawet jeśli jest to dopiero drugi raz.

Większość z nas z pewnością wie, kto był pierwszą osobą, która postawiła stopę na Księżycu, ale może nie drugą (Neil Armstrong i Edwin Aldrin są odpowiednio pierwszą i drugą osobą, na wypadek gdybyś chciał wiedzieć). Przecież nawet jeśli chodzi o wydarzenia w szkole, jest szansa, że ​​pamiętasz, kto w danym roku był pierwszy – czy to w nauce, czy w sporcie – dużo później, niż kto zajął drugie miejsce.

To samo dotyczy satelitów komunikacyjnych Telstar 1 i Telstar 2. Misja Telstar była międzynarodową współpracą między AT&T, Bell Telephone Laboratories, NASA, brytyjskim General Post Office oraz francuskim National Post, Telegram i Telegraph Office. Opracowany głównie przez Bell Labs dla AT&T, sprzęt pokładowy był zasilany panelem słonecznym i miał system zasilania awaryjnego z baterii.

Wiele nowości Telstar 1

Wystrzelony 10 lipca 1962 roku Telstar 1 jest nadal pamiętany jako pierwszy na świecie aktywny satelita komunikacyjny. Był to pierwszy komercyjny ładunek w kosmosie, przekazywał pierwszy na świecie transatlantycki sygnał telewizyjny i stał za pierwszą w historii transmisją na żywo.

Telstar 1 działał jednak tylko do listopada tego samego roku. Skutki promieniowania spowodowały, że uległ awarii elektroniki pokładowej, kładąc kres jego użyteczności, choć nadal pozostaje na orbicie.

Odporność na promieniowanie

Zasadniczo identyczny z satelitą Telstar 1, Telstar 2 ważył 79 kg i miał kilka ulepszeń w porównaniu do swojego poprzednika. Awaria Telstar 1 spowodowana ekspozycją na promieniowanie skłoniła twórców do wprowadzenia znaczących zmian konstrukcyjnych. Dlatego dekodery poleceń zostały wyposażone w tranzystory odporne na promieniowanie.

Różnił się również od Telstar 1 tym, że wykorzystywał przepisy dotyczące przesyłania informacji naukowych w czasie rzeczywistym. Dokonano tego za pomocą systemu telemetrii mikrofalowej, w wyniku czego telemetrię można było uzyskać nawet po wyłączeniu radiolatarni VHF przez dwuletni zegar.

50 lat temu

Przeprowadzając eksperymenty mające na celu pomiar energetycznego rozkładu protonów i elektronów w pasach Van Allena (strefa naładowanych cząstek energetycznych), oprócz przenoszenia kanałów telefonicznych i jednego kanału telewizyjnego, Telstar 2 został wystrzelony przez Stany Zjednoczone w imieniu AT&T 7 maja, 1963. Chociaż początkowa prędkość wirowania statku kosmicznego wynosiła 180 obrotów na minutę, zmieniała się powoli przez cały okres eksploatacji statku kosmicznego.

Apogeum – punkt, w którym satelita znajduje się najdalej od Ziemi – Telstar 2 (10 800 km) było wyższe niż Telstar 1. Dzięki temu satelita miał dłuższy czas widzenia stacji naziemnych, a jednocześnie skrócenie czasu w pasach Van Allena.

Telstar 2 działał z powodzeniem przez dwa lata, a nawet miał swój własny pierwszy, kiedy transmitował pierwszy transatlantycki program telewizyjny widziany w kolorze podczas swojej 10. orbity. 16 maja 1965 roku, podczas swojej 4736. orbity, nadajnik VHF został wyłączony.

Podobnie jak Telstar 1, Telstar 2 również pozostaje na orbicie, mimo że nie jest już funkcjonalny. Jednak w przeciwieństwie do Telstar 1, Telstar 2 nie cieszy się taką samą sławą, mimo że działał dłużej i miał własne sukcesy.

• Telstar 1 był pierwszym na świecie transatlantyckim sygnałem telewizyjnym i stał za pierwszą w historii transmisją na żywo.

• Awaria Telstar 1 spowodowana ekspozycją na promieniowanie skłoniła twórców do wprowadzenia znaczącej zmiany konstrukcyjnej w stosunku do Telstar 2.

• Telstar 2 działał z powodzeniem przez dwa lata, a nawet miał swój własny pierwszy, kiedy transmitował pierwszy transatlantycki program telewizyjny widziany w kolorze podczas swojej 10. orbity.