Tygodniowy felieton o ekonomii politycznej autorstwa filistra musi nieustannie walczyć, by nie skończyć jako nudny, rozwlekły lub, co gorsza, niedopracowany. Ekonomia polityczna, w końcu, porusza się w lodowatym tempie i niekoniecznie nadaje się do cotygodniowego cyklu informacyjnego. Dlatego w tym tygodniu zdecydowałem się na grę słów.

PREMIA

Film opowiada o dwóch politycznie aktywnych braciach w Kerali – jeden z nich jest zwolennikiem tego, co wygląda na Kongres, a drugi lewicy – ​​którzy nieustannie toczą autodestrukcyjną walkę, podczas gdy ich rodzice cierpią psychicznie i materialnie. W jednej ze scen brat opowiadający się za Kongresem oskarża swojego lewicowego brata o uciekanie się do międzynarodowej retoryki politycznej, gdy jest kwestionowany w kwestiach polityki lokalnej. Ci, którzy znają lewicę w Indiach, zgodziliby się, że jest to uzasadniona krytyka lewicowców. Lewicowy brat wyśmiewa swojego prawicowego rywala, odpowiadając, że ten ostatni nie może rozmawiać o polityce międzynarodowej, ponieważ nic o niej nie wie.

Wtedy właśnie bracia z Kongresu rzucają mu wyzwanie:Polskailenthu sambhavichu? (Co się wydarzyło w Polsce)”.

Sandy powstał w 1991 roku, zaledwie dwa lata po tym, jak Solidarność poprowadziła powstanie ludowe i obaliła reżim komunistyczny w Polsce, jednym z najważniejszych państw satelickich Związku Radzieckiego. Kwestionowanie dogmatycznego komunisty w sprawie Polski tuż po upadku bloku socjalistycznego było równoznaczne z kwestionowaniem ich racji bytu. A odpowiedź lewicowego rodzeństwa jest dokładnie taka.Polska Patti z domu Oraksharam Mindaruthu! Enikkathishtamalla. (Nie mów ani słowa o Polsce! Nie podoba mi się.)”, powiedział, mając załamanie nerwowe, zanim obaj niemal doszli do rękoczynów.

Chwila Sandy ma absolutną rację, krytykując dogmat lewicy w Kerali, używając analogii do Polski, ale dogmat sam w sobie nie jest czymś, co dotyczy jedynie mniej wykształconych szeregowych ideologii politycznych.

Można to udowodnić, przytaczając inną historię z samej Polski, o której autor dowiedział się podczas wywiadu z Amartyą Senem na temat jego autobiografii Dom na świecieW pewnym miejscu książki Sen opowiada o swojej rozmowie z Oscarem Lange w Cambridge w 1956 roku. Lange, sam będący Polakiem, należał do najsłynniejszych ekonomistów marksistowskich i był uważany za autorytet w dziedzinie socjalistycznych metod planowania.

Lange rozmawiał z Senem o tym, jak polski rząd, przy pomocy Związku Radzieckiego, zbudował ogromne miasto przemysłowe Nowa Huta (dosłownie Nowa Huta) w pobliżu Karakowa, aby zaszczepić postępową ideologię wśród ludzi. Huta – nazywała się Huta Włodzimierza Lenina, a jej produkcja przekraczała potrzeby całej Polski – nie miała sensu ekonomicznego, ponieważ surowce musiały być sprowadzane z odległych miejsc, powiedział Lange Senowi.

Ale decyzja o budowie fabryki została podjęta, ponieważ „Kraków był bardzo reakcyjnym miastem, z długą prawicową historią – nie walczyli nawet z nazistami porządnie”, powiedział Lange Senowi, wyjaśniając, że „podjęto decyzję, że nowoczesne miasto przemysłowe 'z dużym proletariatem’ było dokładnie tym, czego potrzebował Kraków”. Lange twierdził, że pomysł okazał się sukcesem, a „ludzie w Krakowie zaczynają stawać się mniej reakcyjni”. Sen pamięta, że ​​nie przekonało go rozumowanie Langego, które uważał za „zbyt schludne i schematyczne”.

Historia miała udowodnić, że sceptycyzm Sena był słuszny, a ekonomiczny determinizm Langego błędny. Zamiast stać się bastionem ideologii komunistycznej, Nowa Huta stała się epicentrum polityki antykomunistycznej i wywołała wstrząs tektoniczny, który odegrał zasadniczą rolę w obaleniu całego obozu socjalistycznego. Jedną z najsłynniejszych walk w Nowej Hucie była mobilizacja klasy robotniczej „wierzących” przeciwko planom reżimu komunistycznego, aby usunąć drewniany krzyż, który czcili, zamiast kościoła w mieście. Karol Józef Wojtyła, ksiądz katolicki, który zapoczątkował tradycję pasterki w mieście, które miało być miastem ateistów, pełnił funkcję papieża Jana Pawła II w latach 1978–2005.

„Politycznie Europa Wschodnia była piętą achillesową systemu sowieckiego, a Polska (oraz, w mniejszym stopniu, Węgry) jego najsłabszym punktem” – napisał historyk Eric Hobsbawm w Age of Extremes. „Opinia publiczna kraju (Polski) była przytłaczająco zjednoczona nie tylko niechęcią do reżimu, ale także antyrosyjskim (i antyżydowskim) i świadomie rzymskokatolickim, polskim nacjonalizmem” – napisał Hobsbawm.

Ideologiczna pycha, która skłoniła komisarzy do przekonania, że ​​sprawiedliwe czynniki ekonomiczne mogą zwyciężyć nad każdą inną sprzecznością, aby zachować socjalizm, nie jest domeną tylko jednej ideologii lub innej. Historia jest pełna takich przypadków, w których potężni politycy często myślą, że jedyne sprzeczności, które mają znaczenie, to te, które najwyraźniej zidentyfikowali i rozwiązali, a wszystko inne stało się nieistotne. Historia wielokrotnie pokazała nam, że takie deterministyczne rozumowanie jest błędne.

Gdyby dodać bardziej współczesny i prowokacyjny przykład, niemal podobny zestaw nastrojów można dostrzec w narracjach wokół wyników wyborów w okręgu wyborczym Lok Sabha w Faizabad, który obejmuje Ajodhję. BJP uważała, że ​​ma niezawodną polityczną polisę nie tylko w Faizabad, ale w całym Uttar Pradesh, ponieważ zbudowała świątynię Ram po przedłużającym się sporze, a cały stan zagłosowałby przytłaczającą większością głosów na Hindutwę.

Wyborcy najwyraźniej myśleli inaczej. Oczywiście, równie błędne byłoby wyciągnięcie przeciwnego wniosku, a mianowicie, że przegrana BJP w Ajodhji jest koniecznie mandatem przeciwko Hindutvie i BJP.

Zarówno Polska, jak i Ajodhja uczą nas tej samej lekcji o ideologii i jej politycznej praktyce. Mogą obrać zupełnie inny kurs niż ten, w który nasze dogmaty nas tymczasowo wmawiają.

Roshan Kishore, redaktor działu danych i ekonomii politycznej w HT, pisze cotygodniowy felieton na temat stanu gospodarki kraju i jego konsekwencji politycznych oraz odwrotnie