Już zanim Ben Duckett dostał drugą szansę na karierę testową podczas tournée po Pakistanie w 2022 roku, chciał opowiedzieć wnukom o czterech występach w reprezentacji, które rozegrał już w 2016 roku.

Podczas gdy czeka na rychłe narodziny swojego pierwszego dziecka z narzeczoną, Paige, wprawiając w ruch linię dla tych przyszłych łowców uszu… cóż, dzieci, dziadek ma kilka historii do opowiedzenia. Nie tylko o trzech stuleciach – i kilku nieostrożnościach, które poprzedziły jego szansę na ich zdobycie – ale o jego roli w umocnieniu otwierającego partnerstwa Anglii po raz pierwszy od 2012 roku. To rola, którą odgrywał z rodzajem angażującej gry, która, jak miało to miejsce w sobotę – a właściwie w czwartek – kieruje energią przeciwnika i oddaje ją prosto w jego oczy.

71 biegów, które Indie Zachodnie dodały do ​​swojego ostatniego wicket, dało turystom niemałą przewagę 41, a jednocześnie wydłużyło sesję poranną, co jeszcze bardziej frustrowało Anglię. Ruch, aby po prostu nie próbować wyrzucić Joshuy Da Silvy, zdezorientował wielu, którzy byli zirytowani, gdy numer 11 Shamar Joseph zaczął pokazywać swoje zdolności z kijem. A gdy Duckett wjechał w pniaki Zaka Crawleya na końcu non-strikera – za pomocą koniuszków palców Jaydena Sealesa – brakowało składnika z pierwszych siedmiu sesji tego drugiego testu. Jeopardy.

A potem, tak po prostu, zniknęło. Zmielone na papkę i rozsmarowane na całym polu Trent Bridge, głównie przez osłonę i punkt z tyłu. Podobnie jak pierwszego dnia, kiedy Crawley wpadł trzy piłki do otwierającego wysiłku Anglii, Duckett – ponownie z pomocą Ollie Pope’a – odwrócił sytuację lekkim siedemdziesięcioma kilkoma: kolejny cios, który nie zaniepokoił kolumny stuleci, ale miał tyle samo wagi w okolicznościach.

Następnie leworęczny gracz wywinął cztery kolejne czwórki przeciwko Sealesowi – najlepszy wynik Indii Zachodnich w zeszłym tygodniu na Lord’s – napędzając Anglię do 50 w ciągu zaledwie 4,2 overów, aby natychmiast zmienić nastrój wewnątrz Trent Bridge. Tym razem deficyt został zniwelowany w 41 dostawach. Duckett przyjął bardziej stonowaną rolę, a Pope miał zaszczyt wcisnąć się do Sealesa na kolejne granice. Ale wyprzedził Pope’a, gdy ten wyrzucił hat-tricka zamiatania Kevina Sinclaira, co z kolei pozwoliło Anglii osiągnąć 100 w 18,4 overach. Duckett miał ich 53.

Podobnie jak w przypadku Anglii, zmiana piłki pomogła chwilowo odwrócić losy meczu dla Indii Zachodnich. Pierwsze 14 dostaw z zastępcą dotyczyło Pope’a i Ducketta, których obaj stracili z powodu ruchu bocznego, którego brakowało zmienionym Dukes.

Na prawdziwym boisku, na przyjaznym dla granic terenie, przewaga 99 punktów przy stracie trzech punktów w tym momencie sprawiła, że ​​gra była niepewna. Jednak fakt, że Anglia miała taką platformę, pozwolił Harry’emu Brookowi (71 z 78) i Joe Rootowi (37 z 67) zakończyć dzień, grając w ich naturalne gry w najtrudniejszych warunkach, ponieważ wilgoć utrzymywała się w powietrzu, a reflektory były używane przez ostatnie 90 minut gry.

„Są chwile, kiedy chciałbyś po prostu odpocząć trochę dłużej” – zażartował Chris Woakes, gdy zapytano go, jak to jest oglądać, jak czołowa drużyna nieustannie atakuje, nie przejmując się przypadkowymi ofiarami.

„Zobowiązaliśmy się do takiego sposobu gry i chcemy bawić, chcemy wywierać presję na przeciwnikach. To ekscytujące do oglądania, ale jednocześnie są chwile, kiedy myślisz sobie „chłopaki, czy możemy po prostu odbić kilka overów”, żeby móc podnieść nogi! Ale trzeba znosić szorstkość z gładkością, sposób, w jaki chłopaki grają do tej pory w tej grze, jest niesamowicie ekscytujący, świetnie się go ogląda i mam nadzieję, że przyciągnie tłumy na widownię.

„Wiem też, że chociaż czasami mogą być szanse na nową piłkę przeciwko naszej parze otwierającej ze względu na sposób, w jaki grają, to jako rzucający — i rzucający otwierający — wiem też, że gdy jest się pod presją, trudniej jest wykazać się swoimi umiejętnościami”.

Warto zauważyć, że wprowadzenie Ducketta do zespołu nastąpiło w czasie, gdy atmosfera pod wodzą Brendona McCulluma i Bena Stokesa była nieskazitelna. Lato 2022 roku wciągnęło wszystkich, ale selekcjonerzy uznali, że rozkwit Ducketta to brakujący element. Alex Lees był niespodziewaną ofiarą, ponieważ Duckett dostał przyzwolenie na Pakistan. W 18 testach od tego czasu, przeciwko sześciu drużynom rozsianym na trzech kontynentach, niższy leworęczny zawodnik osiągał średnio 47 i zdobył 1504 biegi przy 88,62.

Nic z tego nie jest naciągane. To nie Bazball, kontratakowanie czy narzucanie się. Po prostu facet, który tak bardzo kocha gonić piłkę, że na trybunach rozległy się śmiechy, gdy opuścił pierwszą piłkę w tej rundzie, od Alzarriego Josepha, co zbliżyło jego ogólny procent opuszczeń do 2. I równie głośne jak wiwaty, które witały 11 granic, które wyprowadziły Anglię z niebezpieczeństwa, były owacje, gdy Duckett odszedł z drugą zmieniającą ton rundą w ciągu trzech dni.

To, że wydarzyło się to na jego ojczystym boisku, wydawało się szczególnie trafne, biorąc pod uwagę zbliżający się dodatek do jego rodziny, co świadczy o bardziej dojrzałym Ducketcie, bez konieczności pozbywania się psotnych instynktów. Poręczny słodki punkt między dojrzałością a niedojrzałością. Jak wiedza o tym, że przeklinanie nie jest czymś wielkim ani mądrym, ale mimo to uważanie tego za zabawne.

Northamptonshire zachęcał do renegackiej passy, ​​a następnie Nottinghamshire ją udoskonalił. Obejmowało to zmianę chwytu po nieudanej rekonwalescencji po operacji palca serdecznego lewej ręki, co spowodowało wykrzywienie chwytu latem 2018 r., ograniczając jego strzały.

Problem pojawił się, ponieważ Duckett wrócił do gry cztery tygodnie wcześniej, niż powinien, niecierpliwie próbując przedstawić swoją sprawę powrotu do reprezentacji Anglii. Rekonwalescencja trwała dłużej, niż się spodziewano, ale jak się dowiaduje, dobre rzeczy przychodzą do tych, którzy czekają, nawet do człowieka w pośpiechu. Zwłaszcza teraz, gdy ma kilka historii do opowiedzenia rodzinie. Być może nawet jedną o decydującym o serii zwycięstwie w teście w mieście, które teraz nazywają domem.