Kiedy dwa tygodnie temu północnokoreański dyktator Kim Dzong Un wydał swoją najnowszą piosenkę, z pewnością nie mógł przewidzieć, że stanie się hitem na TikToku.

Ale propagandowa melodia stała się wirusowa w Internecie, a użytkownicy pokolenia Z chętnie słuchają synthy-electro popu.

Większość wyraźnie nie zdaje sobie sprawy z koreańskich tekstów wychwalających człowieka, który poprzysiągł „całkowitą unicestwienie Stanów Zjednoczonych” i wystrzelił dziesiątki rakiet balistycznych.

„Śpiewajmy Kim Dzong Un, wielki przywódca / Pochwalmy się Kim Dzong Unem, naszym przyjacielskim ojcem” – głosi piosenka.

To naprawdę świetny utwór, mówią użytkownicy TikTokkera.

„Taylor Swift nie spodziewała się, że zostanie wyrzucona z wody zaraz po wydaniu swojego nowego albumu” – zażartował w Internecie jeden z fanów.

„Czekaj, to klaps”, „Ta piosenka potrzebuje nagrody Grammy”, „To taka dystopijna w najbardziej chwytliwy sposób” – to tylko niektóre z pełnych entuzjazmu komentarzy pod filmami na TikToku.

Eksperci twierdzą jednak, że słoneczny pop kryje w sobie coś bardziej złowrogiego.

Friendly Father to najnowszy utwór z serii propagandowych piosenek popowych, które państwo komunistyczne stworzyło w ciągu ostatnich 50 lat.

Jest energiczny, żywy i niebezpiecznie chwytliwy – niewiele różni się od zachodnich hitów popu.

Ale jest w tym pewien odcień czasów sowieckich; Użytkownicy pokolenia Z opisują go jako „zakodowany przez Abbę”, co jest nawiązaniem do szwedzkiego superbandu.

„W tym przypadku piosenka jest napisana przez Abbę” – mówi Peter Moody, analityk ds. Korei Północnej na Uniwersytecie Koreańskim.

„To optymistyczny utwór, nie może być bardziej chwytliwy, a bogaty zestaw orkiestrowo brzmiących sekwencji nie może być bardziej wyeksponowany” – mówi.

Jednak przy pisaniu utworu, który zajmował pierwsze miejsca na listach przebojów w Korei Północnej, w grę wchodzą nie tylko względy komercyjne – władze chcą robaka w uszach, który przenika do umysłów.

Nie ma miejsca na abstrakcyjne frazowanie lub zbyt skomplikowane taktowanie, mówi Alexandra Leonzini, stypendystka Uniwersytetu Cambridge, która bada muzykę Korei Północnej.

Melodie muszą być proste, przystępne, coś, co ludzie mogą łatwo wychwycić.

Melodie muszą być również nastawione na taki zakres wokalny, aby większość ludzi mogła je śpiewać. Masy nie nadążają za gimnastyką wokalną, więc zapomnijcie o wielooktawowych riffach.

Pani Leonzini twierdzi, że śpiewnik rzadko zawiera utwory wywołujące prawdziwe emocje. „Chodzi o to, że chcą motywować, dążyć do wspólnego celu dla dobra narodu… nie mają tendencję do tworzenia piosenek takich jak ballady” – mówi.

W Korei Północnej obowiązuje zerowa tolerancja dla wolności twórczej i artystycznej. Nielegalne jest, aby muzycy, malarze i pisarze tworzyli dzieła wyłącznie ze względu na sztukę.

„Cała twórczość artystyczna w Korei Północnej musi służyć edukacji klasowej obywateli, a dokładniej edukować ich, dlaczego powinni odczuwać poczucie wdzięczności i lojalności wobec partii” – mówi Leonzini.

Dodaje, że rząd Korei Północnej wierzy w „teorię nasion”, zgodnie z którą każde dzieło musi zawierać ziarno ideologiczne, przesłanie, które jest następnie masowo rozpowszechniane poprzez sztukę.

Muzyka to jedno z jego najpotężniejszych narzędzi, a Pjongjang przechowuje swoje popowe utwory dla tych, którzy pozostają w domu. Stan paraduje ze swoimi zespołami operowymi i orkiestrami symfonicznymi w misjach zagranicznych, ale lżejsze zespoły są przeznaczone wyłącznie dla publiczności krajowej.

Koreańczycy z Północy budzą się każdego ranka przy dźwiękach propagandowych piosenek rozbrzmiewających nad wiejskimi placami – mówią uciekinierzy.

Nuty i teksty najnowszych piosenek – które pojawiają się oszczędnie – są drukowane w gazetach i magazynach; zazwyczaj muszą też uczyć się tańca, mówi Keith Howard, emerytowany profesor muzykologii w londyńskiej Szkole Studiów Orientalnych i Afrykańskich, który po raz pierwszy odwiedził Koreę Północną w latach 90. XX wieku.

„Zanim piosenka zostanie wchłonięta przez ciało, staje się częścią człowieka” – mówi.

„Więc tak dobrze znają teksty, nawet jeśli tylko wykonują akcje, nawet jeśli tylko ich słuchają. Dobra piosenka ideologiczna właśnie to robi – musi zawierać przesłanie”.

A dla obserwatorów reżimu dwuminutowy utwór wydany w zeszłym miesiącu ma nową, niepokojącą wiadomość.

Podczas gdy fani muzyki z Zachodu analizują nowe piosenki Taylor Swift lub rozbijają na kawałki diss Kendrick Lamar przeciwko Drake’owi, eksperci z Korei Północnej szczegółowo analizują teksty utworu Friendly Father.

To nie pierwsza piosenka poświęcona panu Kimowi. Jednak zauważalna jest różnica w używanym języku i słownictwie.

Nazywa się go „ojcem” i „Wielkim” – terminy wcześniej zarezerwowane dla pierwszego przywódcy Korei Północnej, jego dziadka Kim Ir Sena.

Kiedy Kim Dzong Il objął urząd w 2012 r., został nazwany „wielkim następcą”.

Jednak po ponad dziesięciu latach analitycy uważają, że może to oznaczać, że umacnia on swój wizerunek „najwyższego przywódcy” Korei Północnej.

Ostatnio zastąpił także tekst innej propagandowej piosenki, zamieniając „nasz ojciec Kim Ir Sen” na „nasz ojciec Kim Dzong Un”.

Może to być znak jego kierunku. Jako przywódca staje się coraz bardziej wrogi i agresywny w swojej retoryce, obiecując rozbudowanie arsenału wojskowego swojego kraju.

Na początku tego roku oświadczył także, że Północ nie będzie już dążyć do zjednoczenia z Południem, które, jego zdaniem, jest „wrogiem publicznym numer jeden”. Doniesienia mówią, że Pjongjang zburzył także główny łuk, który symbolizował nadzieję na zjednoczenie z Południem – łuk, który był również symbolem dziedzictwa jego dziadka.

„Piosenki służą do sygnalizowania kierunku, w jakim zmierza państwo… do sygnalizowania ważnych momentów i ważnych wydarzeń w polityce” – mówi Leonzini.

„Piosenka jest prawie jak gazeta w Korei Północnej”.

Tymczasem na TikToku użytkownicy po prostu cieszą się muzyką. Niektórzy mówią, że nie mogą przestać słuchać piosenki: w drodze do pracy, na siłowni, odrabiając lekcje.

Inni są nostalgiczni, mówią, że przypomina im to starszy hiszpański i francuski pop lub style wschodnioeuropejskie.

Obecni fani muzyki z Korei Północnej polecają inne wielkie hity – jest tylko cztery lub pięć północnokoreańskich zespołów wspieranych przez państwo, z których najczęściej cytowane są Pochonbo Electronic Ensemble i dziewczęcy zespół Moranbong Band.

„Korea Północna ma piosenkę zatytułowaną Potato Pride, która opowiada o tym, jak wszechstronny i użyteczny jest ziemniak, jeśli ktoś jest zainteresowany” – sugeruje jeden z TikTokkerów.

Wielu amerykańskich użytkowników nie umknęła ironii faktu, że komunistyczna piosenka stała się wirusowa w chińskiej aplikacji, podczas gdy amerykańscy prawodawcy próbują ją zakazać.

To osobliwość, która przyciąga masową uwagę.

Brytyjski TikTokker Matas Kardokas nakręcił kilka memów wykorzystujących północnokoreańskie piosenki propagandowe – jeden z nich mówi: „Nikt w modnej kawiarni nie wie, że słucham teraz północnokoreańskiej muzyki propagandowej”. Zdobył on ponad 400 000 polubień.

„Coś we mnie po prostu pękło i pomyślałem: «Hej, siedzę teraz w kawiarni i słucham tego»” – powiedział BBC.

„Czy to nie jest najbardziej szalona rzecz, jaką możesz sobie wyobrazić?”

Dodatkowe raporty Rachel Looker z Waszyngtonu