Dotarcie do Nutbush, małego miasteczka w Tennessee między Memphis a Nashville, wymaga zjechania z autostrady międzystanowej nr 40 tuż za billboardem turystycznym ze zdjęciem Tiny Turner, minięcia Muzeum Tiny Turner i wjechania na autostradę Tina Turner, która prowadzi do miejskiego znaku głoszącego to „Miejsce urodzenia Tiny Turner”.

Nie ma wątpliwości co do roszczenia Nutbusha do sławy.

Kultowa piosenkarka nie wracała często. Prawdę mówiąc, prawie nigdy. Wiele lat temu, kiedy David Letterman zapytał ją w swoim talk show, dlaczego, odpowiedziała: „Naprawdę nie ma do czego wracać”.

Ale po tym, jak pani Turner zmarła w zeszłym tygodniu w swoim zamku w Szwajcarii, mieszkańcy Nutbush znaleźli sens jako repozytorium historii pochodzenia Tiny Turner, jej początków jako Anny Mae Bullock.

Została ukształtowana przez swoje tam wychowanie, ci, którzy ją znali, byli tego pewni. Ale wiedzieli też, że ona z kolei przybyła, aby zdefiniować to miejsce, otwierając je dla fanów i turystów, którzy byli ciekawi Nutbush, które inaczej mogłoby być znane z bawełny.

„Tym właśnie jest dla mnie Tina” — powiedziała Sonia Outlaw-Clark, dyrektor Centrum Dziedzictwa Delty Zachodniego Tennessee, które obejmuje muzeum poświęcone pani Turner. „Połączyła mnie ze światem”.

W niedzielę wieczorem kilkudziesięciu mieszkańców zebrało się na pomnik. „Jak pożegnać kobietę, ikonę, legendę, dziewczynę z rodzinnego miasta?” powiedziała Achana Jarrett, której matka dorastała z panią Turner i która pomogła zorganizować imprezę na prostej scenie plenerowej, z ludźmi siedzącymi na składanych krzesłach.

Odpowiedź: Ona i pani Outlaw-Clark poprowadziły zgromadzonych do śpiewania „Nutbush City Limits”, piosenki pani Turner z 1973 roku.

Limit prędkości wynosił dwadzieścia pięć
Motocykl nie jest w nim dozwolony
Idziesz do sklepu w piątki
Chodzisz do kościoła w niedziele
Nazywają to Nutbush, małe stare miasto

Dla starszego pokolenia śmierć pani Turner była sprawą osobistą.

Robbie Jarrett Ewing pamiętał, jak jako dziecko zachowywał się niewłaściwie z Anną Mae Bullock w ławkach kościoła baptystów w Woodlawn Missionary Baptist Church i próbował ukryć to przed babciami. „Po prostu zrobiliśmy, co mogliśmy, bez patrzenia na nas przez stare kobiety” – powiedziała pani Ewing.

Kiedy były trochę starsze i trochę lepiej się zachowywały, pani Turner śpiewała w chórze, a pani Ewing grała na pianinie. „Wiedziałem, nawet dorastając, że ma wielki potencjał” – powiedziała pani Ewing.

Pani Turner grała w drużynie koszykówki w Carver High School w latach pięćdziesiątych i doprowadziła chór do trofeum za pierwsze miejsce. Była troskliwą starszą kuzynką i opiekunką, a także uczennicą, która była znana z tego, że spóźniała się i wkradała do szkoły przez okno.

Pani Ewing straciła kontakt, ale podziwiała odporność pani Turner, zwłaszcza gdy wydrapywała sobie drogę powrotną z pełnego przemocy związku z Ikiem Turnerem. „Wiedząc, że możesz mieć nieszczęścia, ale jeśli jesteś wystarczająco silny, zdecydowany i masz silną wolę, możesz dotrzeć na szczyt wzgórza” – powiedziała.

Pam Stephens, mieszkanka, która uczestniczyła w uroczystościach upamiętniających, często ostrzega osoby z zewnątrz, które znają społeczność tylko z „Nutbush City Limits”, aby złagodziły ich oczekiwania. Po pierwsze, nazywanie Nutbush miastem jest naciągane. Obszar nieposiadający osobowości prawnej obejmuje Woodlawn Missionary Baptist, odziarniarkę bawełny i kilka domów. „Nie ma nawet znaku stopu”, powiedziała, „chyba że zjedziesz z głównej drogi”.

Ale Muzeum Tiny Turner, w jej szkole z dzieciństwa, dało odwiedzającym kolejny powód, by zjechać z autostrady międzystanowej. Jednopokojowy budynek szkolny, który niszczał na terenie należącym do rodziny pani Stephens, został przeniesiony obok West Tennessee Delta Heritage Centre w pobliskim mieście Brownsville.

Odnowiony biały drewniany budynek jest wypełniony artefaktami, które pani Turner osobiście wysłała na wystawę. Cekinowe stroje autorstwa Boba Mackie i Giorgio Armaniego. Przystanki wycieczki zapisane ręcznie w kalendarzu: Sztokholm, Helsinki, Paryż. Wpada nawet rodzina królewska: król Karol, ówczesny książę Walii, napisał list na papeterii Pałacu Kensington, zachwycając się, że ją zobaczy. „To była wielka przyjemność cię poznać” – napisał, podkreślając „wspaniale”.

„Teraz odkryłem, że stopniowo staję się kimś w rodzaju eksperta od sceny rockowej” — dodał — „i od czasu do czasu mogę zaimponować znacznie młodszym ode mnie moją znajomością niektórych grup popowych!”

Olśnienie i sława świata piosenkarza osadzone w budynku szkolnym zbudowanym w 1889 roku – ta pozorna sprzeczność uchwyciła istotę pani Turner dla niektórych mieszkańców.

„Zrobiła wielką scenę” — powiedział wielebny James T. Farmer Jr., starszy pastor w Woodlawn Missionary Baptist. „Ale zawsze pamiętała Nutbusha. Nigdy nie zapomniała swoich skromnych początków”.

Podczas uroczystości żałobnej ludzie śpiewali hymny i zapalono 83 świece — po jednej na każdy rok życia pani Turner. Jedna osoba po drugiej zgłaszała się, aby podzielić się swoimi historiami o pani Turner.

Craig Fitzhugh, były poseł stanowy i burmistrz pobliskiego miasta Ripley, powiedział tłumowi, że opiekowała się nim, gdy był chłopcem. Wiele lat później podszedł do niej za kulisami po koncercie, a ona go przytuliła. Pamiętała go, powiedział, albo „w każdym razie tak się zachowywała”.

Żartował, że jako polityk czasami wykorzystywał swoje powiązania z nią, aby pozyskać wyborców: „Powiedziałbym:„ Cóż, wiesz, moją opiekunką była Anna Mae Bullock ”.

Sharon Norris, kuzynka pani Turner, która pomogła założyć Muzeum Tiny Turner, powiedziała, że ​​była świadoma co najmniej jednej ukradkowej wizyty – lub przynajmniej tak ukradkowej, jak tylko osoba może być w białej limuzynie w wiejskim Tennessee.

Pani Turner zatrzymała się przy muzeum. „Później”, powiedziała pani Norris, „wysłała mi e-mailem wszystkie rzeczy, które należało poprawić”.

Carolyn Flagg, wiceburmistrz Brownsville, opowiedziała o swojej przyjaźni z panią Turner, która zaczęła się, gdy byli dziewiątoklasistami.

„Wybrała młodego mężczyznę do tańca, ale nie wiedziała, że ​​oboje lubimy tego samego faceta” — wspomina Flagg. „Ona go dostała, ja nie!”

Obyło się jednak bez urazy.

„Kocham Tinę, a ona kochała mnie” — powiedziała. „Cokolwiek robiła Tina, ja też to robiłam”.

Zanim pani Flagg przemówiła, podeszła do małej drewnianej sceny i uhonorowała swoją przyjaciółkę w najlepszy sposób, jaki mogła wymyślić: 83-latka galopowała po podłodze – jej wersja „kucyka”, charakterystycznego tańca pani Turner — gdy z głośników leciała piosenka z rodzinnego miasta.

„Och, Nutbush” – śpiewała pani Flagg wraz ze swoją dawną najlepszą przyjaciółką. – Nazywają to granicami miasta Nutbush.

Jessica Jaglois przyczynił się do zgłoszenia.