Shobha Shukla, Bobby Ramakant – CNS
To nie klęski żywiołowe (takie jak huragany czy burze) w większości przypadków blokują dostęp do usług opieki nad gruźlicą, ale bariery stworzone przez człowieka, które podsycają niesprawiedliwość, nierówności, chciwość i czynniki ryzyka, które narażają ludzi na ryzyko gruźlicy i śmierci.
Ponieważ są to bariery stworzone przez człowieka, to my musimy je usunąć, jeśli mamy dotrzymać obietnicy położenia kresu gruźlicy i zapewnić zrównoważony rozwój, „gdzie nikt nie zostanie pozostawiony w tyle”. Nie ma innego wyboru, ponieważ koniecznością praw człowieka jest położenie kresu gruźlicy i realizacja celów #Zdrowie dla wszystkich i #SDG. A nie ma usprawiedliwienia dla bezczynności, ponieważ zegar tyka: pozostało tylko 21 miesięcy do wyeliminowania gruźlicy w Indiach i 81 miesięcy do wyeliminowania gruźlicy na całym świecie (do 2030 r.).
Podobnie jak sprawiedliwość, zdrowie nigdy nie jest dane, lecz zdobyte
„Podobnie jak sprawiedliwość, zdrowie nigdy nie jest dane, lecz je wygrywane” – głosi komunikat prasowy wspólnego programu Narodów Zjednoczonych ds. HIV/AIDS (UNAIDS) z okazji Międzynarodowego Dnia Kobiet.
Jeśli jednak sprawiedliwość i równość staną się centralnym punktem naszego świata – z punktu widzenia społeczności najmniej obsługiwanych, najmniej reprezentowanych i najmniej widocznych – i jeśli w pierwszej kolejności będzie im służyć z szacunkiem i równością, być może uda nam się zapobiec powstanie społeczne, aby zapewnić każdemu sprawiedliwy dostęp do zdrowia i rozwoju. Ale to jest duże „ale”!
„Pozwoliliśmy, aby nierówności zepsuły reakcję na gruźlicę” – powiedziała dr Lucica Ditiu, dyrektor wykonawcza Stop TB Partnership. Stare wytyczne dotyczące gruźlicy z ostatnich lat pokażą, jak gruźlica lekooporna, czyli gruźlica u dzieci, była martwym punktem na Globalnym Południu. Nawet dane dotyczące na przykład gruźlicy u dzieci zaczęły napływać z krajów o wysokim wskaźniku zachorowań na gruźlicę dopiero od ostatniej dekady. Jednak bogatsze kraje Globalnej Północy diagnozowały i leczyły gruźlicę lekooporną, gruźlicę u dzieci lub gruźlicę pozapłucną (gruźlica części ciała innych niż płuca). „Nie możemy stosować podwójnych standardów” – słusznie stwierdziła dr Lucica Ditiu, która przemawiała na Światowym Forum Społecznym 2024 (WSF 2024) w Nepalu. Odkąd w 2011 roku dr Ditiu przejął w Genewie odpowiedzialność za globalne partnerstwo Stop TB, wytyczne dotyczące gruźlicy są jednolite zarówno dla krajów bogatych, jak i biednych.
Posłuchaj tych, którym służymy. Ale czy wszędzie wykrywamy gruźlicę, leczymy ją i zapobiegamy gruźlicy za pomocą najlepszych narzędzi, jakie dała nam nauka? Dlaczego w krajach o dużym obciążeniu gruźlicą nadal używa się mikroskopii sprzed ponad 140 lat do badań przesiewowych i diagnozowania gruźlicy? Dlaczego nadal stosuje się starsze, dłuższe, mniej skuteczne i bardziej toksyczne schematy leczenia? Dlaczego zapobieganie gruźlicy schodzi na dalszy plan?
Zapobieganie przejściu osób z utajoną gruźlicą do aktywnej gruźlicy jest możliwe dzięki najlepszym dostępnym metodom leczenia i uzupełnieniu diety, a także zaprzestaniu palenia tytoniu i alkoholu oraz zapobieganiu cukrzycy, innym chorobom niezakaźnym, głodowi, ubóstwu, HIV i szeregu innych czynników ryzyka gruźlicy. Czy rządy nie zobowiązały się do rozwiązania problemu czynników ryzyka gruźlicy i wyeliminowania gruźlicy do 2030 r. (tak jak obiecały)?
„Musimy zapewnić każdemu taki sam sprawiedliwy dostęp do usług opieki nad gruźlicą. Nie możemy tego zrobić w sposób sprawiedliwy i sprawiedliwy, jeśli nie stworzymy procesów i systemów, które obejmą wszystkich, słuchając tych, którym służymy” – powiedziała dr Lucica Ditiu na WSF 2024.
Dlaczego w rozwoju brakuje A?
Czy nie nadszedł najwyższy czas, aby ustalić (A)odpowiedzialność, jeśli nawet jeden zgon na gruźlicę to o jeden za dużo? Pomimo posiadania bardzo dokładnych testów pozwalających na wczesną diagnostykę gruźlicy (takich jak badania molekularne zalecane przez Światową Organizację Zdrowia (WHO), krótszego i skuteczniejszego leczenia (schemat 1 miesiąc w przypadku gruźlicy utajonej, 4 miesiące w przypadku gruźlicy lekoopornej i 6 miesięcy w przypadku gruźlicy gruźlica lekooporna) oraz popartą dowodami naukowymi wiedzę, jak zapobiegać gruźlicy, która w 2022 r. jest odpowiedzialna za co najmniej 10,6 miliona osób na całym świecie, które zachorowały na gruźlicę, z czego 1,3 miliona zmarło?
Nauka obdarzyła nas narzędziami do testowania, leczenia i zapobiegania gruźlicy, ale czy z nich korzystamy?
„Nauka nigdy nie zawiniła, ale brakowało jej wdrożenia” – stwierdziła profesor (dr) Rajendra Prasad, laureatka nagrody krajowej dr BC Roy, która od 1976 r. wniosła znaczący wkład w kształtowanie indyjskiej reakcji na gruźlicę na różne sposoby. Przemawiał w ramach dialogów End TB organizowanych przez CNS podczas 78. Krajowej Konferencji ds. Gruźlicy i Chorób Klatki Piersiowej (NATCON) w Thrissur w Kerali.
Bogatsze kraje, jak na przykład Australia, były w stanie wdrożyć w latach 60. i 70. XX wieku przestarzałe narzędzia do badania wszystkich osób i wykrywania każdej gruźlicy, leczenia każdej gruźlicy i zapobiegania wszystkim gruźlicy. Wskaźnik gruźlicy w niektórych bogatszych krajach osiągnął już bardzo pożądany poziom eliminacji. Dlaczego zatem nie powtórzono tego rozwiązania w celu zwalczania gruźlicy w pozostałych częściach świata? Sumit Mitra, prezes Molbio Diagnostics i lider w dziedzinie diagnostyki przyłóżkowej i przyłóżkowej, przemawiał podczas niedawno zakończonego Światowego Forum Społecznego 2024 (WSF 2024). Zastanawiał się, dlaczego skoro mniej niż jedna czwarta światowej populacji żyje na Globalnej Północy (bogatsze kraje), to dlaczego mieszkańcy Globalnej Północy mają władzę decyzyjną, jeśli chodzi o zdrowie na świecie – zwłaszcza gdy wyzwania zdrowotne są znacznie głębiej na Globalnym Południu?
(Ciąg dalszy)