Plakat pt Mężczyzna o imieniu Otto zaprasza nas do „zakochania się w najbardziej zrzędliwym mężczyźnie w Ameryce”. Ale tak naprawdę, czy były jakieś wątpliwości, biorąc pod uwagę, że gra go Tom Hanks? Nieuchronna przemiana tytułowego bohatera z kłótliwego zrzędy w sympatycznego mięczaka i tak nie wywołałaby większego napięcia, ponieważ film jest remake’iem szwedzkiego hitu z 2015 roku. Mężczyzna o imieniu Ovena podstawie bestsellerowej powieści Fredrika Backmana. Dodaj do tego fakt, że masz współczesnego spadkobiercę płaszcza Jimmy’ego Stewarta grającego główną rolę, a możesz prawie przewidzieć każdy rytm filmu.

Ale to nie czyni go mniej przyjemnym ani poruszającym, dzięki niezawodnie skutecznemu łukowi odkupienia, strukturze narracji i trwałemu urokowi Hanksa. W przeciwieństwie do głównego aktora szwedzkiego filmu, Rolfa Lassgarda, który był naprawdę onieśmielający w swojej zrzędzie, Hanks nigdy nie jest naprawdę przekonujący jako wiecznie pokrzywdzony, wrogi wdowiec, który wylewa swój żal po śmierci żony na świat. Ale możesz wyczuć, ile radości czerpie z grania przeciwko swojemu popularnemu wizerunkowi, i szczęśliwie jedziesz na przejażdżkę.

Osadzona w nienazwanym mieście Rust Belt, które najwyraźniej pamięta lepsze czasy (film kręcono w Pittsburghu), ta amerykańska wersja wyreżyserowana przez Marca Forstera (Odkrywać nibylandię) pod wieloma względami bardzo przypomina swojego szwedzkiego poprzednika. Otto, który niedawno został wypchnięty ze stanowiska kierownika działu inżynierii, spędza głównie czas, grożąc i chrząkając na każdego, kto ma czelność stanąć mu na drodze i egzekwować zasady jego ogrodzonej dzielnicy, kontrolowanej przez coś w rodzaju nieruchomości firma, której smętny przedstawiciel (Mike Birbiglia, w roli, która w niewielkim stopniu wykorzystuje jego komiczne talenty) byłby odpowiednim złoczyńcą w filmie Franka Capry.

Tak, Otto jest zepsuty, w porządku. Wrzeszczy na młodą kobietę za to, że pozwoliła psu oddać mocz na swój trawnik, na kierowcę ciężarówki dostawczej za nieautoryzowane parkowanie, na sąsiada za zbyt energiczne ćwiczenia w obcisłym stroju i na bezpańskiego kota za pojawienie się na jego posesji. Jest nawet skłonny spędzić cenny czas na kłótniach o to, że został obciążony o 33 centy za dużo w dużym sklepie z artykułami żelaznymi. Z nawiązką zasługuje na to, że ktoś postronny opisał go jako „zrzędliwego starego drania”. Wkrótce jednak rozumiemy przyczynę jego rozpaczy, która skłania go do kilku nieudanych prób samobójczych. Jest bezdzietny i samotny, niedawno stracił ukochaną żonę Sonię, która zachorowała na raka.

Jego człowieczeństwo ujawnia się dopiero podczas jego regularnych wizyt na jej grobie, gdzie daje jasno do zrozumienia, że ​​zamierza wkrótce do niej dołączyć. Zostało to również ujawnione w serii retrospekcji z jego młodości, w których młody Otto (Truman Hanks, syn Toma, niesamowicie podobny do swojego staruszka) ma urocze spotkanie z Sonyą (Rachel Keller, odpowiednio ujmująca), kiedy wsiada do pociągu jadącego w złym kierunku, aby zwrócić upuszczoną książkę. Widzimy, jak para wprowadza się do domu, w którym nadal mieszka Otto w średnim wieku i zaprzyjaźnia się z sąsiadami, a potem Sonya zachodzi w ciążę i tragicznie traci dziecko w wypadku autobusowym, w wyniku którego porusza się na wózku inwalidzkim.

W miarę postępu filmu odliczasz minuty do odzyskania przez Otto duszy. Zaczyna się dziać wraz z pojawieniem się w sąsiedztwie młodej rodziny, składającej się z zadziornej, bardzo ciężarnej Marisol (Mariana Trevino, w przełomowym przedstawieniu), jej niezdarnego męża (Manuel Garcia-Rulfo, Wspaniała siódemka) i ich dwie młode córki. Na początku Otto opiera się dobrodusznym wysiłkom Marisol, by być przyjaznym, ale w końcu wbrew sobie angażuje się w życie nowych sąsiadów. Możesz poczuć, jak jego opór topnieje, gdy bierze pierwszy kęs pysznego domowego posiłku, który mu podarowała, chociaż w liście z podziękowaniami może tylko niechętnie opisać jedzenie jako „interesujące”. Wkrótce jednak opiekuje się uroczymi maluchami i uczy Marisol jeździć.

Mniej przekonujące elementy fabuły obejmują Otto, który stał się sensacją w mediach społecznościowych po tym, jak sfilmował ratowanie starszego mężczyzny, który spadł na tory kolejowe. To pozwala mu wykorzystać swoją nowo zdobytą sławę, gdy firma zajmująca się nieruchomościami próbuje eksmitować jego długoletnich sąsiadów po tym, jak doświadczyli poważnych problemów zdrowotnych. To rodzaj melodramatycznej intrygi fabularnej, która wydaje się całkowicie niepotrzebna, jakby scenarzysta David Magee nie ufał, że historia pogrążonego w smutku mężczyzny odzyskującego wolę życia będzie miała wystarczającą wagę emocjonalną.

Trudno jednak przejmować się zbytnio, dzięki doskonale modulowanej, dyskretnej grze Hanksa – naprawdę się porusza, gdy czujesz, że mróz Otto powoli zaczyna topnieć – oraz mile widziane komiczne momenty, które łagodzą bardziej ciężkie aspekty filmu. Jest szczególnie cudowny moment, kiedy Otto trafia do szpitala po tym, jak zasłabł na ulicy, a Marisol zostaje poinformowana z powagą, że jego serce jest „za duże”. Zamiast zarejestrować alarm, wpada w histeryczny śmiech, a Otto ma dość łaski, by w pełni zrozumieć żart.

Mimo że Mężczyzna o imieniu Otto nigdy w pełni nie wznosi się ponad oczywiste machinacje fabularne, reżyser Forster na szczęście stosuje dość powściągliwe, subtelne podejście. Rezultatem jest film, któremu ostatecznie ulegasz, mimo że nigdy nie przestajesz być świadomy, że twoje serce jest bezwstydnie pociągane.