Ebru Yildiz*

Od czasu swojego przełomu na przełomie wieków Pink wyrobiła sobie niszę jako jedna z najbardziej niespokojnych, prawdziwych mówczyni popu – utwory takie jak „Family Portrait”, „Fuckin’ Perfect” i „Dear Mr. President” zdawały się bulgotać. o swoich doświadczeniach i przemyśleniach w czasie rzeczywistym, a przekonanie i moc wokalna, z jaką je przekazuje, sprawiają, że uderzają mocniej.

Dziewiąty album Pinka, Upadek zaufania, nosi nazwę od skoków, jakie podejmują ludzie, gdy chcą sprawdzić oddanie otaczających ich osób — trafna metafora urodzonej w Pensylwanii supergwiazdy na wielu poziomach. Jest znana nie tylko z tego, że śmiga po krokwiach areny podczas wykonywania powietrznych sztuczek podczas swoich występów na żywo; stała się także kimś, na kim słuchacze mogą polegać przez ostatnie dwie dekady. Muzycznie wykorzystuje nadrzędną ideę „popu” jako sposób na zastosowanie swojego chrapliwego, mocnego głosu w innych gatunkach, podczas gdy w tekście jej słowa, które nie stronią od irytacji lub przewracania oczami, wydają się „ pochodzą z prawdziwego miejsca, nawet jeśli są napisane przez innych pisarzy.

Brać Upadek zaufaniaotwieracz „Kiedy tam dotrę”. Wzruszający fragment, napisany przez Amy Wadge i Davida Hodgesa, natknął się na pawęż Pink, gdy opłakiwała swojego ojca, który zmarł w sierpniu 2021 r. Głos Pink jest wyraźny, gdy przypomina sobie szczegóły życia i cuda swojego taty o tym, co robi w następnym wymiarze – „Czy wspinasz się na drzewa, śpiewając zupełnie nowe melodie?” ona zamyśla się. To poruszający portret tego, jak ludzie radzą sobie z żalem, ale występ Pink personalizuje go, czyniąc go bardziej natychmiastowym.

Nad Upadek zaufaniaNa swoim 13 utworach Pink wiruje w szerokiej gamie stylów muzycznych – beat-forward electro w utworze tytułowym, dyskotekowy funk gotowy na wrotki w Max Martin i wspomagany przez Shellbacka „Never Gonna Not Dance Again”, pikantny pop -punk na rzucającym środkowym palcem „Hate Me”. Tymczasem „Feel Something” to tląca się ballada w średnim tempie, w której słowa Pink wylewają się pozornie strumieniem świadomości, gdy zmaga się z ideą bycia kochaną.

Upadek zaufaniaTrzech uznanych gości – folk z Colorado The Lumineers, szwedzki duet First Aid Kit i podróżnik country Chris Stapleton – pojawiają się w piosenkach, które pokazują, jak Pink poradziłby sobie z country crossoverem. Odpowiedź, być może nie zaskakująca, biorąc pod uwagę jej zadziorną osobowość i chrapliwy alt, brzmi „bardzo dobrze, dziękuję”. Wrzący „Long Way to Go”, we współpracy z Lumineers i smutny „Kids in Love”, w którym występuje galopująca gitara akustyczna, są doskonałymi nośnikami jej głosu. Stapleton, który również występował w duecie z Pink w 2019 roku Rani 2B Człowiekazamyka się Upadek zaufania z „Po prostu powiedz, że mi przykro”, impas między dwojgiem kochanków, którzy nie wycofują się ze swoich stron walki. Głosy Pinka i Stapletona są dobrze dopasowane, a każdy z nich ma przewagę, która dodaje powagi wszelkim nieporozumieniom, które wywołały główny konflikt utworu. Piosenka kończy się, gdy Stapleton i Pink śpiewają sobie nawzajem „Kocham cię”, chociaż spór nie wydaje się być w pełni rozwiązany. Jednak czasami tak toczy się życie, a atrakcyjność Pink wynika z jej zdolności do przekształcania codzienności w gotowe stereo.