Kiedy pikantny serial HBO o wysokich finansach Przemysł na początku skupiał się głównie na młodych analitykach z Londynu, którzy chcieli odcisnąć swoje piętno na mega banku inwestycyjnym Pierpoint. Sposób, w jaki działali w piecu i wypuszczali parę poza nim, tworzył mydlany, satysfakcjonujący dramat dla młodych dorosłych. To były dzieciaki wrzucone w zupełnie inny rodzaj post-dorastającego tygla niż dziewczyny z Dziewczyny podlegały (choć Dziewczyny twórca Lena Dunham pracowałem trochę nad pierwszym sezonem); gdzie Hannah i jej przyjaciele mieli nudę, absolwenci Przemysł byli skoncentrowani, zdeterminowani i bezwzględnie ambitni.

Ale w miarę jak serial przechodził przez swój chwiejny drugi sezon, świat Przemysł zaczął się rozszerzać. Młodzi ludzie pozostali w centrum, ale serial oddalił się, aby pokazać więcej skomplikowanych mechanizmów wokół nich. Teraz, w ekscytująco ozdobnym rollercoasterze trzeciego sezonu (premiera 11 sierpnia), Przemysł jest w zasadzie tylko uzupełnieniem nieżyjącego już, wspaniałego Dziedziczenie. To kolejny serial o najwyższych szczeblach świata biznesu, choć nie czerpie on aż tak dużo psotnej, rozbawionej przyjemności z pokazywania potworności jednego procenta.

Gdzie Dziedziczenie miał ironiczne poczucie humoru, Przemysł preferuje ponurość, posyłając swoje postacie w coraz większą niepewność. Twórcy programu Mickey w dół I Konrad Kay przypuszczam, że zwracają uwagę na destrukcyjny wpływ świata finansów na serca i dusze tych, którzy go utrzymują. Ale w praktyce wszystkie te spory wydają się istnieć dla nich samych. To taplanie się, sprytny zawód, trochę na haju z powodu własnych zapasów.

W trzecim sezonie Przemysł jest również zapierający dech w piersiach. Tak, fragmenty tych ośmiu odcinków są napuszone i przesadzone: wściekłe monologi w połowie sprzedawane przez utalentowanych aktorów, błyskotliwe techniczne gadanie wygłaszane z zadowoleniem, wysoki dramatyzm, który nie zawsze jest wiarygodnie oparty na źródłach. Ale PrzemysłWersja tego wszystkiego jest o wiele lepsza od tej, którą można zobaczyć na przykład na Niedźwiedź. Przynajmniej na Przemysłrzeczy naprawdę się dzieją.

Trzeci sezon rozpoczyna się w nerwowych godzinach przed wejściem na giełdę start-upu zajmującego się zieloną technologią energetyczną, Lumi. Szef firmy, pozer z krwi i kości, Henry (Zestaw Harington), robi swoje najlepsze przebranie założyciela w koszulce i dżinsach — pozostawiając mniej strawną robotę Pierpoint, który nadzoruje IPO. Smutnooki, robotniczy przystojniak Robert (Harry Lawtey) został osadzony z Henrym, a ich podział klasowy zaczyna się pogłębiać. Z powrotem w biurze, Yasmin (Marisa Abela) próbuje pozostać zaangażowana w awanturę, jednocześnie pogrążając się w skandalu (a właściwie w wielu skandalach) z udziałem jej ojca-miliardera, który się ukrywa.

Walka Yasmin o pogodzenie pracy i coraz bardziej niekontrolowalnego życia osobistego jest być może głównym tematem tego sezonu, uzupełnionym o retrospekcje tajemniczych pudełek. W miarę jak jej postać staje się coraz bardziej przygnębiona i nieprzewidywalna, Abela udaje się utrzymać wszystko w większości na ziemi. Jej sceny z Haringtonem są ostre i zalotne, a jednocześnie ponure, podczas gdy jej zawsze omdlewająca chemia z Lawteyem nabiera gorzkiego, wzruszającego odcienia. Jest gwiazdą sezonu, szlachetnie znoszącą stertę przerośniętej fabuły.

Drugim przełomem w serii jest Myha’la, zostaje pozostawiona, by czaić się na obrzeżach. Jej postać, amerykańska buldożerka Harper, została wyrzucona z Pierpoint i utknęła, pracując jako asystentka w „etycznej” firmie inwestycyjnej. Jest zabójczynią w niewygodnym środowisku o moralnym nastawieniu — takim, które musi zniszczyć, aby uciec. Harper znajduje sojusznika w stalowej szefowej działu inwestycji firmy, Petrze (Sara Goldbergniedawnego Barry sława), a dwójka zaczyna intrygować. Serial w zasadzie potwierdził, że Harper jest manipulującą socjopatką (ocena dokonana przez wiele postaci w tym sezonie), co jest interesujące tylko do pewnego stopnia. Harper jest nieubłaganym monolitem w trzecim sezonie, a jej okrucieństwo i intrygi ostatecznie stają się powtarzalne.

Podobnie jak cały ten zamieszanie i panika w biurze. Przemysł ciężko pracuje, aby przekonać nas, że każda transakcja, każdy zwrot fortuny ma egzystencjalne znaczenie. Zabawnie jest dać się porwać temu szalonemu wirowi, ale w ciągu ośmiu odcinków kryzysy zlewają się w jedną masę wybuchów i alarmu. Jedną z dziwnych przyjemności tego serialu jest nieprzenikniona szczegółowość jego technicznych szczegółów — pocieszające jest po prostu zaufanie, że to, o czym krzyczą z taką śliną i domniemaną wiedzą, ma duże znaczenie. Mimo to serial idealnie znalazłby bardziej zróżnicowane poziomy, tak aby naprawdę znaczące momenty kręcenia się i/lub zawierania transakcji wyróżniały się w ostrzejszym kontraście.

PrzemysłEmocjonalne mapowanie jest równie dezorientujące. Motywacje są niejasne; ekstremalne decyzje podejmowane są z irytującym pośpiechem. Ale może to jest podstępnie wygrywający trik serialu, wrzucający nas w nieprzewidywalne, naćpane kokainą umysły jego chwiejnych bohaterów, zamiast mozolnie wyjaśniać każdy rytm. Prawdopodobnie nie potrzebujemy jednak dosłownych tripów narkotykowych. Trzeci sezon prowadzi nas w psychodeliczny banał w jednym odcinku, podczas gdy inny próbuje naśladować Nieoszlifowane diamenty przez godzinę wyczerpującej, niezależnej opowieści przedstawiającej zejście drugoplanowej postaci do piekła.

To, co ostatecznie wynikło z tego odcinka, jest szokujące i okropne, i grozi obaleniem sezonu czwartego (jeśli taki będzie) w pełen melodramat. Co byłoby wstydem, ponieważ sezon trzeci jest niemal idealnie wymierzony: bezczelny i irytujący, seksowny i intrygujący. PrzemysłObraz pięknych ludzi, którzy wiecznie balansują między chwałą a ruiną, rzadko pozwala nam zobaczyć ich cieszących się nieuczciwie zdobytym bogactwem. Mimo to serialowi udaje się nas upić, uciszyć nasze wzniosłe zasady na tyle długo, że, całkiem winni, zaczynamy im zazdrościć.