Londyn
CNN
—

Od swojego inauguracyjnego sezonu w 1984 roku Londyn jest znany jako pełne humoru i energiczne miejsce narodzin światowej sławy projektantów, takich jak Vivienne Westwood, Alexander McQueen i John Galliano. Być może trafnie było to 40. rocznicą Londyńskiego Tygodnia Mody. Wyraźna energia towarzyszyła początkującym brytyjskim talentom wypełniającym harmonogram, który kończył się we wtorek.

W piątek podczas pokazu dyplomów magisterskich w Central Saint Martins panował niesamowity szwedzki stół. Student projektowania odzieży męskiej Jonathon Ferris dał widzom moment „Być jak John Malkovich”, wysyłając modelki z wybiegu w identycznych maskach, na których był podobny. Kilka chwil później, podczas pokazu kolekcji dyplomowej Maximiliana Raynora, bojowy, upadły anioł z dzwoneczkami wplecionymi w rozpiętość swoich dzianych skrzydeł zabrzęczał po wybiegu. Harris Reed, który nieoficjalnie zajął pierwsze miejsce w harmonogramie, podawał koktajle whisky rosnącej rzeszy fanów w uświęconych salach Tate Britain. Inspiracją dla kolekcji była Victoriana, a dokładniej XIX-wieczne lalki-cienie.

Nostalgia była częstym punktem odniesienia także w tym sezonie, choć interpretowana na niezliczone sposoby. Nie jeden, ale dwóch projektantów z pokolenia Z – Conner Ives i Sinead Gorey – wykorzystało technologię relikty imperium Apple, które przeniosą widzów w inne czasy. Ives, którego ostateczny wygląd przedstawia iPoda nano i przewodowe słuchawki, podczas gdy Gorey wykorzystał iPoda shuffle jako spinki do włosów. Inni projektanci cofnęli się w czasie jeszcze dalej. Najnowszy sezon Erdem – zainspirowany XX-wieczną amerykańsko-grecką sopranistką Marią Callas – przywołał obrazy przestarzałej elegancji: rękawiczki do łokcia, sukienki koktajlowe z teatralnymi szalikami i operowe szale.

Tymczasem weteran London Fashion Week, Jonathan Anderson, uczcił wzrost nostalgii, stylizując modelki ze swojego pokazu w srebrne peruki z trwałą ondulacją, nawiązując do minionej epoki brytyjskiego życia, kiedy wścibscy sąsiedzi rozmawiali o sznurach do prania i szyli własne ubrania. Po programie powiedział dziennikarzom, że był podekscytowany faktem, że młodzi ludzie odkrywają nostalgię. „Nagle piosenka sprzed 50 lat może stać się numerem jeden” – powiedział. „I to jest ekscytujące”.

Goście pokazu Burberry również przenieśli się w lata 2000-te. Nuczący głos zmarłej Amy Winehouse odbił się echem w specjalnie zbudowanym namiocie w Victoria Park we wschodnim Londynie, podczas gdy po wybiegu spacerowało wiele modelek z pokolenia milenialsów, w tym Lily Cole i Agyness Deyn.

Wszechobecny zachodni trend w ubiorze zachwycił w tym sezonie kilku londyńskich projektantów. Na pokazie Edwarda Crutchleya dostępne były kowbojskie kapelusze w różnych wersjach: czarne, białe lub ręcznie robione z tkanej marokańskiej dekoracji ściennej, dzięki uprzejmości modystki Stephena Jonesa. Na weekendowym pokazie Molly Goddard koszule w zachodnim stylu i płaskie skórzane kowbojskie buty podkreślały charakterystyczne dla projektantki tiulowe sukienki z pianką. „Wydaje się, że w tej chwili wszystko, co zachodnie jest wszędzie” – powiedział Goddard brytyjskiemu „Vogue’owi”, „ale mój punkt widzenia prawdopodobnie różni się od ludzi takich jak Beyoncé”.

Miękkie, puszyste lub delikatne: sztuczne futro było kluczowym materiałem na londyńskich wybiegach. Simone Rocha nazwała swój pokaz ostatnią częścią tryptyku kolekcji, poczynając od pokazanej we wrześniu kolekcji wiosenno-letniej, która była gościnnym projektem Jeana Paula Gaultier couture w Paryżu w zeszłym miesiącu, a teraz jej najnowsza linia na jesień-zimę 2024. Według notatek programu „The Wake” przedstawiał żałobną suknię królowej Wiktorii i zawierał mnóstwo sztucznych futer. Jego używaniu nie było końca, od płaszczy i bardzo dużych rękawiczek po obszyte futrem tiulowe peleryny, buty, a nawet kolczyki.

Podobnie w Conner Ives szale ze sztucznego futra zestawiano z podkoszulkami i dżinsami, podczas gdy Precious Lee chodziła po wybiegu w odpinanym materiałowym kapturze, solidnie zawiązanym pod brodą. Z kolei Sinead Gorey stworzyła bieliznę zimową, ozdabiając gorsety i biustonosze kępkami barwionego futra poliestrowego.

Forma i funkcja rzadko spotykały się w tym sezonie, szczególnie dla miłośników aktywnego wypoczynku. Jak czytamy w notatkach kolekcji, wschodząca projektantka Johanna Parv zaprojektowała je z myślą o ochronie swojej noszącej osoby „na każdą ewentualność, przez całą dobę”. Parv poświęciła szczególną uwagę rowerzystom poruszającym się po mieście, tworząc koszulki, które można naciągnąć na plecak lub ocieplaną minispódniczkę „zaprojektowaną tak, aby utrzymać ciepło pośladków użytkownika na siodełku”.

W Burberry projektant Daniel Lee miał na myśli dzikość wysp brytyjskich, projektując swoją trzecią kolekcję dla tej marki, zawierającą mnóstwo odzieży wierzchniej wykonanej z grubych, przytulnych tkanin, w tym puszystej wełny, barszczu i moleskinu.

Płaszcze przeciwdeszczowe i anoraki zostały wynalezione na nowo przez irlandzką projektantkę Robyn Lynch, która w tym sezonie współpracowała z marką sportową CP Company z lat 70. XX wieku. Lynch poddał recyklingowi odzież wierzchnią z poprzednich kolekcji włoskiej marki odzieży sportowej, zmieniając sylwetki i dodając warstwy dzianiny. Na pierwszy rzut oka zwiewny, romantyczny kształt białego poncza przeciwdeszczowego przypomina elżbietańską koszulę roboczą. Również u Simone Rocha nylonowa wiatrówka z kapturem ściąganym sznurkiem zmienia się w obszerną suknię balową i jest przewiązana w talii ozdobnym gorsetem w kształcie osy; podczas gdy inny jest całkowicie przezroczysty.