To początek końca, gdy twórca „The Crown”, Peter Morgan, kończy swoje ogromne przemyślenie na temat panowania królowej Elżbiety II. Po trudnym piątym sezonie, któremu brakowało skupienia i majestatu swoich poprzedników, sezon 6 rozpoczyna się w Paryżu pośród błyszczących świateł Wieży Eiffla i rozdzierających wnętrzności dźwięków katastrofy. Początek jest niesamowity, nadający ponury ton czterem epizodom obejmującym pierwszą połowę. (Część 2, składająca się z sześciu odcinków, ukaże się 14 grudnia.)

Cofając się w czasie o jakieś osiem tygodni, do końca czerwca 1997 roku, Morgan przedstawia swoim słuchaczom księżną Dianę (majestatyczną Elżbietę Debicki). Rok po oficjalnym rozwodzie z księciem Karolem (Dominic West) jest znacznie bardziej energiczną kobietą niż ta, którą widzowie widzieli ostatnio. Choć prześladowana trwającą od półtora dekady służbą w rodzinie królewskiej, księżna Walii zaczyna wracać do siebie. Często ubrana w odważne kostiumy kąpielowe lub wygodne bluzy, odrzuciła restrykcyjne formalności monarchii. Potrzebując przerwy od Londynu, spotyka biznesmena Mohameda „Mou Mou” Al-Fayeda (uderzający Salim Daw) w sprawie jego oferty dla niej i jej synów, księcia Williama (Rufus Kampa) i księcia Harry’ego (Fflyn Edwards), aby dołączyli do jego rodzinę na 10-dniowe wakacje w St. Tropez.

Dębickie ucieleśnienie wdzięku Diany jest energetyzujące. Morgan nie tylko ostrożnie podkreśla swoje zaangażowanie w działalność charytatywną, ale jasne jest, że odnajduje swój głos pomimo otaczających ją ludzi, którzy chcą uczynić z niej pionek w swoich planach. Chociaż sezon 6 jest pożegnaniem z filarem instytucji, uwypukla także kobietę o krok od czegoś odkrywczego.

Bardzo skupiony sezon toczy się szybko przez letnie dni 1997 roku w tempie, które zmusza widzów do wstrzymania oddechu, mimo że wiedzą, co się wydarzy. Seria grzmotów przedstawia dwa różne portrety. Jednym z nich jest przedstawienie Diany próbującej kultywować wolne życie, będąc jednocześnie całkowicie oszukaną i bezlitośnie prześladowaną przez prasę. Drugi to gobelin przedstawiający Mou Mou, mężczyznę trawionego pragnieniem, aby arystokracja uznała go za prawowitego, nawet za cenę prawdziwych życzeń swego pierworodnego syna, Dodiego Al-Fayeda (Khalid Abdalla). Kontrast pomiędzy pragnieniem ucieczki jednej osoby a desperacją drugiej osoby, by zostać włączoną, tworzy napięcie i wibrację potrzebne do zmiany orientacji wielkości serii.

Chociaż Diana jest w centrum wydarzeń, królowa Elżbieta II (Imelda Staunton), książę Karol i książę Filip (Jonathan Pryce) krzątają się w tle. W pierwszych trzech odcinkach członkowie rodziny królewskiej głównie wzdychają nad problemem „Diany”, a Charles obsesyjnie koncentruje się na swojej kampanii na rzecz publicznej rehabilitacji Camilli Parker Bowles (Olivia Williams). Jednak członkowie rodziny królewskiej przeważnie pozostają z boku, a ich ostrość pojawia się ponownie w ostatnim odcinku części I, „Pokłosie”, w którym cała rodzina, z wyjątkiem królowej i księcia Edynburga, czuje się nieco bardziej ludzka.

Pokolenia ludzi wiedzą, że księżna Diana i jej przyjaciel Dodi Al-Fayed zginęli w wypadku samochodowym we wczesnych godzinach porannych 31 sierpnia 1997 r. To, co wydarzyło się kilka tygodni wcześniej, pozostaje niejasne. Morgan nie oferuje burzliwego romansu, ale obraz pocieszającej przyjaźni, która dopiero zaczęła rozkwitać i została zaostrzona przez publiczny odbiór i obowiązki rodzinne. Humanizując obojga życia i śmierci (nie ma tu „duchów”), zestawiony ze stoicyzmem panującego monarchy i przywiązaniem do tradycji, spektakl zachęca widzów do zastanowienia się nad wyborami dokonanymi przez brytyjską rodzinę królewską, które przyczyniły się do do stanu reliktowego. W tej druzgocącej pierwszej części ostatniego rozdziału klejnot koronny Netflix żegna się z ikoną i odzyskuje tron.

Premiera 6. sezonu „The Crown”, część 1, odbędzie się w serwisie Netflix 16 listopada. Część 2 będzie miała premierę 14 grudnia.