Rozrywka

Przez Alexa Mitchella

27 marca 2023 | 20:27

23 maja 1999 roku Owen Hart — znany również jako Blue Blazer — przygotowywał się do heroicznej chwili.

Ukochany zawodowy zapaśnik miał zejść 70 stóp z krokwi wypełnionej dżemem areny w Kansas City na ring – by wziąć udział w pojedynku World Wrestling Federation przeciwko Ojcu Chrzestnemu w systemie pay-per-view.

Ale zamiast triumfu była tragedia.

Awaria sprzętu spowodowała, że ​​Hart spadł na ziemię – pozostawiając go z przeciętą aortą.

Ratownicy medyczni wbiegli na podłogę areny, a publiczność początkowo zakładała, że ​​to wszystko było częścią show.

Ale tak nie było.

Chwilę później Hart przestał oddychać i wkrótce został uznany za zmarłego.

Ale Vince McMahon, już nękany skandalami dyrektor generalny WWF, który odmówił komentarza w sprawie zarzutów w tym artykule, rzekomo nie mógł znieść pomysłu zakończenia lukratywnego postępowania.

„Vince zadekretował, że powinni iść dalej” – powiedział The Post Abraham Josephine Riesman, autor nowej książki „Ringmaster: Vince McMahon and the Unmaking of America”.

„Więc reszta zapaśników musiała wystąpić, wiedząc, że ich przyjaciel jest ciężko ranny, prawdopodobnie martwy, a potem [later] wiedząc, że nie żyje” – powiedział Riesman, który przeprowadził wywiady z ponad 150 osobami – z których wiele było blisko McMahona – podczas badania tomu.

Riesman analizuje drogę McMahona od rzekomo pełnego nadużyć dzieciństwa w zubożałym Southern Pines w Karolinie Północnej do potentata nadzorującego przemysł o wartości 6 miliardów dolarów — z kilkoma bardzo mrocznymi momentami po drodze.

W książce Riesman twierdzi, że tej pamiętnej nocy w Kansas City McMahon zdecydował się na technika, który wcześniej nie pracował z WWF i który miał „znacznie mniejsze” doświadczenie w wyczynach kaskaderskich niż technik, który nadzorował podobne wejścia w przeszłość.

Riesman pisze, że zaledwie kilka chwil po śmiertelnym wypadku McMahon miał tłum z powrotem w garści – skandując „Vince! Vince! Vince’a! można było usłyszeć, gdy wchodził na ring, desperacko pragnąc, by przedstawienie trwało dalej.

„Przed przerwaniem transmisji można było zobaczyć Vince’a stojącego tam jako postać, ciężko oddychającego, próbującego działać. Robił minę teatralnej determinacji” – pisze Riesman.

Badania autora doprowadziły go z powrotem do historii pochodzenia McMahona, która zaczęła się w rzekomo toksycznym domu z matką Vicki Askew (wówczas Lupton) i ojczymem Leo Luptonem.

W zarchiwizowanym wywiadzie dla Playboya w 2000 roku McMahon powiedział, że jego ojczym często znęcał się fizycznie do tego stopnia, że ​​McMahon wyraża żal, że „umarł, zanim mogłem go zabić”.

Bilet McMahona na wyjście z trudnego dzieciństwa pojawił się, gdy w końcu spotkał swojego biologicznego ojca, pioniera wrestlingu Vince’a McMahona Sr., w wieku 12 lat pod koniec lat pięćdziesiątych.

„Vince w zasadzie nauczył się mrocznej sztuki bycia promotorem wrestlingu od swojego ojca” — powiedział Riesman o McMahonie Sr., który wcześniej porzucił swoją rodzinę dla innej.

„To naprawdę postawiło go na ścieżce, na której zdał sobie sprawę, że może wziąć wszystkie te urazy, wszystkie te frustracje, wiele z nich związanych z własnym ojcem, i spróbować wykorzystać je jako dźwignię, aby potwierdzić siebie lub przynajmniej wykorzystać je jako motywację do dochodzić do siebie”.

Po latach treningów pod okiem ojca McMahon był w końcu gotowy do przejęcia imperium macho — nabytego za około milion dolarów, opłaconego w czterech ratach — na początku lat 80.

Ale rządy młodszego McMahona okazały się kontrowersyjne jeszcze przed pierwszym dniem.

Na przykład już w 1983 roku pojawiły się zarzuty, oparte na raporcie policyjnym, że McMahon był uwikłany – a następnie próbował ukryć – śmierć Nancy Argentino, rzekomo zamordowanej przez jej supergwiazdę WWF, partnera Jimmy’ego Snukę.

„Wydaje się, że istnieją mocne dowody na to, że poprzedni incydent przemocy domowej między Nancy Argentino i Jimmym Snuką miał miejsce [suppressed] przez Vince’a, który powiedział Nancy, żeby porzuciła sprawę – powiedział Riesman.

W szczególności raport policyjny z tego czasu stwierdzał, że „Vince McMahon próbował mówić [Argentino] od złożenia skargi na Snukę”.

Kilka miesięcy później, kiedy Argentino został znaleziony martwy, McMahon podobno rozmawiał przez telefon z glinami wkrótce potem, twierdził Riesman, cytując rozmowę z zapaśniczym zawodnikiem Snuki. McMahon wcześniej zaprzeczył jakiemukolwiek udziałowi w śledztwie w sprawie Snuki.

– Koroner zalecił zbadanie sprawy jako zabójstwa. Ale krótko mówiąc, sprawa po prostu zniknęła. Nic z tego nie wyszło – powiedział Riesman.

„Jest taka historia, którą Jimmy Snuka opowiedział — jest ona bardzo niejasna w jego pamiętniku — o Vince’u, który przyszedł na spotkanie z pewnymi władzami i przyniósł teczkę, co nie było zwykłym sposobem działania, żeby mieć teczkę ze sobą. I [Snuka] nie wie, co było w tej sprawie, ale musiało to pomóc, ponieważ zaraz potem wyszedł z zarzutów” – powiedział Riesman.

Po ponownym dochodzeniu w 2015 roku Snuka został ostatecznie oskarżony o morderstwo i nieumyślne spowodowanie śmierci.

Został uznany za niezdolnego do procesu i zmarł dwa lata później w Pompano Beach na Florydzie.

Zaledwie kilka lat po śmierci Argentino, bliscy współpracownicy McMahona byli zamieszani w rzekomy skandal związany z molestowaniem dzieci, skupiony na programie WWF „ring boy”, który zabierał dzieci z trudnymi warunkami domowymi i oferował im praktyki w wykonywaniu różnych zadań w organizacji.

Tom Cole, były chłopiec ringowy, wystąpił na początku lat 90. z zarzutami, opartymi na raporcie policyjnym, o niewłaściwym zachowaniu seksualnym wobec Mela Phillipsa, spikera ringowego i szefa młodzieńczej ekipy, a także Terry’ego Garvina, innego menedżera ring boya , który rzekomo zaproponował Cole’owi w zamian za awans.

Cole twierdził, że kiedy odmówił, został zwolniony.

Oskarżenia pojawiły się na pierwszych stronach gazet – w tym w „The Post” – w 1992 roku. Phillips i Garvin, oprócz swojego przełożonego i „prawej ręki” McMahona, Pata Pattersona, złożyli rezygnację tej wiosny.

Cole, wraz ze swoim bratem Lee, ostatecznie pozwał WWF o 750 000 dolarów odszkodowania. W końcu Tom wygrał niewiele więcej niż swoją pracę plus 55 000 $.

McMahon już walczył z atakiem koszmarnej prasy, dochodzeniem wielkiej ławy przysięgłych w sprawie interesów firmy i zarzutami gwałtu przeciwko samemu McMahonowi ze strony pierwszej sędziny WWF, Rity Chatterton, która po raz pierwszy ujawniła te roszczenia w programie Geraldo Rivera w 1992 roku i rozstrzygnęła poza sądem na początku tego roku.

McMahon nadal zaprzecza zarzutom Chattertona.

Najwyraźniej przypuszczał, że sytuacja z braćmi Cole’ami była taką, z której mógł łatwo wybrnąć czarem.

Lee Cole powiedział Riesmanowi w wywiadzie, że McMahon napił się wina, zjadł jego i Toma i umieścił ich w eleganckim pokoju hotelowym – nawet organizując rzekomo zaimprowizowane spotkanie z zapaśnikami i menedżerami WWF w hotelowym lobby.

Następnego dnia w siedzibie WWF w Stamford, Connecticut, Tom podpisał dokumenty stwierdzające, że zhańbiony wówczas Pat Patterson nie miał nic wspólnego z rzekomymi przypadkami molestowania.

Patterson szybko zostałby przywrócony.

Tom Cole odebrał sobie życie wiele lat później, w 2021 roku.

Pomimo publicznego zawstydzenia McMahona, władca Titan Towers pozostaje ukochany przez fanów na całym świecie — i wielu dziennikarzy branżowych.

W następnych latach wyjdzie na jaw wiele rzekomo podejrzanych transakcji, wiele z nich szczegółowo opisano w raporcie Wall Street Journal z 2022 r., że McMahon wypłacił 12 milionów dolarów w ciągu ostatnich 16 lat, aby pokryć domniemane doniesienia o niewłaściwym zachowaniu seksualnym i niewierności – bomba co spowodowało, że McMahon tymczasowo odszedł z organizacji.

„Zobowiązałem się do pełnej współpracy w dochodzeniu prowadzonym przez Komisję Specjalną i zrobię wszystko, co możliwe, aby wesprzeć dochodzenie. Zobowiązałem się również zaakceptować ustalenia i wyniki dochodzenia, jakiekolwiek by one nie były” – powiedział wówczas McMahon.

McMahon, obecnie 77-letni, pełni obecnie funkcję prezesa wykonawczego World Wrestling Entertainment — zmiana w stosunku do jego poprzednich tytułów dyrektora generalnego i prezesa.

Mówi się, że teraz aktywnie kupuje firmę za aż 9 miliardów dolarów.

Przez to wszystko pozostaje niepokonany.

„Wrestlingowe serwisy informacyjne wciąż piszą z szacunkiem, czasem nawet z miłością, o Vince’u” — pisze Riesman. „Jego dziedzictwo jest bezpieczne w branży, którą stworzył na nowo. Pan McMahon to zbroja, której cnota nie może zniszczyć”.