Vincent Cassel i Diane Kruger w „Całunach”.

Festiwal Filmowy w Cannes

Vincent Cassel gra niedawno owdowiałego potentata technologicznego, który wymyśla płócienną kamerę/czujnik/urządzenie obrazujące, które umożliwia pogrążonym w żałobie obserwowanie, jak ich zmarli bliscy rozkładają się w grobie w najnowszym filmie Davida Cronenberga, Całuny. Widzowie nie muszą nawet czytać ani słyszeć wyjaśnień reżysera wyjaśniających, że film jest częściowo inspirowany jego własnym uczuciem żalu po zmarłej żonie, ponieważ przez cały film wyczuwalna jest cząstka autentycznego uczucia. Niestety, jednak, odwracając naturalny porządek wytwarzania kamieni szlachetnych, jest to perła emocjonalnej prawdy, która zostaje inkrustowana w piasku i szlamie mniej pomysłowych niż zwykle opowiadań i zmęczonych pomysłów (w przypadku Cronenberga), a także płaskie występy. Nic z tego nie poprawi reputacji reżysera na tym etapie jego kariery.

Przynajmniej film zadebiutował w konkursie w Cannes wraz z kilkoma innymi cechami o dyskusyjnej jakości reżyserów tego samego pokolenia – z których przynajmniej jedna lub dwie mogą Całuny dobrze wyglądać w porównaniu.

Ubrany głównie w pogrzebowe czarne, ostro skrojone ubrania, Cassel’s Karsh to frankofoński biznesmen mieszkający od lat w Toronto. (Projektant Saint Laurent, Anthony Vaccarello, przypisuje sobie zasługi za projekt ubrań, a także zasługę producenta, co może wyjaśniać, dlaczego czasami wydaje się to bardzo dziwnym ćwiczeniem związanym z lokowaniem produktu.) Zmarła żona Karsha, Becca (grana przez Diane Kruger w retrospekcjach i sekwencjach snów ) zmarła około rok temu na raka po operacji, która odcięła jej pierś i połowę jednego ramienia.

Ponieważ Becca była Żydówką i zgodnie z tradycją wolała być pochowana niż poddana kremacji, Karsh owinął jej zwłoki w jeden z najnowszych produktów swojej firmy technologicznej: całun wykonany z elektronicznej siatki i czujników, który tworzy szczegółową wizualną mapę ciała. Po pochówku żywi mogą przyjść do grobu, zalogować się do aplikacji dla bezpieczeństwa i zobaczyć, ile ciała zgniło, na ekranie wbudowanym w nagrobek. Ten pomysł może wydawać ci się całkowicie absurdalny, ale mówią, że każdy przeżywa żałobę na inny sposób.

Do firmy Karsha należy także cmentarz w Toronto, na którym pochowana jest Becca, i który – w odróżnieniu od większości innych cmentarzy – ma w głównym budynku elegancką restaurację, wyglądającą jak ekskluzywna kawiarnia, którą można znaleźć przy muzeum. To tam Karsh spotyka stylową kobietę Gray Foner (Elizabeth Saunders) na pierwszej randce w scenie otwierającej, która, sądząc po wyrazie zdziwienia i ledwie stłumionego przerażenia Graya, nie wydaje się przebiegać dobrze. Jednak prawdziwym celem interakcji jest usunięcie dużej ilości wyjaśnień z dialogu.

Wychodząc z tego założenia, film zaczyna owiać się atmosferą tajemniczości, gdy ktoś w środku nocy przewraca niektóre groby, a Karsh rozpoczyna dochodzenie. Czy szkody mogły zostać spowodowane przez natrętnych ekologów, którzy sprzeciwiają się zakopywaniu takich potencjalnie toksycznych materiałów w Matce Ziemi? A może dowody na to, że podsłuchiwano niektóre linie łączące całuny z ekranami nagrobków, sugerują, że ma miejsce szpiegostwo przemysłowe, szczególnie ze strony mgliście określonych chińskich interesów?

Karsh zatrudnia swojego byłego szwagra Maury’ego (Guy Pearce), cybernetyka, który zainstalował systemy bezpieczeństwa Karsha, a także internetowego asystenta cyfrowego o imieniu Hunny (którego animowany awatar wygląda jak Becca), aby pomogli mu w dochodzeniu. Ale czy można ufać drżącemu Maury’emu?

Z pewnością, gdyby Maury był głównym bohaterem filmu, widzowie krzyczeliby, żeby nie ufał Karshowi, który w połowie zaczyna sypiać z byłą żoną Maury’ego, siostrą bliźniaczką Becci, Terry (oczywiście także Krugerem), dla której Maury wciąż ma uczucia. Pogarszającego się hodowcę psów, który preferuje Birkenstocki i ogrodniczki – a prawdopodobnie nie te zaprojektowane przez Saint Laurenta – Terry’ego należy czytać jako całkowite przeciwieństwo Becci pod względem osobowości. Jest jednak na tyle wyluzowana, że ​​nie przejmuje się zbytnio, gdy Karsh daje jasno do zrozumienia, że ​​chce jej ciała, częściowo z powodu perwersyjnej chęci przełamania tabu sypiania z rodzeństwem partnera, a częściowo dlatego, że tęskni za ciałem Becci, które jest dokładnie tym samym, co Terry’ego, przynajmniej genetycznie.

Okazuje się, że Karsh jest trochę graczem jak na pogrążonego w żałobie wdowca w średnim wieku, ponieważ później spotyka Soo-Min (Sandrine Holt), żonę superbogatego węgierskiego magnata, który również umiera. Karsh próbuje nakłonić męża Soo-Min, którego natychmiast zdradza, do zainwestowania w kolejny z jego absurdalnych cmentarzy z grobowcem z widokiem w Budapeszcie.

Ta cuchnąca potrawa z seksu, śmierci i technologii może być afrodyzjakiem dla zagorzałych fanów Cronenberga, ale bardziej przypadkowym widzom prawdopodobnie uzna to wszystko za raczej niechlujne i niedogotowane. Oświetlenie operatora Douglasa Kocha wygląda bardziej szaro niż zwykle, a wiele scen sprawia wrażenie pierwszego lub drugiego ujęcia po długim dniu kręcenia, wyrzuconego do puszki, aby produkcja mogła ruszyć dalej. Niewiele jest werwy, dowcipu i inwencji, które sprawiają, że zabytkowy Cronenberg jest wciąż tak wiecznie zielony, co sprawia, że ​​oglądanie tego i tak już melancholijnego dzieła jest jeszcze smutniejsze.