Możesz zamknąć oczy i to zobaczyć. A może nawet poczuć zapach – ten nieomylny powiew ciepłego powietrza z domieszką stęchłego Tetley’s Bitter i Anglii śmierdzącej z jointa. Prawdopodobnie przeciwko Australii, ale szczerze mówiąc, w latach dziewięćdziesiątych to mógł być każdy.

Wskaż naszego mężczyznę, który kroczy o wiele pewniej, niż dyktuje sytuacja. Wyblakłe, jasnoniebieskie osłony na skroniach. Krem przeciwsłoneczny na ustach. Kookaburra Bubble w dłoni. Poczucie „ach, cholera, znowu zaczynamy” spoczywające na jego ramionach niczym peleryna, a nie ciężar.

Jeśli dorastałeś w Anglii w latach 90., Thorpe był zawsze pod ręką, a gdyby nie był, prawdopodobnie nie czytałbyś tego. Nie musiałeś nawet interesować się krykietem, żeby o nim wiedzieć. Był międzysportowy, międzypokoleniowy. Twój ulubiony zawodnik i twoi rodzice też, dopóki nie przyszedłeś z listą życzeń, na której znalazł się ten drogi kawałek wierzby. Ten, który zapewnił, że wiadomości o dziewiątej miały kilka granic do pokazania w ich zwykłym pakiecie kaskadowych angielskich wicketów.

Podobnie jak britpop, Thorpe uosabiał tę dekadę. Jego najlepsze dzieła wyznaczały najbardziej romantyzowaną erę kraju. Wiedziałeś, gdzie jesteś, gdy pojawiały się jego największe hity i jak je konsumowałeś. Jeśli miałeś szczęście tam być, prawdopodobnie do dziś się tym chwalisz. I tak jak britpop, miał wady, wpłynął na najlepszych w latach 2000. i, wiesz co, był prawdopodobnie lepszy, niż pamiętasz.

Żuł gumę i grał pull shot jak marzenie. Zakładał opaskę, by zamaskować trud palącego słońca, a potem odsłaniał policzki tak idealnie różowe po godzinach ciężkiej pracy, że można by przysiąc, że zaraz wyjdzie na scenę.

Jego praca dla drużyny nie ograniczała się do boiska. Przed Mistrzostwami Świata w 1999 r. wystąpił przeciwko ECB za utrzymanie płac na tym samym poziomie przez poprzednie trzy lata. Kiedy jego skargi trafiły w niepochlebne uszy, odmówił założenia marynarki drużyny na uroczystości poprzedzające turniej i otrzymał kilka grzywien za swój trud. Wielu obecnych piłkarzy Anglii było pod wrażeniem jego pokory i empatycznego podejścia, szczególnie gdy poruszali drażliwe tematy, których zwykle nie omawiali z trenerem.

Jeśli chodzi o przeszczep życia codziennego, to on trwał. Nosił swoje siniaki otwarcie, choć nie z wyboru. Michael Atherton, wieloletni kolega z drużyny, były kapitan i przyjaciel, napisał kiedyś o Thorpe’ie: „Jeśli coś poza boiskiem go zżera, nie potrafi odłożyć tego na bok i skupić się na krykiecie”.

Gracz, który zagrał w większej liczbie wyjazdowych testów niż w domu (51 do 49), zmagał się z życiem w trasie bardziej niż większość. W swojej autobiografii z 2005 r. Powstanie z popiołówThorpe napisał: „Aby być dobrym turystą, trzeba było wyrzucić z głowy myśli o domu. Zawsze niechętnie to robiłem, bojąc się, że może to mieć jakiś trwały efekt”.

Niestety, tak się stało, co pogłębili bezduszni plotkarze tamtych czasów, którzy lubowali się w ujawnianiu najbardziej niewygodnych aspektów jego prywatnego życia. W czasach, gdy zdrowie psychiczne nie było na liście priorytetów w kwestii dobrostanu zawodników, trudno sobie wyobrazić, jak torturą było dążenie do jakiegokolwiek spokoju ducha w tak psychologicznie wyczerpującym sporcie.

W nadchodzących dniach zobaczysz Thorpe’a opisanego jako „zaniepokojonego”, jakby to nie czyniło go o wiele bardziej wiarygodnym. Tak wiele w angielskim krykiecie w latach 90. dotyczyło ulotnych odczuć doskonałości pośród niedoskonałości. Thorpe, konsekwentnie, był zaufanym naczyniem na to i milczącym przypomnieniem tej dualności. Jak najlepiej wykorzystać „teraz”, niekoniecznie wiedząc, że nadejdą lepsze dni, ale wierząc, że możesz pracować z tym, co leży poza horyzontem.

W związku z tym wśród tych, na których lata kształtowania miał wpływ, pozostaje smutek, że Thorpe nie doświadczył Ashes 2005. Prowadził Anglię na długo zanim pomógł ukształtować trzon tej drużyny w 2004 roku. W okresie stagnacji lat 90. to były dni, w które nas ciągnął. I chociaż społeczeństwo rzeczywiście rośnie, gdy ludzie sadzą drzewa, w których cieniu nigdy nie usiądą, gracz, który zasiał te nasiona w tak nieprzyjaznym klimacie, zasłużył na chłód tego cienia.

W tym tkwi ból Thorpe’a, który zostawił tych, którzy wychowali się na jego genialności i pocieszyli się jego obecnością. Czy wiedział, jak bardzo był kochany, mimo wszystkich swoich osiągnięć? Jak integralną częścią wspomnień zalewających media społecznościowe i kolumny, teraz, gdy go nie ma? Co znaczył dla „nas”?

I wraz z tym powraca nieomylne odrętwienie w naszych duszach. Ponieważ konfrontujące uświadomienie, choć niepokojące, jest takie, że prawdopodobnie tego nie zrobił.