Viv Richards i Carl Hooper ostro skrytykowali byłego kolegę z drużyny Indii Zachodnich Briana Larę za „rażące przekłamania” w jego książce – Lara: Kroniki Anglii. W oświadczeniu wydanym w niedzielę obaj byli kapitanowie West Indies odrzucili „twierdzenie” Lary, że Richards sprawił, że Hooper „płakał raz w tygodniu”, określając je jako „kategorycznie fałszywe” i poprosili tego ostatniego o „wydanie szczerych przeprosin za wyrządzoną krzywdę”.

„Sir Vivian Richards i pan Carl Hooper są głęboko zniechęceni rażącymi przekłamaniami, jakie zawarto na ich temat w niedawno wydanej książce pana Briana Lary” – powiedział duet w oświadczeniu wydanym przez Hoopera. „Przedstawione zarzuty nie tylko zniekształcają rzeczywistość ich związku, ale także podważają ich charaktery w niesprawiedliwy i szkodliwy sposób”.

W książce, której fragment niedawno ukazał się na ESPNcricinfo, Lara napisał, że słowa Richardsa w szatni mogą „zastraszyć” graczy, choć jasno dał do zrozumienia, że ​​zawsze miał na sercu poprawę sytuacji w Indiach Zachodnich. „Viv doprowadzał mnie do płaczu co trzy tygodnie, ale Carl płakał raz w tygodniu. Ton głosu Viva jest zastraszający i jeśli nie jesteś wystarczająco silny, możesz to odebrać osobiście i być tym dotkniętym. Ja, na mnie to nigdy nie miało wpływu. W pewnym sensie to powitałem, ponieważ byłem tak bardzo pod jego pachą, że wiedziałem, że nadchodzi znęcanie się i byłem silną osobowością. Carl? Wiem na pewno, że Carl unikał Viva Richardsa”.

Ale Hooper powiedział, że Richards nigdy nie sprawił mu żadnego „cierpienia” i zawsze go wspierał. „Twierdzenie, że Sir Vivian był agresywny wobec pana Hoopera i doprowadzał go do płaczu raz w tygodniu, jest kategorycznie fałszywe. Takie opisy przedstawiają Sir Viviana jako sprawcę przemocy emocjonalnej — twierdzenie, które jest nie tylko bezpodstawne, ale także głęboko krzywdzące dla obu stron.

„Sir Vivian, jako pierwszy kapitan pana Hoopera, nigdy nie przysporzył panu Hooperowi cierpienia emocjonalnego. Wręcz przeciwnie, zawsze działał jako zachęcający mentor i zapewniał niezachwiane wsparcie. Ich prawie 40-letnia relacja opierała się na wzajemnym szacunku i koleżeństwie. Błędne przedstawienie ich interakcji w książce pana Lary jest poważną krzywdą dla prawdy i spowodowało nieuzasadnione cierpienie obu stron i ich rodzin”.

Richards i Hooper przyłapali Larę na „próbie czerpania zysków z takiego oszustwa”, co uważają za „nie do pomyślenia” biorąc pod uwagę jego pozycję w światowym krykiecie. „Żądamy, aby pan Lara natychmiast publicznie wycofał te fałszywe twierdzenia i złożył szczere przeprosiny za wyrządzoną krzywdę. Dla integralności dyskursu publicznego oraz ich życia osobistego i zawodowego kluczowe jest, aby prawda została naprawiona”.

Lara i Richards wystąpili razem tylko w jednym meczu międzynarodowym dla Indii Zachodnich, ODI na Lord’s podczas tournée po Anglii w 1991 roku, grając razem krótko w 20-biegowym partnerstwie – Lara żałuje, że nie dostała z nim więcej czasu na środku w książce, pisząc, że „marzeniem każdego młodego mężczyzny jest czekanie na środku, oglądanie jak The Greatest przechodzi przez bramkę i wchodzi na boisko, na którym stoję”.

Lara grała dużo więcej z Hooperem, zarówno prowadząc go jako kapitan, jak i grając pod jego dowództwem. Pierwszy mecz międzynarodowy Lary w 1990 r., ODI w Karaczi, odbył się w drużynie, w której grał Hooper, a Lara zagrała również w ostatnim meczu międzynarodowym Hoopera, przeciwko Kenii na Mistrzostwach Świata w 2003 r. W książce Lara jest pełen pochwał dla Hoopera, nazywając go jednym z największych talentów, jakie wyszły z Karaibów.

„Człowieku, co za zawodnik. Łatwość, z jaką odbijał, wzbudziła w nas pewien rodzaj podziwu, i we wszystkich z nas, nawet w starszych zawodnikach. Czuliśmy, że kiedy Carl wychodził do odbijania, oni to lubili – Haynes, Richards, Greenidge, wszyscy ci goście przerywali to, co robili, żeby go po prostu zobaczyć”.