Niewiele gwiazd świeciło tak jasno jak Faye Dunaway. W szczytowym okresie w latach 70. Dunaway była czołową gwiazdą w przełomowych filmach, w tym Bonnie i Clyde, Dzielnica chińskaI Siećza który dostała Oscara. Jej praca wywołała kontrowersje, ale tak samo było z jej powszechnie opisywaną zmiennością poza ekranem.

Kiedy mówisz o Dunaway, spodziewasz się ekscytującego dramatu, zarówno na ekranie, jak i poza nim. Jest więc ostatnią ikoną Hollywood, której można by się spodziewać w tak bezsmakowym dokumencie jak Fayedostępny na HBO w sobotę.

W epoce wspomnień celebrytów – od Britney po Barbrę – które podkreślają Wszystko w „opowiedzieć wszystko” Faye maluje po numerach i nie oddaje sprawiedliwości wyjątkowemu talentowi i osobowości Dunaway. To nie pomaga, że Faye ląduje na HBO, domu wyczerpujących hollywoodzkich biodokumentów o takich osobach jak Jane Fonda i Steven Spielberg, które spędziły godziny rozpakowując życie megagwiazd filmowych. Krótki, 90-minutowy dokument nigdy nie daje sobie wystarczająco dużo czasu, aby pozwolić nam wejść do głowy Dunaway pomiędzy oczekiwanymi najważniejszymi momentami jej kariery.

Faye jest szczera w kwestii zmiennej reputacji swojego bohatera, ale unika szczegółów, które ją stworzyły. Zamiast tego film sunie przez te fragmenty na ekspresowej drodze eufemizmów — jeden z uczestników wywiadu odnosi się do uogólnionych oskarżeń pod adresem Dunaway jako do „powierzchownych komentarzy”. W tym filmie Dunaway jest „trudna” w rzeźbieniu grzywki do wywiadu, w swojej odrazie do butelek z wodą zamiast szklanek, w swojej niegasnącej żądzy Blistexu. To unikanie, którego nie można całkowicie przypisać Dunaway.

Najważniejszym odkryciem filmu jest diagnoza choroby afektywnej dwubiegunowej Dunaway, coś poruszanego niemal tak niejasno, jak oskarżenia o złe zachowanie wobec niej. Omawiając sytuację wokół jej zwolnienia z Herbatka o piątej (sztuka, w której Dunaway w krótkim okresie grała rolę Katharine Hepburn, a ekipa była narażona na ataki fizyczne i słowne, m.in. nazwanie asystentki „małym homoseksualnym chłopcem”), jej syn Liam O’Neill kwalifikuje jej zachowanie jako „opanowanie demonów”, nie zadając reżyserowi Laurentowi Bouzereau żadnych pytań na ekranie ani nie wspominając wprost o czynach aktorki.

Jerry Schatzberg/HBO

Co bardziej szokujące, dokument nie oddaje sprawiedliwości sile talentu Dunaway. Dostajemy odgrzewane kotlety często powtarzanych narracji —Bonnie i Clydejej graficzna przemoc Sieć kontrowersyjny brak współczucia bohaterki, Roman Polański wyrywający jej włosy z głowy na planie Dzielnica chińska—bez wystarczającego szacunku dla tego, jak utrwaliła te role w historii filmu (nawet jeśli praca mówi sama za siebie). Dunaway ze swojej strony wydaje się szczęśliwa, że ​​może potwierdzić tę konwencjonalną mądrość, ale za brak głębi możemy winić Bouzereau.

Wiele z wciąż krążących plotek i udokumentowanych działań aktorki (takich jak twierdzenie dziennikarza Petera Biskinda w Łatwi jeźdźcy, wściekłe byki że odmówiła spłukania własnej toalety na planie) pozostają nietknięte. Wydarzenia takie jak fiasko z kopertą Oscara i jej publiczna sprzeczka z Andrew Lloydem Webberem na temat jej Bulwar Zachodzącego Słońca nie są wymienione. Niespełniona pozostaje możliwość, aby gwiazda wyjaśniła swój punkt widzenia, a w rezultacie, Faye nie potrafi oświecić.

Terry O’Neill/Iconic Images/HBO

Być może jedynym sposobem, Faye daje Dunaway szansę na wyjaśnienie faktów, jak Mamo kochana nie okazuje się być tematem zakazanym. Legenda głosi, że Dunaway odmawia rozmowy o filmie i swojej roli Joan Crawford z powodu krytyki, która go spotkała, i ironicznego kultu. Jednak dokument podważa tę reputację, a Dunaway omawia film wtedy i teraz, nawet jeśli nadal uważa go za błąd.

Przedmiotem Najdroższy pozwala, aby pewna złożoność prześlizgnęła się przez szpary błyszczącej okleiny dokumentu, w tym najbliżej, jak film zbliża się do faktycznego cytowania niewłaściwego zachowania Dunaway. W wywiadzie na ekranie, Najdroższy współgwiazda Rutanya Alda opisuje Dunaway jako „straszne [and] przerażające”, sugerując, że reżyser Frank Perry obawiał się, że będzie musiał ją zwolnić, jeśli będzie wyglądać lepiej niż Dunaway. To natychmiast kontrastuje z Marą Hobel (która grała córkę Dunaway na ekranie i odbiorcę dramatyzowanego cierpienia Crawforda) opisującą kochające środowisko pracy ze swoją współgwiazdą i ze łzami w oczach ubolewającą nad tym, że film może być tak nuklearny dla Dunaway. To ulotne, ale jest to przebłysk bardziej szczerego i wszechstronnego portretu, na jaki zasługuje ikona statusu Dunaway.

Dunaway jest mniej ostrożna, gdy mówi o swoim związku z synem. Ich związek to miejsce, w którym Faye w końcu pokazuje nam coś, czego jeszcze nie wiemy, a gwiazda okazuje więcej wrażliwości, gdy mówi o swoim dziecku, niż pozwalali sobie na to jej współcześni biodokumentaliści. To fascynująca relacja, w której Liam jest przedstawiony jako obrońca i opiekun narracji swojej matki — choć twórcy filmu okazują się zbyt nieśmiali, by zagłębić się w szczegóły.

Unikając najbardziej oczywistych pytań widzów, film tylko tworzy więcej. Na tym etapie jej kariery i diagnozy można zrozumieć, że Dunaway nie chciałaby podsycać żaru dawnych pożarów, ale to pozostawia Faye czując się wyjątkowo niekompletnym.