Odkrycie Warner Bros

Pod koniec niezwykle zabawnego i pouczającego nowego filmu dokumentalnego HBO o życiu i karierze Faye Dunaway dowiadujemy się, jak bardzo ta kultowa gwiazda uwielbia przyjeżdżać na Festiwal Filmowy w Cannes. „Prawie co roku” – mówi nie tylko dla najlepszych filmów świata, ale także po to, aby zanurzyć się we wszystkich aspektach tworzenia filmów. Prawdę mówiąc, widziałem ją wiele razy, jak chłonęła to wszystko w kinie, zarówno tutaj, w Cannes, jak i w Telluride, żeby wymienić tylko dwa festiwale. Wydaje się zatem stosowne, aby w środę wieczorem w sekcji Cannes Classics odbyła się światowa premiera (w obecności Dunaway, jak lubią to nazywać Francuzi) tego wspaniałego nowego filmu dokumentalnego, w którym Dunaway w zasadzie opowiada wszystko wprost o swoim życiu , miłości, pragnienia, ambicje, filmy, współpracownicy, depresja, kontrowersje, rodzina i nadzieje na przyszłość w zawodzie, w którym, jak mówi, nie wyobraża sobie nie pracować.

Zajmując się tym, nie wiedziałem, czego się spodziewać, ale otrzymałem zaskakującą, szczerą i szczerą relację o kimś, jak to przedstawiono w filmie, „zaczynającego się jako normalna osoba pragnąca sławy, a kończącego się jako sławna osoba, która chce być normalna”. Tak naprawdę nie zrozumiałem tej części, że chce być „sławna”. Jest jasne, że tak naprawdę chciała grać, a jej początkowe ambicje nie obejmowały Hollywood, ale zamiast tego pracowała pod okiem Elii Kazana w Lincoln Center, a następnie na Broadwayu, zanim dostała pierwszą poważną przerwę w filmowaniu u wielokrotnego zdobywcy Oscara, producenta Sama. Spiegel w dziwacznych zabawach w stylu lat 60., Zdarzenie u boku Anthony’ego Quinna. Jak na ironię, dzięki temu opuściła Nowy Jork i wróciła do rodzinnego stanu Floryda, gdzie został nakręcony. To była połowa lat sześćdziesiątych i Bonnie & Clyde pojawiła się zaledwie dwa lata później, natychmiast ugruntowując jej pozycję głównej gwiazdy filmowej i zdobywając pierwszą nominację do Oscara.

Reżyser Laurent Bouzereau jest weteranem różnych filmów dokumentalnych, w tym znakomitego o Natalie Wood i wielu kronik filmowych Stevena Spielberga, a za tym stoją także jego produkcje Amblina. Nie próbuje na nowo napisać zasad tej formy biodokumentu, podobnie jak HBO, które ostatnio odniosło sukces dzięki filmom przedstawiającym kroniki wszystkich osób, od Mary Tyler Moore po Rocka Hudsona. To, co sprawia, że ​​jest tak fascynujący, to fakt, że pozwala bardzo współpracującej Dunaway opowiedzieć własną historię, zupę do szaleństwa, z pomocą jej syna Liama ​​O’Neilla, którego ona, późniejszy mąż i światowej sławy fotograf Terry O’Neill adoptowali, gdy był młodszy niż tydzień. Kiedy siedzą razem na kanapie, wyciąga z albumu jedno zdjęcie po drugim, aby zachęcić Dunaway do skomentowania, co każde z nich znaczy dla niej w różnych momentach jej życia. I co życie.

Urodzona jako Dorothy Faye Dunaway, dorastała jako córka alkoholika (co, jak przyznaje, odziedziczyła) w rodzinie, w której był także młodszy brat, którego uwielbiała. Są historie z jej czasów szkolnych, prób wygrywania konkursów piękności i wreszcie przejścia do dramatu w sztukach takich jak Harvey’a I Medea. Ale to właśnie jej niezwykle ostre wspomnienie wydarzeń ze swojego życia, kariery, a zwłaszcza filmów, tworzy jedne z najlepszych historii.

NA Bonnie & Clyde : Warren Beatty, który również był producentem, nie był pewien co do jej obsady, ale reżyser Arthur Penn powiedział, że poszedłby, gdyby Dunaway nie było rzucać. Faworytkami były Jane Fonda, Tuesday Weld, a potem dziewczyna Beatty’ego Leslie Caron.

NA Chinatown: kosmyk jej bardzo trwałej fryzury na potrzeby filmu wyskakiwał i rujnował ujęcia, dopóki reżyser Roman Polański nie wziął sprawy w swoje ręce – dosłownie – i próbował go wyrwać, wprawiając swoją gwiazdę w atak pełen przekleństw i prosto do niej zwiastunie, aż w końcu zgodziła się wrócić i wznowić zdjęcia, a dzięki projektantce kostiumów Theodorze Van Runkle z kapelusz umieszczone prosto na jej głowie.

NA Sieć: Zdobycie Oscara dla najlepszej aktorki, a następnie, za sugestią O’Neilla, następnego ranka pozowała wcześnie rano przy basenie hotelu Beverly Hills, sama ze swoim Oscarem na stole i gazetami z nagłówkami zwycięstw porozrzucanymi wokół niej, gdy leżała w jedwabna rola na fotelu wypoczynkowym. Mówi, że inspiracją była piosenka „Is That All There Is”. To zdjęcie jest jednym z pierwszych, jakie widzimy w dokumencie i jest uważane za jedno z najbardziej kultowych hollywoodzkich ujęć w historii.

NA Najdroższa Mamo: Przetrwała ataki krytyki za żywy portret Joan Crawford i zaoferowała, że ​​zrobi to, czego chciał scenariusz i reżyser, ale zapytana o to, czego żałuje, wspomina zrobienie tego zdjęcia, ale potem natychmiast broni tej decyzji ze względu na swój podziw dla Crawforda. Jest to obecnie hit kultowy, widziałem go już kilka razy i nigdy się nie zestarzał.

Mówi się o jej małżeństwie z rockmanem Peterem Wolfem, potem O’Neillem i romansie z Marcello Mastroiannim, mimo że był żonaty. Mówi, że prawdopodobnie tak the miłość jej życia. Szeroko mówi się także o zdiagnozowanej u niej chorobie afektywnej dwubiegunowej i epizodach depresji maniakalnej, co według niej jest przyczyną tego, jak „trudna” może być na planie.

Tak naprawdę wszedłem do tego filmu, zastanawiając się, czy od razu zmierzy się z tym problemem, czy po prostu spróbuje go osłodzić. Cóż, Bouzereau przechodzi do rzeczy niemal od razu, pokazując niesławny Dzisiejszy występ klip, w którym Johnny Carson pyta Bette Davis, czy była jakaś gwiazda, której nie znosiła. „Tak. Faye Dunaway” – natychmiast odpowiedział Davis. „I możesz zapytać kogokolwiek innego, a powie ci to samo!” Dunaway nie odnosi się konkretnie do swoich doświadczeń z Davisem (to było na potrzeby filmu telewizyjnego), ale przesyła swój obraz, pokazując, jak „trudne” może być po prostu siedzenie na tym wywiadzie. Bardzo zabawne.

Autor Mark Harris, Mickey Rourke (jej partner w filmie Bywalec barów), Barry Primus, reżyserzy James Gray i Jerry Schatzberg (z którym miała romantyczny związek), bardzo zabawny Hawk Koch i Sharon Stone znaleźli się wśród osób, które przed kamerą udzieliły wywiadu na temat Dunaway, a ta ostatnia oferuje fascynujący wgląd w to, jak to jest być ktoś na stanowisku Dunawaya w Hollywood.

Po obejrzeniu filmu o jej życiu odzyskasz szacunek dla tej wielkiej gwiazdy. Jeśli rzeczywiście była Trudny lub „skomplikowane”, jak to ujął jeden z rozmówców, wszystkie rezultaty widać na ekranie. Prawdziwa gwiazda, która naprawdę prosperowała w latach 70., ale równie łatwo mogła przeżywać ją we wcześniejszych latach Hollywood, w jego złotym wieku. znalazłem ja Mam ochotę obejrzeć wiele jej filmów jeszcze raz, nawet ten pierwszy Zdarzenie znany dziś jedynie z tytułowego utworu Diany Ross and the Supremes. Dunaway powiedziała, że ​​świetnie się przy tym bawiła. Wystarczająco dobrze dla mnie. Czas na retrospektywę Faye, a ten wspaniały film jest doskonałym powodem, aby to zrobić.

Tytuł: Faye

Festiwal: Festiwal Filmowy w Cannes (Klasyka Cannes)

Dystrybutor: Filmy dokumentalne HBO

Dyrektor: Laurenta Bouzereau

Czas trwania: 1 godzina i 31 minut