Podczas gdy von der Leyen wygrała kluczową bitwę dla sił centrowych, niezłomni sojusznicy, tacy jak prezydent Francji Emmanuel Macron i kanclerz Niemiec Olaf Scholz, zwykle dwa silniki napędzające UE, są politycznie osłabieni po ponurych wynikach wyborów w swoich krajach. Francja Macrona jest szczególnie gorączkowa po jego decyzji o zwołaniu przedterminowych wyborów w ostatnich tygodniach po rozwiązaniu parlamentu swojego kraju.

„Mamy bardzo osłabionego Macrona. Mamy przynajmniej przez kolejny rok raczej słabą kanclerz Niemiec… Pytanie więc brzmi: ile von der Leyen może w tym momencie zastąpić?” – zapytał Nicolai von Ondarza, politolog z Niemieckiego Instytutu Spraw Międzynarodowych i Bezpieczeństwa.

Pogłębiając brak wsparcia, jakiego udzielają jej tradycyjni sojusznicy z UE jest otwartą wrogością wewnątrz bloku za pośrednictwem prawicowych populistów, takich jak Geert Wilders w Holandii i Le Pen we Francji. Orbán kreuje się na lidera opozycji von der Leyen.

Przywódcy skrajnej prawicy obiecują stawić opór, gdy von der Leyen będzie podejmować najważniejsze wyzwanie swojej drugiej kadencji: udostępnienie ogromnych środków UE na reindustrializację i dozbrojenie UE.

Współpracownicy von der Leyen twierdzą, że ma ona doświadczenie, które pozwoli jej poradzić sobie z tym, co nadchodzi. Jednak w mieście znanym z mówienia w biurokratycznyinni urzędnicy UE są zaskakująco bezpośredni w kwestii jej wyzwań

„Wszystko, co cokolwiek kosztuje — na przykład obrona Ukrainy” okaże się „problematyczne” podczas drugiej kadencji von der Leyen, powiedział jeden ze starszych dyplomatów UE, któremu udzielono anonimowości, aby móc swobodnie mówić.

Jej doświadczenie w poruszaniu się po polityce przyszło dopiero później. Zanim po raz pierwszy weszła do niemieckiej polityki w wieku trzydziestu lat, von der Leyen spędziła trochę czasu w Kalifornii, gdzie skupiła się na zdobyciu doktoratu z medycyny i wychowaniu siedmiorga dzieci ze swoim mężem, Heiko von der Leyen.

Przełamując początkowy sceptycyzm zarówno w kraju, jak i w Brukseli, już w swojej pierwszej kadencji dała się poznać jako konkretna liderka, zarządzająca instytucją zatrudniającą około 32 000 pracowników i sprawująca nad nią kontrolę.

Jednak jej poleganie na niewielkiej grupie doradców rozgniewało wielu przywódców UE, którzy uważali, że powinni być częściej konsultowani.

Nadchodzące pięć lat obiecuje przetestować to podejście. Czy będzie musiała budować więcej sojuszy z innymi liderami UE, jeśli ma przeciwstawić się siłom populizmu i utrzymać blok zjednoczony w obliczu nadchodzących wyzwań? Czy jest w stanie wyciągnąć rękę, aby w ten sposób przyciągnąć więcej ludzi do namiotu?

Von der Leyen zostanie również wystawiona na próbę w obszarach, w których jest najsłabsza: jej zdolność do krzyczenia tak głośno jak Trump i Orbán oraz zawierania układów z liderami, którzy chcą podważyć jej program.

Mimo to nigdy nie było realnej alternatywy dla von der Leyen jako przewodniczącej Komisji. Po napiętych negocjacjach z frakcjami politycznymi w Parlamencie Europejskim, którym — jak zwykle — przewodziła sama, w towarzystwie Seiberta, dopłynęła do większej większości niż w 2019 r.

Po wygraniu głosowania potwierdzającego jej drugą kadencję von der Leyen zorganizowała konferencję prasową w Parlamencie Europejskim w Strasburgu. Był to intensywny dzień po długiej kampanii, po pięcioletnim okresie, w którym niewielu zachodnich liderów przetrwało z nienaruszoną wiarygodnością.

Być może nie było zaskoczeniem, że potknęła się, odpowiadając na pytanie dziennikarza o przyszłość silnika spalinowego. „Przepraszam” – powiedziała. „Jestem zmęczona”.