Ten artykuł został wyprodukowany przez National Geographic Traveler (Wielka Brytania).

W swojej najnowszej serii wyruszasz w podróż do dziczy planety — las deszczowy Kongo, Patagonia, Trójkąt Koralowy na Oceanie Spokojnym i Kalahari. Dlaczego teraz warto skupić się na tych obszarach?

Musimy wiedzieć, co dzieje się w tych lokalizacjach, bo wtedy zaczniemy je rozumieć i szanować, a także, miejmy nadzieję, pokochać. Myślę, że to właściwie najważniejsza seria, jaką kiedykolwiek stworzyłem, ponieważ podkreślamy obszary, o których ludzie nie mają pojęcia, ale jesteśmy z nimi zasadniczo związani, ponieważ rządzą i pomagają kształtować systemy pogodowe, które wpływają na nas wszystkich. Jeśli nie będziemy wiedzieć o tych obszarach i nie będziemy o nie dbać, ostatecznie je utracimy. Na przykład nie boimy się wylesiania na obrzeżach lasu deszczowego w Kongo. Również w takich miejscach nadal wierzę w siłę odpowiedzialnego, ostrożnego i zrównoważonego podróżowania. Potrzebują, aby odwiedzający włożyli trochę pieniędzy w lokalną gospodarkę, aby chronić i zachować lokalną przyrodę.

Czym jest dla Ciebie pustynia?

Nie ma miejsca nietkniętego przez ludzkość. Plastik znajduje się na dnie oceanu i na szczycie naszych najwyższych gór, ale myślę, że dotyczy to miejsc, w których wpływ człowieka jest niewielki i gdzie natura nadal ustala zasady.

Czego nauczyłeś się będąc na wolności?

Prawdopodobnie, że istnieje jeszcze dzika planeta. Jest ogromny i piękny, a bycie jego częścią potwierdza życie. Kiedy kręciliśmy odcinek Patagonii, nie spaliśmy, spędzając noc na polu lodowym. Około czwartej nad ranem musiałem znaleźć spokojniejsze miejsce z dala od obozu — i tak oto znajduję się na wzgórzu z moim małym przenośnym nocnikiem i papierem toaletowym i staję przed niesamowitym widokiem ciemnych gór przed domem ja, oświetlony światłem księżyca i wyjącym wiatrem. Byłem oszołomiony tym nocnym widokiem na góry i całkowitą surowością tej dzikiej chwili.

Czy masz jakiś wyjątkowy moment w swoich podróżach?

Tak! Czołgałem się po ziemi z dwoma Sanami [Indigenous hunter-gatherers in southern Africa] tropicieli w sercu Kalahari w 2008 roku podczas kręcenia serialu zwrotnik Koziorożca. Miałem tylko GoPro i małą puszkę gazu pieprzowego, aby odstraszyć lwy, gdyby miały ochotę skubać. Próbowaliśmy zbliżyć się do stada gnu i wydawało nam się to tak pierwotne, jak wszystko, co kiedykolwiek robiłem. Na myśl o tej chwili nadal przechodzą mnie dreszcze po plecach.

W Twoich serialach ludzie są zazwyczaj w centrum uwagi. Co motywuje Cię do opowiadania ludzkich historii w odniesieniu do natury i miejsc?

Myślę, że stało się to być może moją małą niszą. Miałem zaszczyt poznać ludzi, którzy mają ciekawe historie do opowiedzenia i nawiązaliśmy autentyczny kontakt z ludźmi, którzy uwielbiają dzielić się swoimi historiami. Zawsze będzie istniała historia o niesamowitych ludziach, którzy robią niezwykłe rzeczy. Kiedy w końcu powiedzą mi, żebym odwiesił paszport, najbardziej zapamiętam interakcje z ludźmi.

Kto wywarł na Tobie najtrwalsze wrażenie?

Mieszkańcy Bangladeszu. Jest bardzo biedne, zatłoczone, uderza ich świat przyrody – powodzie z morza, powodzie z rzek. A jednak jest w ludziach pewna charyzma i zadziorność, a także ciepło, które absolutnie uwielbiam.

Co daje Ci nadzieję na przyszłość planety?

Tam wciąż istnieje wspaniała planeta — nie straciliśmy jej ani nie zniszczyliśmy jeszcze całej przyrody. Wciąż istnieje planeta, o której warto się uczyć, o którą warto dbać i o którą warto walczyć. Mieszkając na tej maleńkiej wyspie u wybrzeży Europy, nie zdajemy sobie sprawy z prawdziwej skali świata, jak ogromne są niektóre obszary i ile skarbów się w nich kryje. Są też ludzie tacy jak Adams Cassinga [a wildlife activist who appears in the first episode of Wilderness with Simon Reeve]. Każdego dnia ryzykuje życiem, kierując tajną organizacją, której zadaniem jest zwalczanie nielegalnych kłusowników i gangów przemytniczych w Kongu. Ludzie tacy jak on, lokalni działacze na rzecz ochrony przyrody, dają mi nadzieję.

Co jest potrzebne, aby wypchnąć Cię ze strefy komfortu?

Nie lubię patrzeć na cierpienie dzieci i osób starszych. Jest to dla mnie bardzo trudne, gdy czuję się bezsilna w danej sytuacji. Jedna z moich pierwszych podróży telewizyjnych odbyła się w byłej republice radzieckiej i do stołu podeszła żebrząca starsza kobieta, będąca kopią mojej ukochanej babci, która zmarła kilka lat wcześniej. Zrobiłem żałośnie niewiele, co mogłem i dałem jej pieniądze, które miałem, ale przeżyłem traumę. To było całkowicie okropne. Miałem sytuacje na obszarach, gdzie panował głód, gdzie matki próbowały oddać mi swoje dzieci. Kiedy masz takie doświadczenia, pomaga ci to skupić się na walce z komarami lub przeziębieniem. Rozwija stan umysłu, w którym czujesz, że masz szczęście, że tam jesteś i jesteś wdzięczny, że tego doświadczasz.

Czy masz jakieś plany na następną przygodę? Gdzie chciałbyś pójść?

Żadnych planów, żadnej wyprawy, żadnej podróży nie rysującej się w oddali. Planeta nieustannie się zmienia, rośnie, kształtuje i rozwija – a uchwycenie tego było największym zaszczytem mojego małego istnienia. Bardzo chciałbym pojechać do Japonii, podróżować po Afryce Zachodniej, częściej podróżować do Brazylii, Indonezji, na Filipinach – to cudowna planeta, a jeszcze nie dotknąłem jej powierzchni.

Wilderness z Simonem Reeve’em jest w BBC Two i iPlayer Teraz.