Romance to świetna zabawa na trzecim albumie Dua Lipy „Radical Optimism”. To dudniące, pogłosowe, grzechoczące głośniki niskotonowe uczucie na skalę areny, coś, z czego można się radować, nawet jeśli nie zawsze wszystko idzie dobrze.

Na pierwszych dwóch płytach Lipy zestawiała flirty i rozstania z myślami o władzy i płci. „Wiem, że nie jesteś przyzwyczajony do kobiecej alfa” – zaśpiewała w utworze tytułowym „Future Nostalgia” w 2020 roku i potępiła męskie uprawnienia w „Boys Will Be Boys”. Ale w przypadku „Radical Optimism” stawką jest tylko małżeństwo: ocenianie siebie nawzajem, testowanie możliwości, wyobrażanie sobie trwałości lub – co zaskakujące – odpuszczenie. Jej nowe piosenki traktują życie singla jako grę przygodową pełną wzlotów i upadków, ale nie jako kataklizm czy tragedię.

Lipa (28 l.) nigdy nie przepadała za subtelnościami. Jej celem jest – i zwykle osiąga – pełnoprawny banger. W jej mocnym altowym głosie zawsze widać głęboką pewność siebie i ma dar do tworzenia dużych, tępych, natychmiast czytelnych popowych melodii, takich, które podsumowują sytuację zwięzłym refrenem. „Nie jestem tu na długo/Złap mnie albo idę Houdini” – żąda w „Houdini”, jednym z przedpremierowych singli z albumu, tworząc otwarty, możliwy do śpiewania skrót umożliwiający jej ucieczkę.

Dzięki „Future Nostalgia” Lipa był pionierem w procesie odrodzenia dyskoteki w czasach pandemii. Ten album i inne (Jessie Ware, Doja Cat, Kylie Minogue, Roisin Murphy i Lady Gaga) przywoływały wspólne doświadczenie klubowe, które zostało zamknięte w 2020 roku i bardzo go brakowało.

Cztery bity na parkiecie i żwawe funkowe linie basu nadal napędzają utwory Lipy w „Radical Optimism”, który rozpoczyna się „End of an Era” – piosenką o klubowym spotkaniu, które może być tym właściwym. „Czy to moje szczęśliwe zakończenie?”, zastanawia się Lipa wśród gruchających wokali i kontynuuje rapowanie: „Kolejna dziewczyna się zakochuje/Kolejna dziewczyna opuszcza klub”.

Współpracownikami Lipy przy „Radical Optimism” są Danny L Harle — który z łatwością przeszedł od samoświadomego hiperpopu PC Music do tworzenia błyskotliwego, aktualnego mainstreamowego popu — oraz Kevin Parker, który tworzy rytmy łączące epoki jako Oswajaj Impalę. Produkcje nawiązują do niezwykłych dźwięków lat 80., kiedy twórcy hitów, tacy jak Madonna i Michael Jackson, stworzyli popową monokulturę oferującą nadludzkie występy: śpiew, taniec, gra w filmach, zawsze zrównoważona i strategiczna.

Lipa podziela ten poziom ambicji. Postawiła sobie za cel być jednocześnie technicznym i fizycznym, choreograficznym i cielesnym. Nawet w znacznie bardziej podzielonym popowym krajobrazie jej piosenki są budowane z myślą o masowej publiczności. Utwory na „Radical Optimism” są na wskroś maksymalistyczne. Łączą eleganckie zaprogramowane dźwięki i luksusowe dźwięki na żywo; bas, perkusja i gitary akustyczne wnoszą ludzki akcent, nawet jeśli są otoczone syntezatorami science-fiction i metronomicznymi beatami.

To album nieprzerwanej słodyczy dla ucha. „Training Season”, jej żądanie partnera, który już wie, „jak mnie dobrze kochać”, zawiera łaskoczące synkopy gitarowe i wyskakujące znikąd harmonie dziewczęcych grup. „French Exit”, w którym Lipa postanawia zniknąć, zamiast przeżywać żmudne rozstanie – „Żegnaj nie boli, jeśli tego nie powiem” – łączy pulsujący rytm z zabawnymi, nieuchwytnymi scenami instrumentalnymi: talerze palcowe, flet, klaskanie w dłonie, machania sekcjami strun.

„Falling Forever” nawiązuje do dramatów z epoki disco, takich jak „I Will Survive” Glorii Gaynor, ale zmienia ton na pozytywne myślenie. Przywołuje grzmiące bębny, podczas gdy Lipa delektuje się błogim połączeniem, śpiewając: „Jak długo może być jeszcze lepiej?”

A „Happy for You” to piosenka po rozstaniu, która emanuje rozgrzeszeniem dla wszystkich zaangażowanych. Piosenkarka widzi swoją byłą z nową dziewczyną – „Myślę, że jest modelką” – i zamiast zazdrości czy żalu, cieszy się, że wszystko się udało. „Nawet najtrudniejsze partie były najlepsze” – decyduje, a jej głos podskakuje – ponad podwójną perkusją, wirującymi chórkami i przepastnymi tonami basu – gdy zdaje sobie sprawę: „Musiałem cię kochać bardziej, niż kiedykolwiek sądziłem”. ”, jednocześnie samogratulujący i nieobciążony.

Za piosenkami na „Radical Optimism” kryje się ogromna dyscyplina i wysiłek, a Lipa afiszuje się swoją pracą w studiu i podczas pełnych wysiłku układów tanecznych na scenie. Ale do swoich nowych piosenek wnosi też zdecydowaną beztroskę, jakoś udaje jej się nie traktować ich zbyt poważnie. Romans może być wszechogarniający i niezwykle ważny w tej chwili. Ale jeśli to nie pomoże, wie, że może iść dalej.

Dua Lipa
„Radykalny optymizm”
(Warner Records)