Scenarzysta i reżyser Josh Margolin również napisał dla niej świetną rolę, opierając się na swojej 103-letniej babci. Jako o dziesięć lat młodsza Thelma Post, Squibb wykonywała własne akrobacje, a nawet miała własne, jednoliniowe pocałunki w stylu Schwarzeneggera.

W odróżnieniu od niedawnego natłoku strasznych filmów spełniających życzenia o seniorach (zobacz „Obóz letni” czy „80 dla Brady’ego”), ten pozostaje przywiązany do rzeczywistości nawet wtedy, gdy jego bohaterowie wyprzedzają obowiązkową kulę ognia kina akcji. Nikt nie wraca na letnie obozy po 50 latach ani nie wygłasza przemówień motywujących Toma Brady’ego w szatni Patriots podczas Super Bowl.

Zamiast tego mamy do czynienia z dwiema postaciami, które uznają ograniczenia nałożone na nie przez Ojca Czasu. Wiedzą też, jak wykorzystać te postrzegane ograniczenia dla własnej korzyści, przechytrzając każdego, kto je lekceważy.

Jak każdy wielki bohater akcji, Thelma ma broń, własnego pomocnika i swego rodzaju ulepszoną przejażdżkę. Pojazd ten należy do Bena, pensjonariusza domu opieki, granego przez samego Johna Shafta, zmarłego Richarda Roundtree. Zanim zaniknie, ta dwójka stanie się uciekającymi uciekinierami. Mieliśmy Thelmę i Louise, teraz mamy Thelmę i Bena.

W jaki sposób te dwie seniorki znalazły się na liście najbardziej poszukiwanych zaniepokojonych krewnych i pielęgniarek, które zauważyły ​​ich zaginięcie? Katalizatorem jest oszustwo phishingowe, którego celem jest Thelma. Są to oszustwa, w których ofiara zostaje nakłoniona do oddania danych osobowych lub pieniędzy przez oszusta podszywającego się pod instytucję finansową lub osobę, którą zna. W przypadku Thelmy zostaje oszukana, wierząc, że jej wnuk Daniel (Fred Hechinger) został porwany.

Phishing zdarza się ofiarom w każdym wieku, ale córka Thelmy, Gail (Parker Posey) i zięć Alan (Clark Gregg), postrzegają swój błąd jako powód do położenia kresu swojemu niezależnemu statusowi. Do tej pory mieszkała sama i spotykała się z Danielem. Oglądają razem serial Toma Cruise’a „Mission: Impossible”, a on udziela jej lekcji obsługi komputera na jej bardzo starym komputerze stacjonarnym.

Tymczasem styl życia Bena jest jednym z powodów, dla których Thelma nie chce poddać się życiu wspomaganemu. Często do niej dzwoni, zostawia wiadomości o selekcji mango na lokalnym targu lub nudnych wydarzeniach, w których uczestniczy z sąsiadami. Zaprasza ją na prowadzoną w jego placówce produkcję „Annie”, podczas której jego tata Warbucks jest w rzeczywistości młodszy od aktora grającego Annie. Ben prawdopodobnie jest trochę słodki dla Thelmy, ale ona uważa, że ​​jego osobowość jest sucha jak Saltine.

Ma jednak hulajnogę, która przyda się później.

Scenariusz Margolina nie czyni z Thelmy chwiejnego stereotypu. Kiedy fałszywy Daniel dzwoni do niej i błaga o okup, zauważa, że ​​jego słowa „nie brzmią dobrze”. Próbuje do niego oddzwonić, a potem Gail. Kiedy nikt nie odbiera, wpada w panikę. Zachowując ostrożność, wybiera z banku 10 000 dolarów i wysyła je na skrzynkę pocztową oszusta. Adres, który mądrze zapisuje, aby go nie zapomnieć.

Po odkryciu, że jest ofiarą „okey-doke”, Thelma i jej rodzina zgłaszają się na policję. Podobnie jak w przypadku większości oszustw typu phishing, policja nie może tak naprawdę nic zrobić. Mówią jej, żeby po prostu odpuściła, subtelnie sugerując, że w wieku 93 lat i tak nie będzie żyła wystarczająco długo, aby je wydać.

Oczywiście Thelma nie zamierza znosić tej niesprawiedliwości bezczynnie!

Cóż, być może będzie musiała usiąść, zanim odmówi przyjęcia niesprawiedliwości, ale bądź pewien, że nie jest bezradną starszą panią. Ma plan, broń palną, trochę kół i niechcianego partnera, który jest właścicielem dołączonej do nich uroczej czerwonej hulajnogi. Gra toczy się dalej, o ile uda im się utrzymać tych narkotykowych Gail i Alana z dala od ogona.

„Thelma” ma wszystko, czego oczekujesz od filmu akcji: pościgi, strzelaninę, scenę, w której bohaterowie powoli odchodzą w wyniku eksplozji, sytuacje, w których grozi niebezpieczeństwo, oraz przyjemny dla publiczności punkt kulminacyjny, który wywołał wiwatowanie na mojej widowni. I nie pociąga to za sobą tego niewiarygodnego malarka, jaki można znaleźć w filmach Stevena Seagala czy Sly’a Stallone, w których siedmiolatkowie skaczą z walących się budynków, strzelając wieloma AR-15.

„Thelma” to także szczera analiza tego, jak często seniorzy są spychani na bok, ignorowani i traktowani jak bezbronne dzieci. Ben otrzymuje piękny monolog, w którym wyraża, jak ludzie tacy jak oni są odrzucani przez społeczeństwo. Jest to tym bardziej wzruszające, że Roundtree wspaniale odgrywa swoją ostatnią rolę (zmarł na raka trzustki w październiku ubiegłego roku). On i Squibb tworzą spektakularny duet: ona jest potęgą komediową, podczas gdy on jest niezawodnym, heteroseksualnym mężczyzną, który ją wrabia.

Kiedy Thelma martwi się, że Ben nie zdąży na występ, jest pewna, że ​​przytrzymają przed nim kurtynę. „Nie ma „Annie” bez Daddy’ego Warbucksa – mówi. Nie ma „Thelmy” bez June Squibb i Richarda Roundtree. To jeden z najlepszych filmów roku i najlepsza zabawa, jaką będziesz miał w kinie tego lata.

★★★★

THELMA

Napisany i wyreżyserowany przez Josha Margolina. W rolach głównych June Squibb, Richard Roundtree, Fred Hechinger, Parker Posey, Clark Gregg. W AMC Boston Common, Coolidge Corner, Alamo Drafthouse Seaport, Dedham Community Theatre, na przedmieściach. 97 minut. PG-13 (Twojej niani nie będzie przeszkadzać okazjonalny słony język)

Odie Henderson jest krytykiem filmowym „Boston Globe”.