Gitarzysta, piosenkarz, autor tekstów i klasycznie wykształcony pianista, pan Carmen czerpał z tak różnorodnych wpływów, jak Rachmaninow i Ronettes, tworząc bujne popowe piosenki o miłości, stracie i szamańskiej mocy rock and rolla.

Tworząc The Raspberries, krótkotrwały, ale wpływowy zespół, którego był współzałożycielem w 1970 roku, miał na celu połączenie melodii Beatlesów, mocy Who i harmonii Beach Boys. W efekcie krótkie utwory popowe, takie jak „Go All the Way” i „Tonight”, były często chwytliwe i łatwe do nucenia, nawet jeśli specyficzne aranżacje grupy i wznoszący się wokal odstraszały słuchaczy poszukujących bezpośredniego rocka.

„Nasza muzyka opiera się na zabawie” – oświadczył pan Carmen w 1972 roku, kiedy zespół wydał swój debiutancki album „Raspberries”. „To jest rock and roll, który lubimy i który powraca z dobrą passą.”

Wraz z takimi artystami, jak Todd Rundgren i Big Star, The Raspberries pomogli nadać kształt gatunkowi znanemu jako power pop, który rozwinął się pod koniec lat 70. za sprawą takich zespołów, jak Cheap Trick i the Knack.

The Raspberries nieco wyprzedzili konkurencję i starali się pozbyć wizerunku, co było niemal wyzywająco niefajne. Zamiast włosów do pasa i podartych dżinsów członkowie zespołu nosili schludnie przystrzyżone fryzury i dopasowane białe garnitury. Na ich pierwszym albumie znalazła się naklejka do drapania i powąchania (oczywiście pachnąca maliną), która krytycy uznali za passé.

Muzycznie ich piosenki mogą być odważne, choć nie przełomowe. Ich pierwszy hit, singiel „Go All the Way” z 1972 r., rozpoczął się salwą talerzy i gitar, po którym nastąpił tekst o charakterze seksualnym, który spowodował, że piosenka została wyrzucona z brytyjskich fal radiowych: „Pocałowała mnie i powiedziała: / Kochanie, idź na całość / Czuję się tak dobrze / Bycie tutaj z tobą dziś wieczorem.

Pan Carmen powiedział, że miał nadzieję obejść cenzurę i miał więcej szczęścia w Stanach Zjednoczonych. „Pomyślałem, że jeśli zaśpiewamy to jak chórzyści i włożymy słowa w usta dziewczyny, może uda nam się to przekazać przez radio. I to zadziałało” – wspomina według „Variety”. Singiel sprzedał się w ponad 1 milionie egzemplarzy i osiągnął 5. miejsce na liście Billboard Hot 100.

The Raspberries wystąpili później jako headliner w Carnegie Hall w Nowym Jorku i nagrali 40 najpopularniejszych hitów, w tym „I Wanna Be With You”, „Let’s Pretend” i ironicznie zatytułowany „Overnight Sensation”, w którym pan Carmen ogłosił, że ma zamiar napisać hit nagrać z tekstami, które były „nieobraźliwe, ale także satyryczne”.

Kłótnie między członkami zespołu, w tym spór między panem Carmenem a gitarzystą Wallym Brysonem o napisy piosenek, przyczyniły się do rozpadu grupy w 1975 roku. „Krytycy nas lubili, dziewczyny nas lubiły, ale ich 18-letni bracia kupujący albumy powiedzieli: „nie”. .’ Poczuliśmy się sfrustrowani i załamaliśmy się” – napisał Carmen w biografii na swojej stronie internetowej.

Występując na własną rękę, pan Carmen podpisał kontrakt z nowo utworzoną wytwórnią Arista i pod koniec tego roku rozpoczął karierę solową wydając „All By Myself”, softrockową balladę zawierającą melodię zaczerpniętą z drugiej części II Koncertu fortepianowego Rachmaninowa. 2. Piosenka stała się jego największym hitem na listach przebojów, osiągając 2. miejsce na liście przebojów, a zyskała nowe życie dzięki coverom takich artystów, jak Céline Dion, której nieunikniona wersja z 1996 roku również znalazła się w pierwszej dziesiątce.

„To była najdalsza rzecz od Malin i chciałem, żeby ludzie zrozumieli, że to nie wszystko, co mogę zrobić” – powiedział New York Observer w 2017 roku.

Pan Carmen zniknął z pola widzenia na kilka lat przed premierą „Dirty Dancing”, hitowego romansu filmowego z 1987 roku, w którym wystąpili Patrick Swayze i Jennifer Grey. Za ścieżkę dźwiękową do filmu odpowiadał producent Jimmy Ienner, który współpracował z The Raspberries i namówił sceptycznego pana Carmen do nagrania piosenki „Hungry Eyes” napisanej przez Johna DeNicolę i Franke Previte.

Występująca w scenie, w której postać grana przez Swayze, instruktorka tańca w kurorcie Catskills, instruuje Graya, aby zablokował kadr i unikał „ramion spaghetti” podczas tańca, piosenka zajęła 4. miejsce na listach przebojów i stała się podstawą popularności filmu najlepiej sprzedającą się ścieżkę dźwiękową.

„Cały czas powstają ścieżki dźwiękowe, które umierają w straszliwy sposób – nawet ścieżki dźwiękowe do popularnych filmów. Okazało się to jednak dla mnie wielką szansą” – powiedział Carmen dziennikowi „Los Angeles Times” po premierze filmu. „Ludzie nie dobijali mnie do drzwi, żeby nakłonić mnie do zrobienia czegoś. Było mi zimno.”

Kilka miesięcy później Carmen swoją piosenką miłosną „Make Me Lose Control” zdobył kolejny hit w pierwszej dziesiątce przebojów. Był to drugi hit, który napisał wspólnie z autorem tekstów Deanem Pitchfordem, po duecie „Almost Paradise”, który Mike Reno i Ann Wilson zaśpiewali w innym przebojowym filmie tanecznym „Footloose” (1984).

W tamtym czasie pan Carmen był najbardziej znany ze swoich porywających ballad, a nie ze swoich bardziej słonecznych rockowych piosenek, które zdobywały publiczność nawet wtedy, gdy krytycy często uważali je za bombastyczne. Jak zauważył w wywiadzie udzielonym w 2007 roku portalowi PopMatters, „w pewnym momencie wyśmiewano go za nagranie „Go All the Way”, a potem obwieszczono, że nagrał „All By Myself”. A potem okrzyknięto go za nagranie „Go All the Way” i wyśmiano za nagranie „All By Myself”.

„To rodzaj błędnego koła” – kontynuował. „To sprowadza się do tego: nie możesz zadowolić wszystkich”.

Eric Howard Carmen urodził się 11 sierpnia 1949 r. w Cleveland w rodzinie żydowskiej, której korzenie sięgają Rosji. Dorastał na przedmieściach Lyndhurst w stanie Ohio, gdzie w wieku 6 lat zaczął pobierać lekcje gry na skrzypcach u ciotki, która grała w Cleveland Orchestra. W wieku 12 lat grał na pianinie i pisał własne piosenki.

Pan Carmen krótko studiował na Uniwersytecie Johna Carrolla, szkole jezuickiej na przedmieściach Cleveland, zanim zaczął grać w The Raspberries, który wyewoluował z zespołu Cyrus Erie. W najbardziej znanym składzie grupy występowali pan Carmen i Bryson, a także basista Dave Smalley i perkusista Jim Bonfanti.

„Znasz te wszystkie fantazje o seksie, narkotykach i rock and rollu? Żyłem tymi fantazjami” – powiedział w wywiadzie dla Los Angeles Times, wspominając swoje wczesne lata w branży muzycznej. „Byłam szaloną, wstrętną gwiazdą rocka. Narkotyki, picie, dzikość – w pewnym stopniu po to właśnie zacząłem pracować w tym biznesie”.

Dodał jednak, że zanim został zatrudniony w „Dirty Dancing”, szukał tylko pieniędzy. „Zapomnij o sławie i chwale. To sprawy dzieciaków. Głupcy wpadają w tę pułapkę. Masz dość i wychodzisz poza to. Teraz chcę pieniędzy. To jest teraz naprawdę ważne.”

Jeden z pierwszych singli pana Carmen jako solowego artysty, „That’s Rock 'n’ Roll”, znalazł się w pierwszej dziesiątce przebojów idola nastolatków Shauna Cassidy’ego, który nagrał cover w 1976 r. i odniósł kolejny hit dzięki piosence pana Carmena „Hey Deanie” .” Carmen nagrał w sumie osiem hitów z listy Top 40, w tym „Never Gonna Fall in Love Again”, „Sunrise”, „She Did It”, „Change of Heart” i „I Wanna Hear It From Your Lips”.

Jego małżeństwa z Marcy Hill i Susan Brown zakończyły się rozwodem. W 2016 roku ożenił się z Amy Hasten Murphy, byłą prezenterką wiadomości z Cleveland. Informacje o ocalałych nie były od razu dostępne, ale z małżeństwa z Brownem miał dwoje dzieci, Kathryn i Clayton.

Carmen wydał swój szósty i ostatni album studyjny „I Was Born to Love You” w 2000 roku i tego lata odbył trasę koncertową z jednym ze swoich bohaterów z dzieciństwa, byłym perkusistą Beatlesów Ringo Starrem. Kilka lat później on i The Raspberries spotkali się ponownie na swoim pierwszym koncercie od trzydziestu lat, co zaowocowało 10-dniową trasą koncertową. Później dotarli do młodszej publiczności dzięki pomocy filmu Marvela „Strażnicy Galaktyki” z 2014 roku, którego ścieżka dźwiękowa zawierała „Go All the Way”.

„Ludzie łatwo było drwić z naszej muzyki, ponieważ postrzegali to, co robimy jako retro” – powiedział Carmen PopMatters. „Ale byliśmy jak barbarzyńcy próbujący rozbić bramy nadętego rocka progresywnego, którym gardziliśmy. Wiele osób po prostu tego nie rozumiało. Ale z biegiem lat wydaje się, że tak [began to] zdobyć. Czasami zajmuje to trochę czasu, ale teraz mamy zupełnie inny rodzaj szacunku dla tego, co robimy”.