TORONTO (AP) — Gordon Lightfoot, legendarny folkowy piosenkarz i autor tekstów znany z „If You Could Read My Mind” i „Sundown” oraz z piosenek, które opowiadały historie o kanadyjskiej tożsamości, zmarł w poniedziałek. Miał 84 lata.

Przedstawicielka Victoria Lord powiedziała, że ​​muzyk zmarł w szpitalu w Toronto. Jego przyczyna śmierci nie była natychmiast dostępna.

Uważany za jeden z najbardziej znanych głosów, które pojawiły się na scenie klubów folkowych Yorkville w Toronto w latach 60., Lightfoot nagrał 20 albumów studyjnych i napisał setki piosenek, w tym „Carefree Highway”, „Early Morning Rain” i „The Wreck of the Edmund Fitzgerald”. ”

W latach 70. Lightfoot zdobył pięć nominacji do nagrody Grammy, trzy platynowe płyty i dziewięć złotych płyt za albumy i single. Wystąpił na ponad 1500 koncertach i nagrał 500 piosenek.

Koncertował późno w swoim życiu. W zeszłym miesiącu odwołał nadchodzące koncerty w USA i Kanadzie, powołując się na problemy zdrowotne.

„Straciliśmy jednego z naszych największych piosenkarzy i autorów piosenek” – napisał na Twitterze premier Justin Trudeau. „Gordon Lightfoot uchwycił ducha naszego kraju w swojej muzyce – iw ten sposób pomógł ukształtować pejzaż dźwiękowy Kanady. Niech jego muzyka nadal inspiruje przyszłe pokolenia i niech jego dziedzictwo żyje wiecznie”.

Niegdyś nazywany przez Boba Dylana „rzadkim talentem”, Lightfoot został nagrany przez dziesiątki artystów, w tym Elvisa Presleya, Barbrę Streisand, Harry’ego Belafonte, Johnny’ego Casha, Anne Murray, Jane’s Addiction i Sarah McLachlan.

Większość jego piosenek jest głęboko autobiograficzna, a teksty w szczery sposób badają jego własne doświadczenia i poruszają kwestie związane z kanadyjską tożsamością narodową. „Kanadyjska trylogia kolejowa” przedstawiała budowę kolei.

„Po prostu piszę piosenki o tym, gdzie jestem i skąd pochodzę” — powiedział kiedyś. „Biorę sytuacje i piszę o nich wiersze”.

Muzyka Lightfoot miała swój własny styl. „To nie jest country, nie folk, nie rock” – powiedział w wywiadzie z 2000 roku. Jednak ma szczepy wszystkich trzech.

Na przykład „Wrak Edmunda Fitzgeralda” to przejmujący hołd dla 29 mężczyzn, którzy zginęli w 1975 r., gdy statek zatonął w jeziorze Superior podczas sztormu.

Chociaż rodzice Lightfoota wcześnie rozpoznali jego muzyczne talenty, on nie zamierzał zostać znanym balladzistą.

Zaczął śpiewać w chórze kościelnym i marzył o zostaniu muzykiem jazzowym. W wieku 13 lat sopranistka wygrała konkurs talentów na Kiwanis Music Festival, odbywającym się w Massey Hall w Toronto.

„Pamiętam dreszczyk emocji związany z byciem przed tłumem” – powiedziała Lightfoot w wywiadzie z 2018 roku. „To był dla mnie krok milowy…”

Atrakcyjność tamtych wczesnych lat utkwiła w pamięci, aw szkole średniej jego kwartet fryzjerski, The Collegiate Four, wygrał konkurs talentów CBC. Zagrał na swojej pierwszej gitarze w 1956 roku i zaczął parać się pisaniem piosenek w następnych miesiącach. Być może rozproszony swoim zamiłowaniem do muzyki, oblał algebrę za pierwszym razem. Po ponownym wzięciu udziału w klasie ukończył w 1957 roku.

Do tego czasu Lightfoot napisał już swoją pierwszą poważną kompozycję — „The Hula Hoop Song”, zainspirowaną zabawką, która przetoczyła się przez kulturę. Próby sprzedaży piosenki nie powiodły się, więc w wieku 18 lat wyjechał do Stanów Zjednoczonych, aby przez rok studiować muzykę. Podróż została częściowo sfinansowana z pieniędzy zaoszczędzonych na pracy przy dostarczaniu pościeli do kurortów w jego rodzinnym mieście.

Życie w Hollywood nie było jednak dobre i nie minęło dużo czasu, zanim Lightfoot wróciła do Kanady. Obiecał przenieść się do Toronto, aby realizować swoje muzyczne ambicje, podejmując każdą dostępną pracę, w tym posadę w banku, zanim wyląduje jako kwadratowy tancerz w programie CBC „Country Hoedown”.

Jego pierwszy występ odbył się w Fran’s Restaurant, rodzinnej knajpce w centrum miasta, która rozgrzała jego folkową wrażliwość. Tam poznał innego muzyka, Ronniego Hawkinsa.

Piosenkarka mieszkała z kilkoma przyjaciółmi w opuszczonym budynku w Yorkville, wówczas artystycznej dzielnicy, w której przyszłe gwiazdy, w tym Neil Young i Joni Mitchell, uczyły się zawodu w zadymionych klubach.

Lightfoot zadebiutował w radiu singlem „(Remember Me) I’m the One” w 1962 roku, co zaowocowało wieloma hitami i współpracą z innymi lokalnymi muzykami. Kiedy w tym samym roku zaczął występować na Mariposa Folk Festival w swoim rodzinnym mieście Orillia w Ontario, Lightfoot nawiązał współpracę, która uczyniła go najbardziej lojalnym powracającym wykonawcą festiwalu.

W 1964 roku zbierał pozytywne opinie w mieście, a publiczność zaczęła gromadzić się w coraz większej liczbie. W następnym roku piosenka Lightfoot „I’m Not Sayin’” stała się hitem w Kanadzie, co pomogło rozpowszechnić jego imię w Stanach Zjednoczonych.

Kilka coverów innych artystów też nie zaszkodziło. Nagranie Marty’ego Robbinsa „Ribbon of Darkness” z 1965 roku osiągnęło pierwsze miejsce na amerykańskich listach przebojów, podczas gdy Peter, Paul i Mary przenieśli kompozycję Lightfoot „For Lovin’ Me” na listę Top 30 w USA. Piosenka, o której kiedyś powiedział Dylan żałował, że nie nagrał, od tego czasu został nagrany przez setki innych muzyków.

Tego lata Lightfoot wystąpił na Newport Folk Festival, w tym samym roku, kiedy Dylan wstrząsnął publicznością, porzucając folkową osobowość, grając na gitarze elektrycznej.

Gdy boom na muzykę ludową dobiegł końca pod koniec lat 60., Lightfoot z łatwością przechodził już na muzykę pop.

W 1971 roku po raz pierwszy pojawił się na liście Billboard z utworem „If You Could Read My Mind”. Osiągnął 5. miejsce i od tego czasu doczekał się wielu okładek.

Popularność Lightfoot osiągnęła szczyt w połowie lat 70., kiedy zarówno jego singiel, jak i album „Sundown” trafiły na szczyty list przebojów Billboardu.

W trakcie swojej kariery Lightfoot zebrał 12 nagród Juno, w tym jedną w 1970 roku, kiedy to nazwano ją Złotym Liściem.

W 1986 roku został wprowadzony do Canadian Recording Industry Hall of Fame, obecnie Canadian Music Hall of Fame. Otrzymał nagrodę Gubernatora Generalnego w 1997 roku i został wprowadzony do Canadian Country Music Hall Of Fame w 2001 roku.