Wakacje po trzydziestce. Kłamstwo, o którym nikt nie wspomina
Poniżej publikujemy list od pana Mariusza. Zachęcamy was do dzielenia się swoją opinią oraz własnymi historiami pod adresem: redakcja_lifestyle@lst.onet.pl. Wybrane e-maile opublikujemy w serwisie Kobieta Onet.
Tak samo, jak na studiach?
Ostatni raz na taką grupową wyprawę wybrałem się pod koniec studiów. Praca, związki, miłości i inne obowiązki dorosłości sprawiły, że podróżowałem raczej w mniejszym gronie. Kiedy jednak moim przyjaciołom udało się zorganizować odpowiedni termin, by na „odpoczynek” wybrało się 12 osób, to dołączyłem bez dłuższego zastanowienia. To fantastyczna okazja, żeby odciąć się od pracy na kilka dni i odpocząć, a przy okazji nadrobić zaległe przyjacielskie plotki.
Jestem osobą, która raczej nie czuje się dobrym organizatorem, na szczęście w większej grupie znajdzie się przewodnik, któremu planowanie sprawia przyjemność. W mojej był to mąż mojej przyjaciółki. Załatwił niemalże wszystko — ustalił wakacyjną destynację, kupił bilety lotnicze, załatwił formalności związane z noclegiem. Wyspy kanaryjskie i pokaźnych rozmiarów willa z basenem wydawała się rajem, którego nie można było przegapić. Już nie mogłem się doczekać wyjazdu.
Ustalenie terminu okazuje się dużo trudniejsze
Oczywiście przygotowania trwały miesiącami, a ustalenie terminu dogodnego dla wszystkich było niemałą gimnastyką intelektualną, bo przecież ci wtedy nie dostaną urlopu, a ci mają inne obowiązki, a ci mają ślub koleżanki. Kiedyś największą przeszkodą była sesja na studiach, a resztę można było szybko załatwić. Od ręki. „Jedziecie?” — „Jedziemy” i kilka dni później wszyscy byli już w samolocie. Niestety w dorosłym życiu to tak nie działa, czego nie uczyli mnie w szkole.
Nie uczyli mnie też tego, że po trzydziestce należy każdego dnia przypominać sobie, że nie masz już 22 lat i pewne decyzje należy podejmować z większą rozwagą. Na początku atmosfera była taka sama jak kiedyś. Grupa znajomych, kanaryjski upał, wspólna miejscówka. Basen, kolacje, drinki… No właśnie i to ostatnie okazało się największym wrogiem całego wyjazdu. Coś, co kiedyś pomagało zrzucić sesyjny stres, dzisiaj jest udręką dnia kolejnego.
Po trzydziestce to już nie jest kac, to „kac morderca”
Wiedziałem, że za duża ilość alkoholu powoduje kaca znacznie większego, niż kiedy większość z nas szalała po krakowskich pubach, ale nie sądziłem, że kłopotem okaże się kilka lekkich drinków z palemką. „Przecież jestem na wakacjach, mogę sobie pozwolić na lekkie odpięcie wrotek”. Po pierwszym dniu było całkiem nieźle, ale kontynuowanie tego schematu przez kolejne dni — okazało się wrogiem, który nas po prostu zdradził. „Kac morderca” — znacie to określenie? Los chciał, że poznałem je dopiero na rajskich wakacjach. Takie przynajmniej miały być.
No dobra, ale przecież każdy może powiedzieć, że za duża ilość alkoholu jest tylko i wyłącznie moją nieodpowiedzialnością. Oczywiście i zgadzam się z tym. Nikt jednak nie powiedział, że takie grupowe wakacje mogą w pewnym momencie być zaprzeczeniem odpoczynku nawet ze względu na ludzi, których naprawdę uwielbiamy. Okazuje się, że bardziej od wylegiwania się na słońcu z najbliższymi, wolałem sam spacerować po okolicy. Dlaczego? W okolicach czwartego dnia wakacji zaczęło mi przeszkadzać towarzystwo… cóż kogokolwiek.
„Dorosłość to ciągłe myślenie o jedzeniu”
W szkole nie wspomnieli o tym, że wszystkie sprawunki, które kiedyś nie miały dla nas żadnego znaczenia, dzisiaj stają się priorytetem. Kiedyś wsunęło się jakieś frytki i niemalże szybowało się nad nowym miejscem. Podniesienie, energia i szybka regeneracja naprawdę powodowały, że myślało się o czymś zupełnie innym. Dzisiaj myślę głównie o jedzeniu — gdzie zjeść, co zjeść, jak zjeść. A bo zgaga, a bo niestrawności, a bo za dużo kalorii, a bo tego nie lubię, a bo to jest niezdrowe. To decyzje, które naprawdę trzeba podejmować kilka razy dziennie. W sumie to dorosłość to ciągłe myślenie o jedzeniu.
Zostawiając już wszystkie żarty i anegdotki, to wakacje po trzydziestce naprawdę wyglądają zupełnie inaczej niż te, na które wybieramy się, mając 20 lat. To zdecydowanie bardziej skomplikowana procedura i szkoda, że nikt nas przed tym nie ostrzega. Nie wolno o tym zapomnieć nawet na chwilę, bo później skutki mogą być naprawdę niefajne i zepsujemy sobie cały wyjazd. „Odpięcie wrotek” zawsze jest wskazane, ale można po prostu czasami odpiąć lekko wiązania, a nie zdejmować całego buta. Nie bądźmy też zbyt surowi dla siebie, bo przecież dobra zabawa należy się każdemu.
„Podobno wakacje po czterdziestce czy pięćdziesiątce nie są już takim zaskoczeniem”
Kłamstwem tego świata, o którym mało kto mówi — jest fakt, że wystarczy powiedzieć sobie, że „czuję się jak nastolatek” i wtedy tak się stanie. A guzik. Nie poczujesz się. Przekonałem się na własnej skórze. Podobno wakacje po czterdziestce czy pięćdziesiątce nie są już takim zaskoczeniem, bo tego szoku sprzed kilku lat, nie da się zapomnieć.
Oczywiście nie chcę nikogo zniechęcić do wakacji, to po prostu humorystyczne podsumowanie moich wakacji i przypomnienie, że priorytety jednak w życiu się zmieniają. Czy tego chcemy, czy też nie. Leć na wakacje z przyjaciółmi, mówili. Leć, będzie fajnie. Nikt mnie jednak nie ostrzegł, że oceaniczne powietrze, piasek z plaży stworzą kłamstwo, w które szybko uwierzyłem. Wydawało mi się, że znowu mam 20 lat. Niestety ciało i przede wszystkim głowa przypomniały, że wakacje po trzydziestce nie wyglądają już tak samo, jak na studiach.
Czy pojadę jeszcze z tymi samymi ludźmi w przyszłości? Jasne, że tak! To moi przyjaciele. Będę jednak pamiętał, że powrót do lat studiów nie jest już możliwy, a ja wolę stawiać na spokojny odpoczynek, a nie szaleństwa do białego rana. Są pewnie i tacy, którzy się ze mną nie zgodzą, bo dla nich studenckie imprezy do rana grubo po trzydziestce są normą. Myślę jednak, że to wyjątek potwierdzający regułę.
