Minęło dużo czasu, ale Pixar w końcu zdecydował się na wykorzystanie 2D w filmie fabularnym z postaciami z kreskówek Bloofym i Pouchym z filmu „W głowie się nie mieści 2” (w kinach od 14 czerwca). To gwiazdy kradnące sceny z psami i nerkami w ulubionym przedszkolu Riley „Bloofy’s House” (riff z „Blue’s Clues” i „Dora the Explorer” z okrzykiem „Mickey Mouse Playhouse”), którymi nadal w tajemnicy cieszy się jako nastolatka.

Bloofy i Pouchy są więźniami w Krypcie Tajemnic Riley, gdzie Joy (Amy Poehler) i jej emocjonalne kohorty zostają wygnane, gdy odmawiają oddania kontroli nad Kwaterą Główną firmie Anxiety (Maya Hawke). Ale w zabawnym splocie wydarzeń bohaterowie kreskówek uciekają za pomocą dynamitu, który spakował Pouchy.

Jednak decyzja o animowaniu beagle’a i jego pomocnika w 2D zapadła dopiero w wyniku niedawnych wypraw Pixara w stronę animacji rysowanej ręcznie. „Nie byliśmy pewni, jak tego zrobimy” – powiedział Indiewire reżyser Kelsey Mann. „Zawsze wiedzieliśmy, że Riley będzie bohaterem serialu dla przedszkolaków [Kensington Tallman] zegarki. Są różne style tego typu programów: 3D, 2D. I [‘Bloofy’s House’] będzie miał ograniczony budżet, więc wiedzieliśmy, że nie będzie na tym samym poziomie, co typowy film animowany w Pixarze.

„A potem powiedzieliśmy: «Zaczekaj chwilę, mamy wielu naprawdę świetnych animatorów 2D»” – kontynuował Mann. „‚A co by było, gdybyśmy stworzyli postacie w 2D?’ Przygotowali świetny materiał na animację 2D w „Win or Lose” [Pixar’s first long-form series coming this year to Disney+] i wiele się nauczyłem. A wymyślanie wyglądu tych postaci wpasowujących się w świat 3D było naprawdę zabawne”.

Rob Thompson, główny artysta zajmujący się rysowaniem, który pracuje w Pixarze od prawie 20 lat, był częścią zespołu 2D składającego się z siedmiu artystów, którzy mogli wykorzystać swoje umiejętności ręcznego rysowania na głupkowatym beagle i jego poręcznej saszetce. Jednak wyzwanie, jakim było uchwycenie ich prostoty, stało się łatwiejsze dzięki doświadczeniu artystów w 2D w „Win or Lose”. „Za każdym razem, gdy robimy coś innego, musimy wziąć wszystkie dostępne zasoby, spojrzeć na koszty i czas, jakim dysponujemy, i zadać sobie pytanie: czy możemy to zrobić?” Thompson powiedział IndieWire.

„I na szczęście właśnie zrobiliśmy coś podobnego przy „Win or Lose”, gdzie cała animacja jest wykonywana w TVPaint, programie 2D, a następnie jest wyświetlana na tej karcie 3D, która faktycznie żyje w przestrzeni z innymi postaciami, – dodał Thompson. „Skończyło się na tym, że zrobiliśmy taki sam miks [Bloofy and Pouchy] poruszałby się z kamerą.”

Następne pytanie brzmiało: Jak mogli sprawić, że Bloofy (Ron Funches) i Pouchy (James Austin Johnson) wyglądali na 2D? To właśnie tam obejrzenie „Śladów Blue” i „Odkrywczyni Dory” było pouczające ze względu na ich skromną animację z prostymi pozami. „Potrzebowaliśmy czegoś, do czego moglibyśmy dążyć, ponieważ to, co zwykle robimy w Pixar, jest naprawdę wysokiej jakości; nie przychodzi to szybko ani łatwo” – powiedział Thompson.

„I tak w końcu wrzucasz całe to udoskonalenie w coś, a te programy nie mają luksusu czasu ani dużych budżetów. To jest tak: Jak sprawić, żeby tak to wyglądało? I myślę, że z naszego punktu widzenia jest to trudne do zrobienia z filozoficznego punktu widzenia, ponieważ przyzwyczajasz się do wykonywania swojej najlepszej pracy i umieszczania jej na ekranie. I nie chodzi o to, że Bloofy nie jest dobrą pracą – to po prostu inna estetyka. Ale trzeba trochę przestawić mózg. Czasami potrzeba jeszcze więcej pracy, aby coś wyglądało na mniej wyrafinowane, ponieważ tak naprawdę próbujesz wyłapać te małe błędy, które są częścią tego świata.

Jeśli chodzi o występ, najwięcej uwagi poświęcono Bloofy’emu i uchwyceniu jego głupiego poczucia optymizmu, zadawaniu pytań nieistniejącej dziecięcej publiczności i poleganiu na jego szerokim uroku. „Laboratorium Dextera” było dobrym sprawdzianem. „Jest bardzo szczęśliwy i jedna uwaga, ale kiedy jest trochę zakłopotany lub zaniepokojony, jest to trudna zmiana” – powiedział Thompson. „Więc pominęliśmy pośrednie procesy myślowe związane z emocjami i poprosiliśmy go, aby wybrał szeroką pozę lub rytm gry, mniej subtelności, więcej gestów dużymi ramionami, ręce na biodrach, coś w rodzaju starej szkoły, rzeczy z Myszką Miki. ”

W przypadku Pouchy’ego największym problemem było uproszczenie zębów, ponieważ początkowo były one za duże i chrupiące. Negocjując projekt, spoglądali także na jego wyłupiaste oczy. Ale potem był huk dynamitu Pouchy’ego, który pod koniec miał jeszcze większą eksplozję.

„Skończyliśmy w ten sam sposób, co Bloofy i Pouchy, i to było pewne” – powiedział Thompson. „A potem, gdy tylko został złapany, animowaliśmy poruszającą się rzecz, a dział efektów faktycznie zajął się eksplozją… Grafika komputerowa z shaderem, stworzona tak, aby wyglądała na 2D.

„Pomyślałem, że będziemy to animować” – dodał Thompson. „Byłem podekscytowany, ponieważ uwielbiam robić rzeczy z takimi efektami. Ale wtedy mieliśmy [enough] na naszym talerzu. Więc to wzięli… i całkowicie pasuje.