Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) epidemia wirusa Chandipura w 2024 r. jest największą epidemią tej infekcji wirusowej w ciągu ostatnich 20 lat.

Między początkiem czerwca a 15 sierpnia ministerstwo zdrowia odnotowało 245 przypadków zespołu ostrego zapalenia mózgu (AES), w wyniku których zmarło 82 osoby, a śmiertelność wyniosła 33%.

Jak podaje WHO, 64 przypadki potwierdzono jako zakażenia wirusem Chandipura, co oznacza, że ​​był to największy wybuch epidemii w ciągu ostatnich dwóch dekad.

Zespół ostrego zapalenia mózgu to zapalenie mózgu charakteryzujące się nagłym wystąpieniem gorączki i zmianą stanu psychicznego, taką jak dezorientacja, delirium lub śpiączka. Może również powodować drgawki, drażliwość, wymioty, zmiany osobowości i zaburzenia świadomości.

WSZYSTKO O WIRUSIE CHANDIPURA

Wirus Chandipura, należący do rodziny Rhabdoviridae, jest wirusem endemicznym w Indiach i historycznie wywoływał epidemie zespołu ostrego zapalenia mózgu, zwłaszcza w porze monsunowej w regionach zachodnich, centralnych i południowych.

Wirus przenoszony jest przez wektory, takie jak meszki, komary i kleszcze. Stanowi on zagrożenie dla zdrowia publicznego ze względu na wysoki wskaźnik śmiertelności, który waha się od 56% do 75%.

Obecnie nie ma konkretnego leczenia ani szczepionki na wirusa Chandipura, dlatego wczesne wykrycie i intensywna terapia wspomagająca są niezwykle istotne w leczeniu.

Większość przypadków wirusa Chandipura odnotowano w Gudżaracie, w samym stanie potwierdzono 61 przypadków, a kolejne trzy w Radżastanie.

Choć nie odnotowano przypadków przenoszenia się wirusa z człowieka na człowieka, trwający sezon monsunowy stworzył dogodne warunki dla populacji meszek i komarów, co budzi obawy o dalsze rozprzestrzenianie się wirusa na dotkniętych obszarach.

WHO podkreśliła, jak ważne jest chronienie się przed ukąszeniami meszek, komarów i kleszczy, aby zapobiec dalszemu rozprzestrzenianiu się wirusa.

Jednakże od 19 lipca zaobserwowano spadek liczby nowych przypadków AES.

ZAPOBIEGANIE WIRUSOWI CHANDIPURA

Zgodnie z wytycznymi WHO należy wdrożyć środki zapobiegające przenoszeniu wirusa Chandipura poprzez ukąszenia meszek, komarów i kleszczy.

Złe warunki mieszkaniowe i sanitarne (brak gospodarki odpadami lub otwartej kanalizacji) mogą zwiększyć liczbę miejsc rozrodu i odpoczynku moskitów, a także umożliwić przenoszenie chorób na ludzi.

Mimo że nie ma konkretnego leczenia przeciwwirusowego i zatwierdzonych szczepionek, należy zapewnić wczesny dostęp do opieki wspomagającej, takiej jak standardowy protokół leczenia zapalenia mózgu.

Diagnozowanie choroby, edukacja społeczeństwa na temat objawów występujących wśród grup wysokiego ryzyka, takich jak dzieci poniżej 15 roku życia, a także zwiększanie wiedzy pracowników służby zdrowia może ograniczyć rozprzestrzenianie się wirusa Chandipura i liczbę zachorowań.