Prawie 20 lat temu moja nauczycielka rachunku różniczkowego w liceum zapoznała mnie z książką, która – choć wtedy nie zdawałam sobie z tego sprawy – trwale zmieniła mój sposób myślenia o muzyce. Napisane przez dziennikarza Michaela Azerrada, Nasz zespół może być Twoim życiem to studium niezależnego krajobrazu muzycznego lat 80. – zespołów, które nieświadomie odpowiedziały na komercję panującą w MTV i mainstreamowym radiu rockowym, schodząc do podziemia i stając się bardzo dziwacznymi. Dzięki tej książce poznałem takie grupy, jak Black Flag, Dinosaur Jr. i The Measurements, z których ostatnia komponowała piosenki po piwie i miała w sobie elementy elektrycznego punkrocka, co wkrótce uczyniło z tego mój ulubiony zespół. Grupy te nigdy nie odniosły tradycyjnego sukcesu, wyjaśnił Azzerad, ale ich kariery reprezentowały romantyczne i bezkompromisowe podejście do tworzenia muzyki, które zbyt łatwo mogło zostać pogorszone przez siły zewnętrzne.

I tak naprawdę wiele zespołów opisanych w książce próbowało wznieść się na wyższy poziom, podpisując kontrakty z dużymi wytwórniami, ale gdy stało się jasne, że nie mogą wyglądać ani brzmieć w określony sposób, uderzyło w sztuczny sufit. Ale niektórzy z nich nawet nie próbowali tego zrobić – w miarę jak ich kariera nabierała kształtu, zdali sobie sprawę, że ich osobiste przekonania są trwale sprzeczne z ideą uczestnictwa w notorycznie drapieżnym i korporacyjnym przemyśle muzycznym. Wśród nich – i grupy, która wywarła na mnie największe wrażenie – był zespół o nazwie Big Black. Big Black był, nawet jak na standardy swoich współczesnych, szczególnie szorstki; jego ząbkowane riffy i uderzające uderzenia perkusji brzmiały, jakby zostały nagrane na podłodze fabryki samochodów. Filozoficzne stanowisko zespołu było równie wojownicze, jak jego brzmienie: na jego czele stał gitarzysta i piosenkarz Steve Albini, który wydawał się czerpać szczególną radość z nagłaśniania tego, jak jego zdaniem artyści powinni się zachowywać i oczerniania każdego, kto nie spełniał jego standardów . Jak to ujął Azerrad: „To był zespół z polityki.” Udowadniając swoje ideologiczne zaangażowanie, Big Black rozpadł się w 1987 roku zaraz po wydaniu swojej najlepszej płyty – częściowo dlatego, że jeden z członków chciał studiować prawo, a także dlatego, że zespół stawał się nieco zbyt popularny, co oznaczało, że przyciągał niewłaściwe osoby. rodzaj fanów.

Ale Albini, który zmarł wczoraj w wieku 61 lat na atak serca, nie przestał tworzyć muzyki. Przez następnych kilka dekad nadal występował we własnych zespołach i rozpoczął drugą karierę jako inżynier dźwięku (jego preferowany termin to ponad producent), gdzie współpracował z setkami artystów – między innymi z Nirvaną, The Pixies, PJ Harvey, Slint, Joanna Newsom, Robert Plant i Jimmy Page, Godspeed You! Czarny Cesarz, Jaszczurka Jezusowa i wiele, wiele, wiele innych. Nie będzie przesadą stwierdzenie, że Albini zmienił trajektorię muzyki rockowej na lepsze. Szczególnie dobrze radził sobie z uchwyceniem artysty tak, jakby grał tuż przed tobą, co było wynikiem chemii i umiejętności, a nie sztuczności studyjnej, a zatrudnienie Albiniego stało się dla zespołów sposobem na zasygnalizowanie swojego zainteresowania byciem „bardziej realnym”. zarówno pod względem dźwięku, jak i postawy. Być może najlepiej skrystalizował się jego pogląd w eseju z 1993 roku pt Zabójca, „The Problem With Music”, w którym skrupulatnie naszkicował wszystkie powody, dla których tworzenie muzyki dla dużej wytwórni było grą frajerów. Ta idea i towarzyszące jej zasady estetyczne wydawały się tak samo ważne jak same płyty; pewnemu rodzajowi słuchacza czasami wydawało się, że Albini był ostatnim uczciwym muzykiem w branży, chociaż potrząsnąłby głową na takie mitologizowanie.

Czuję się pewnie, mówiąc to, ponieważ latem 2022 roku miałem okazję przedstawić Albiniego profil Opiekuni wielokrotnie przeprowadzałem z nim wywiady w Chicago, gdzie spędził większość swojego życia. Nie podszedłem do tego zadania lekko. Najważniejszy był fakt, że słuchałem jego muzyki przez ostatnie 20 lat i nie chciałem wyjść na jakiegoś rozpieszczonego dzieciaka. Ale Albini zyskał także reputację osoby walecznej – co o czymś świadczy, biorąc pod uwagę, że zagorzali punkrockowcy nie zawsze są znani ze swoich wdzięków towarzyskich. Z biegiem lat zasłynął z mówienia ogromnej liczby obraźliwych rzeczy na temat innych ludzi, w tym zespołów, z którymi współpracował. („Nigdy nie widziałem czterech krów bardziej niespokojnych, gdy da się je prowadzić za kolczyki w nosie” – napisał kiedyś o Pixies). Wydawał się strasznie bystry i podejrzliwy wobec wszelkich bzdur. To trochę zbyt szerokie stwierdzenie, ale pozwólcie, że to powiem: każdy, kto spędził czas w towarzystwie ludzi, którzy naprawdę interesują się muzyką, spotkał typ osoby, która wydaje się całkowicie uparta i na granicy zjadliwości, jeśli chodzi o to, dlaczego zespoły, które lubią, są lepsze niż zespoły, które lubisz. Ci ludzie potrafią być dość irytujący – nie chcę, żeby na mnie krzyczano tylko dlatego, że podobają mi się niektóre piosenki Taylor Swift – ale budzą dreszczyk lęku, który być może wynika z ich uporu. usprawiedliwionyże utknęli w pewnym sposobie myślenia o sztuce, którego reszta z nas jest zbyt tępa, aby to dostrzec.

Z daleka Albini wydawał się ostatnim szefem tego sposobu myślenia. Jeszcze Opiekun profil został przydzielony, ponieważ Albini w ostatnich latach zaczął łagodzić niektóre swoje wrogie instynkty, przynajmniej w miejscach publicznych. Wciąż denerwował się zespołami, których nienawidził (zwłaszcza Stalowy Dan) i o prawicowych politykach, ale wyraźnie przeprosił za liczne obraźliwe rzeczy, które wypowiedział przez całe życie, w tym za używanie rasistowskich obelg i oczernianie kobiet. „Wiele rzeczy, które powiedziałem i zrobiłem z nieświadomej pozycji komfortu i przywileju, jest wyraźnie okropnych i żałuję ich” – napisał w wątku na Twitterze z 2021 r., który stał się wirusowy. Wydało się to godne uwagi, ponieważ w ostatnich latach popularne stało się narzekanie na wzrost kultury anulowania i zmieniające się standardy wystąpień publicznych. W przeszłości Albini zawsze twierdził, że jego obraźliwość jest powiązana z jakąś podstawową zasadą, niezależnie od tego, jak arbitralna wydawała się innym, ale od tego czasu stał się podejrzliwy w stosunku do ludzi, którzy lubowali się w obraźliwości dla samego jej dobra. „Kiedy zdasz sobie sprawę, że najgłupsza osoba w sporze jest po twojej stronie, oznacza to, że jesteś po złej stronie” – powiedział mi, jak na nowo skalibrować swoje uczucia.

To był więc jeden z wymiarów Albiniego, którego spotkałem: mężczyzna, który choć wciąż ostry jak brzytwa i zabawny, jasno rozumiał, dlaczego według niego powinien pozbyć się niektórych z tych bardziej reaktywnych cech swojego dawnego ja. „To ja przyznaję się do swojej roli w zmianie kultury, która bezpośrednio wyrządziła krzywdę ludziom, z którymi darzę sympatią, i ludziom, z którymi chcę być towarzyszem” – powiedział, dlaczego zdecydował się otwarcie mówić o swoim rozwiniętym sposobie myślenia . Kiedy opublikowałem tę historię, wielu czytelników, zwłaszcza mężczyzn z jego pokolenia, stwierdziło, że osobiście zainspirowała ich perspektywa i rozwój Albiniego – że jeśli ktoś o jego znakomitej reputacji mógłby być tak refleksyjny, to być może nikt inny nie miałby wymówki, aby pozostać niegrzeczny.

Równie uderzający był dla mnie sposób, w jaki mówił o swojej pracy. Na początku swojej kariery bardziej nalegał na to, jak powinna brzmieć płyta i swobodnie dzielił się swoimi opiniami w studiu. Z biegiem czasu pozbył się tej tendencji i poczuł się bardziej komfortowo nagrywając muzyków takimi, jakimi byli i takimi, jakimi chcieli być. Jego stawki pozostawały przystępne i zawsze był osobiście dostępny do nagrywania zespołu; za rozsądną opłatą lokalny artysta mógł pozyskać gościa, który odłożył gitarę Kurta Cobaina w „All Apologies”. Lubił pracować z muzykami „poniżej poziomu zawodowego”, jak to ujął – ludźmi, dla których tworzenie muzyki było raczej niezbędnym impulsem niż sposobem na zdobycie bogactwa i sławy. Był zdecydowanie nie sentymentalny wobec sławnych artystów, z którymi współpracował (chociaż trochę zakręciło mu się w głowie, gdy rozmawialiśmy o Iggy Popie i The Stooges, których płytę z okazji zjazdu nagrał). Zamiast tego najważniejsza była codzienna praca polegająca na chodzeniu do jego studia i tworzeniu fizycznych dowodów na istnienie zespołu – nieważne, czy był duży, czy mały. Jak powiedział mi Kim Deal z Pixies, gdy relacjonowałem ten profil, jego największy wkład w muzykę to „każda osoba, która przeszła przez te drzwi i była traktowana z szacunkiem w związku ze swoimi pomysłami”.

Albini zrobił zbyt wiele, aby można go było zgrabnie podsumować w jakimkolwiek profilu; Nie miałem miejsca w swoim, żeby zagłębić się w jego najnowszy zespół, Shellac, który przez straszny zbieg okoliczności wydaje w przyszłym tygodniu nową płytę. Kiedy jednak pisałem draft, wciąż wracały do ​​mnie dwie rzeczy: po pierwsze, Albini nie bał się przyznać do swojej przeszłości, zamiast machać do niej machnięciem ręki lub podwajać swoje stanowisko. Po drugie, mówił o muzyce nie jako o wyrazie ego, ale o twórczej praktyce, którą warto pielęgnować, ponieważ wzbogaca ona życie. Usłyszeć to – i to w tak bezpretensjonalny sposób – nie było drobnostką. To nie było zwykłe kręcenie talerzami w wykonaniu faceta, który lubił słuchać, jak mówi; były to ściśle uzasadnione, bezpośrednio wyrażone przekonania, które poddał próbie stresu w swoim własnym życiu i znalazły odzwierciedlenie w tym, jak się zachowywał.

W przeciwieństwie do wielu swoich rówieśników, Big Black tak naprawdę nigdy się nie zjednoczył, poza pojedynczym występem na rocznicowym koncercie dla swojej byłej wytwórni płytowej. „Z natury nie jestem osobą nostalgiczną” – powiedział mi Albini. „Nie myślę zbyt wiele o przeszłości”. Wierzyłem mu, ale jedno z ostatnich pytań dotyczyło tego, jak ma nadzieję, że jego praca będzie postrzegana, gdyby jutro musiał przejść na emeryturę. Przytoczę jego odpowiedź w całości, ponieważ w tej chwili mnie ona uderzyła i napawa mnie optymizmem, gdy o tym teraz myślę:

Kupując książkę za pomocą linku na tej stronie, otrzymujemy prowizję. Dziękuję za wsparcie Atlantycki.