To właśnie ta część ugruntowała Steve’a McQueena w panteonie hollywoodzkiego cool.

Ale ilu wie, że rola amerykańskiej ikony jako śmiałego jeńca wojennego w filmie o drugiej wojnie światowej z 1963 r. „Wielka ucieczka” jest rzekomo wzorowana na Walijczyku?

Ken Rees z Anglesey był pilotem bombowca, który walczył z nazistowskimi porywaczami, aby uwolnić się z niesławnego polskiego obozu jenieckiego.

Ten bohaterski wysiłek będzie obchodził w najbliższy weekend 80. rocznicę powstania.

Po wstąpieniu do RAF-u w 1939 r. w przetargu 18, porucznik pułkownik Rees został zestrzelony nad Norwegią podczas tajnej misji stawiania min trzy lata później.

Urodzony w Wrexham lotnik znalazł się następnie w kierowanym przez Luftwaffe Stalagu Luft III, gdzie, nie chcąc dać się bić brutalnemu traktowaniu i trudnych warunkom, za swój jedyny obowiązek uznał ucieczkę.

W rezultacie powstał tunel o długości 106 metrów, wykopany potajemnie i stopniowo przez Reesa i innych pod osłoną ciemności lub gdy strażnicy byli odwróceni plecami.

Nazwana „Harry” była najdłuższą z kilku podziemnych dróg prowadzących na wolność wytyczonych pomiędzy chatą, którą Rees dzielił ze współwięźniami, a ufortyfikowanym obrzeżem obozu.

Słynne odtworzenie tego klasycznego filmu, przedstawiało jedną postać, graną przez szkockiego aktora Gordona Jacksona, zastanawiającą się, w jaki sposób pozbyć się wydobytych kopców ziemi.

W końcu wpadli na genialne rozwiązanie.

Odpowiedzią było specjalne przystosowanie wewnętrznej strony nogawek spodni do płóciennych worków, aby wynosić brud na podwórze, gdzie można go było wyrzucić bez zauważenia przez Niemców.

Po długich przygotowaniach w bezksiężycową noc 24 marca 1944 r. doszło w końcu do decydującej ucieczki, ale kiedy więźniowie wyszli z podziemi, znaleźli się tuż obok osłony zapewnianej przez pobliską linię drzew.

Jeden z uciekinierów niechcący wydał hałas, po czym zwrócił uwagę wartownika ustawionego na wieżach strażniczych obozu i rozległy się strzały, rozpoczynając szaloną ucieczkę w poszukiwaniu bezpieczeństwa.

Jednak na nieszczęście dla Reesa, w tym momencie nadal znajdował się w tunelu, a kiedy wystawił głowę, zobaczył, że patrzy na lufę pistoletu.

Cudem jednak nie został postrzelony: strażnika, który wycelował, odwróciły uwagę dochodzące z oddali krzyki starszego oficera.

Zamiast tego rozebrano go do ubrań i umieszczono w izolatce – zwanej „chłodnicą” – z powrotem w obozie.

To właśnie wtedy, gdy był tam uwięziony, powoli odkrywał los swoich 76 towarzyszy, którym udało się uciec. Niestety, 50 zostało schwytanych i rozstrzelanych przez hitlerowskie gestapo, a kolejnych 23 odesłano do innych stalagów.

Tylko trzem udało się bezpiecznie dotrzeć przez Europę.

Pod koniec filmu reżysera Jona Sturgesa – oraz w jednej z najbardziej legendarnych sekwencji pościgów w kinie – bohater grany przez McQueena, kapitan Virgil Hilts, kradnie motocykl i próbuje przeskoczyć płoty otaczające granicę Niemiec ze Szwajcarią.

Ścigany ze wszystkich stron przez nazistowskich żołnierzy, z powodzeniem pokonuje jedną z barier, po czym zostaje postrzelony, spada z roweru i zaplątuje się w drut kolczasty.

Podobnie jak Rees, Hilts zostaje następnie wysłany do lodówki, gdzie natychmiast zaczyna planować kolejną ucieczkę.

Ale jak skromnie przyznał jego prawdziwa walijska inspiracja przed śmiercią w 2014 roku, w wieku 93 lat, na tym porównania się rozpoczęły i zakończyły.

„Jedyne, co nas łączy, to to, że oboje drażniliśmy Niemców i skończyliśmy na rozciąganiu w izolatce” – powiedział Rees we wcześniejszym wywiadzie.

„Nie wydostałem się (z obozu jenieckiego), a gdybym to zrobił, i tak nie byłbym w stanie jeździć na motocyklu”.

Utrzymywał dalej, że jego wojenne doświadczenia polegały głównie na ciągłym głodzie i „znudzeniu do łez”, a także na „rzucaniu miny” na porywaczy i przypadkowym puszczaniu opon w pojazdach patrolowych.

Rees pozostawał pod obserwacją nazistów do maja 1945 r., kiedy przybyła armia brytyjska, aby go wyzwolić.

Wracając do domu, do swojej żony Marii, którą poślubił zaledwie dwa tygodnie przed schwytaniem, były sukiennik powrócił do względnego spokoju i ciszy swojego dawnego cywilnego życia.

Jednak jego bohaterstwo w obliczu przeciwności losu nigdy nie zostało zapomniane i dzięki ponadczasowej kreacji McQueena na srebrnym ekranie nigdy tak nie zostanie.