Rodzina Blanchardów / całe życie

Trzy litery C obecnych telewizyjnych programów dokumentalnych to gwiazdy, przestępczość i sekty oraz nowe dokumenty Lifetime Więzienne wyznania Cyganki Rose Blanchard sprawdza pierwsze dwa z bezwzględną, precyzyjną skutecznością. Bohaterka, młoda kobieta, która w 2015 roku zaaranżowała morderstwo swojej obłąkanej, agresywnej matki, stała się sensacją medialną, tematem poprzedniego dramatycznego miniserialu (Hulu’s Scena, od 2019 r.), a teraz sensacja TikToka, która wkrótce opublikuje własne wspomnienia. Nie należy lekceważyć publicznego apetytu na taki materiał, w którym pojawia się także inny popularny składnik, a mianowicie potworny członek rodziny (zobacz także parę najnowszych dokumentów ID o Natalii Grace i stosunkowo gustowny serial HBO Świetne zdjęcie, cudowne życie).

Ludzie wydają się kochać jakąś Cygankę, młodą kobietę z Luizjany o wysokim głosie i pozornie prostodusznej osobowości. Siedząc dla filmowców w więziennym ubraniu khaki w przeddzień rozprawy w sprawie zwolnienia warunkowego, która, jak nam mówiono w nieskończoność przez pięć odcinków, ma naprawdę nadzieję, że wszystko pójdzie dobrze, snuje obskurną historię swojej zmarłej matki, Dee Dee Blanchard, dusząca kobieta, która rzekomo przykuła Gypsy do łóżka na dwa tygodnie i spowodowała fałszywą i oficjalną zmianę wieku jej córki, aby Gypsy i wszyscy inni myśleli, że jest o cztery lata młodsza (więcej odcieni Natalii Grace, której adopcyjni rodzice jej prawna data urodzenia została skorygowana w górę, a nie w dół).

Ale czekaj, jest tego więcej. Wydaje się, że Dee Dee Blanchard cierpiała na zaburzenie psychiczne zwane przez zastępcę zespołem Munchausena, w którym rodzic lub inny opiekun zwraca się o pomoc do lekarzy, wywołując lub symulując oznaki lub objawy choroby u dziecka. Gdy Gypsy dorastała, jej mama najwyraźniej wymyślała historie o białaczce, dystrofii mięśniowej i napadach padaczkowych oraz innych dolegliwościach. Dee Dee zajmowała się oszustwami finansowymi z udziałem Habitat for Humanity, Make-A-Wish i Leukemia & Lymphoma Society. Cyganka była jej biletem na posiłek. Ale ona była czymś więcej. Była środkiem sprawowania ostatecznej kontroli — służącą przez całe życie, często pod fałszywym pretekstem przykutą do wózka inwalidzkiego, ubraną w kostiumy księżniczki i tiary i zasadniczo przemieniającą się w wieczną małą dziewczynkę. Gypsy twierdzi również, że była molestowana seksualnie przez swojego dziadka, którego obojętne zaprzeczenia przed kamerą nie przynoszą mu korzyści.

Uchwycony na niezliczonej liczbie starych zdjęć – aby wypełnić sześć odcinków, potrzeba wielu zdjęć i rekonstrukcji – Gypsy błyska zębatym uśmiechem, który w równym stopniu sugeruje nerwowe przerażenie, jak i radość. Z rozmowy przed kamerą z więzienia (uczestniczyła także w szeregu wywiadów telefonicznych w więzieniu) wygląda jak zupełnie inna osoba, która trochę nażarła się – gdy dorastała, często umierała z głodu – i w miarę dobrze czuje się we własnej skórze . Zauważa kluczową ironię serialu: znalazła nieznany wcześniej stopień wolności, trafiając do więzienia. Bez łagodzenia faktu, że morderstwo jest morderstwem i nigdy nie jest dobrą rzeczą, nawet jeśli przekonasz do tego swojego internetowego chłopaka, Nicholasa Godejohna – Nie powinieneś zabijać i tak dalej – twórcy filmu dość łatwo pokazują, dlaczego Cygan zawładnął wyobraźnią opinii publicznej. Nawet wyszła za mąż, gdy była w więzieniu, za faceta, który nie wygląda na psychopatę; serial traktuje ten rozwój ze współczuciem i dobrym humorem.

To niezwykłe i niepokojące, jak łatwo Cygan zdaje się wpadać we wszystkie szczeliny, zwłaszcza w zawodzie lekarza. „Powiedziałabym, że przykro mi, że Cię zawiodłam” – odpowiada jej były pediatra zapytany, co by jej teraz powiedział. Seria jasno pokazuje, że Dee Dee Blanchard był mistrzem manipulacji ludźmi i systemami. To wszystko sprawia, że ​​łatwiej jest kibicować Cyganowi.

Ale w oglądaniu jest też silny nurt schadenfreude i emocjonalnego masochizmu Więzienne wyznania Cyganki Rose Blanchard, zwłaszcza tuż po dokumentach i serialach o podobnych poglądach. Możemy wzdrygać się i wzdrygać przy każdym szokującym odkryciu i odczuwać ulgę, że przynajmniej nasze rodziny nie były To zły. Trudno ją winić za zarobienie na swojej historii; w końcu to jej historia. Jesteśmy tylko podglądaczami, którzy ciągle to pożerają. Ta część mogłaby stanowić publiczne wyznanie. Lubimy traumę, gdy nie jest nasza i gdy jest przekazywana z bezpiecznej odległości naszych ekranów.