Według badań przedstawionych w JAMA Neurologia.

“[Visual artistic creativity (VAC)] definiuje się jako tworzenie nowatorskich i przyjemnych pod względem estetycznym form wizualnych i jest to proces, który w dużej mierze zależy od wizualnej wyobraźni” dr med. Sztolnia Friedberg, z wydziału neurologii, Memory and Aging Center, Weill Institute for Neurosciences, University of California San Francisco i współpracownicy napisali.

Celem Friedberga i innych badaczy było opisanie anatomicznych i fizjologicznych procesów VAC u osób, u których zdiagnozowano otępienie czołowo-skroniowe.

Ich badanie kliniczno-kontrolne początkowo obejmowało analizę zapisów osób z zaburzeniami ze spektrum FTD. Z początkowej kohorty 734 pacjentów, 689 zostało wybranych do dalszych badań przesiewowych przez jednego neurologa behawioralnego w oparciu o pojawienie się nowych wizualnych umiejętności artystycznych, znaczny wzrost ilości tworzonych dzieł sztuki wizualnej i zmianę stylu tworzonej sztuki. Siedemnastu spełniało kryteria włączenia (średnia wieku 64,8 lat, 49% kobiet) i zostało przydzielonych do dwóch oddzielnych grup kontrolnych: osób z FTD i osób niewidomych wizualnie oraz osób zdrowych. Oceny przeprowadzono w Centrum Pamięci i Starzenia się Uniwersytetu Kalifornijskiego w San Francisco w okresie od stycznia 2002 r. do maja 2019 r., a późniejsza analiza miała miejsce między wrześniem 2019 r. a grudniem 2021 r. i obejmowała dane kliniczne, neuropsychologiczne, genetyczne i neuroobrazowe.

Wyniki pokazały, że pojawienie się VAC miało miejsce na wczesnym etapie przebiegu choroby FTD, przy czym u większości pacjentów zmiana wystąpiła zaraz po wystąpieniu objawów lub wkrótce po ich wystąpieniu. Jednak cztery z 17 osób wykazały VAC przed wystąpieniem objawów.

Wśród sztuk wizualnych 11 z 17 pacjentów (malarstwo, pikowanie, rzeźba, ceramika i biżuteria) dominowały jasne kolory, ale rysowanie twarzy i rozpoznawanie były rzadkie.

Naukowcy odkryli, że pojawienie się VAC było nieproporcjonalnie obserwowane u osób, u których zdiagnozowano dominującą degenerację płata skroniowego (ośmiu z 17). Analiza kowariancji strukturalnej wykazała, że ​​objętość tego grzbietowego regionu potylicznego była silnie skorelowana u osób z VAC, ale nie u osób bez VAC lub u zdrowych osób kontrolnych, z objętością w pierwotnej korze ruchowej odpowiadającą reprezentacji prawej ręki.

„Potrzebne są przyszłe badania podłużne, aby dokładniej zbadać hipotezę sformułowaną w tym badaniu i rzucić światło na inne ulepszone zdolności powstające na wczesnym etapie neurodegeneracji” – napisali Friedberg i współpracownicy.