Fotoilustracja: Sęp. Zdjęcia: Matthew Murphy i Evan Zimmerman; Joanna Marcus

American Theatre Wing ogłosiło nominacje na sezon Broadway 2022–23 przed ceremonią Tonys 11 czerwca i nie jest to Hamiltona rok, w którym prawdopodobnie jeden program będzie miał duże szanse. Tegoroczne wydarzenie w teatrze United Palace obejmie kilka zaciętych pojedynków – miej oko na Jodie Comer kontra Jessica Chastain – i podzielone pola, wiele z co najmniej trzema pretendentami, jak w przypadku Best Musical i Musical Revival. Sam sezon został przecięty w połowie przez ponurą serię nagłych zamknięć w okresie świątecznym – w tym bardzo krótkie występy na pokazy, takie jak KPOP I Nie ma mnie”, obie nominowane dzisiaj – i stosunkowo solidna wiosna, prowadząca do wielu porównań jabłek z pomarańczami. Czy Tony’owie faworyzują to, co wciąż działa, czy to, co zyskało uznanie w zeszłym roku, ale nie przetrwało? Czy skłaniają się ku widowisku czy emocjom? Czy wybierają produkty importowane z Wielkiej Brytanii czy amerykańskie uprawy — i jak bardzo lubią kukurydzę? Niech rozpocznie się kampania.

Najbardziej nominowany program nie jest faworytem do dużej nagrody.

Niektórzy lubią to na gorąco prowadzi grupę musicali z 13 nominacjami, w tym uznaniem dla swoich głównych bohaterów, Christiana Borle’a i J. Harrisona Ghee oraz jego reżysera-choreografa, Caseya Nicholawa, a także w wielu kategoriach rzemieślniczych. Może to była ta radość z Nowego Jorku Czasy (Uważam, że program jest technicznie godny podziwu, choć emocjonalnie pusty), ale bardziej prawdopodobne jest, że po prostu dobrze pasuje do niszy, którą kochają wyborcy Tony’ego: jest trochę staromodny, ale dobrze wykonany. Jednak nie jest faworytem do nagrody dla najlepszego musicalu (ani obecnie nie sprzedaje się dobrze). To byłoby Kimberly Akimbo, dziwaczna i skromniejsza opowieść o nastoletniej dziewczynie z New Jersey, która starzeje się kilka razy szybciej niż normalnie. Ma prawdziwą głębię emocji, a jednocześnie jest przezabawny – jest powtarzający się anagramowy knebel – i ma osiem nominacji. To znaczy, jest też konkurencja ze strony wieśniaków, którzy żartują Zamknięty z dziewięcioma nominacjami — widać kampanię biorącą udział w konkursie Księga Mormona I Aleja Q podejście „głosuj na rzecz, która najbardziej cię rozśmieszyła”.

Dla odrodzenia musicalu, to jest Sondheim przeciwko Sondheim przeciwko Brown: Dawn of Justice.

W krainie muzycznego odrodzenia był to dobry dzień dla pamięci o Stephenie Sondheimie wraz z odrodzeniem Sweeney Todd uzyskanie ośmiu nominacji i Do lasu sześć. Jeśli była niespodzianka, to właśnie ona Sweeney’a reżyser Thomas Kail przegapił nominację. (LasLear deBessonet wszedł.) Todda może zagrać kartę „Wciąż tu jesteśmy i robimy wielki biznes”, podczas gdy Do lasu, który przeniósł się z Encores! na Broadwayu zeszłego lata i przyciągał tłumy, kiedy było ich jeszcze mało, może wybrać punkt widzenia „We ponownie otworzyliśmy Broadway”. Michael Arden z Paradanapisany przez Jasona Roberta Browna, również znalazł się na liście nominacji dla najlepszego reżysera, a jego program może potencjalnie wygrać jako najbardziej politycznie znaczący z całej grupy.

Mało sympatyczne miejsce.
To nie był pożądliwy miesiąc dla zrewidowanego, ale nie chwalonego przez Lincoln Center Theatre Camelot (Podobało mi się to bardziej niż większość innych krytyków i byłem letni). Produkcja Bartletta Shera zdobyła nominacje w kategorii Best Revival i Lancelot Jordana Doniki, a także za scenografię, kostiumy i oświetlenie. Ale Guenevere Phillipy Soo i Arthur Andrew Burnapa zostały pominięte, podobnie jak Aaron Sorkin i jego przepisana i zbyt gadanina jak na swoją własną dobrą książkę. W rzeczywistości Soo została dwukrotnie pominięta, ponieważ kwalifikowała się jako Kopciuszek Do lasu. To nie jest dobry sezon na jakąkolwiek formę Kopciuszka.

Brytyjski import konkuruje z amerykańskimi zwycięzcami Pulitzera.
Kategoria Najlepsza gra jest wypełniana przez trzech zdobywców nagrody Pulitzera — Tłusta Szynkaktóry wygrał w 2022 roku; Koszty utrzymania, który wygrał w 2018 roku; I Między Riverside a Crazyktóry wygrał w 2015 r. — a także londyński import Leopoldstadt i całkowicie amerykański Nie ma Mo’. Najnowsza stylizacja Toma Stopparda jest faworytem: to niezwykle osobista i nietypowo odważna praca brytyjskiego erudyty, dramatyzująca wersję historii jego własnej rodziny wśród żydowskiej elity przedwojennego Wiednia. Jednak chociaż Leopoldstadt wygrał Oliviera w Londynie, amerykańscy wyborcy Tony’ego mogą woleć coś zarówno rodzimego, jak i nieco mocniejszego. (Nominatorzy pominęli dwa inne brytyjskie importy: Prima Facie I Życie Pi.) Jeśli wyborcy rzeczywiście chcą świętować coś amerykańskiego, mógłbym zobaczyć wiec wokół Tłusta Szynkaktóry nadal działa i otrzymał wiele pochwał.

Pamięć nominatorów była dłuższa niż zwykle…

Tony’owie zazwyczaj preferują produkcje, które są świeże w pamięci. Ale w tym roku znaleźli miejsce do docenienia Nie ma Mo’, z sześcioma nominacjami i KPOP, z trzema (jestem zachwycony, widząc uznanie dla jego wyniku), z których oba otworzyły się i zamknęły na przestrzeni grudnia ubiegłego roku. To samo dotyczy najlepszego aktora w sztuce teatralnej, z naprawdę mocną obsadą, w której czterech z pięciu nominowanych zagrało w serialach, które już się zakończyły: obie gwiazdy Topdog / UnderdogWendell Pierce w Śmierć sprzedawcyi (mój ulubiony) Stephen McKinley Henderson w Między Riverside a Crazy. (Piąty to Sean Hayes w Dobranoc Oskarze.)

… i gambit w ostatniej chwili ledwo się opłacił.

W kategoriach głównych aktorów rażąco brakuje dwóch nazwisk: Oscara Isaaca i Rachel Brosnahan. Znak w oknie Sidneya Brusteina wykonał śmiały ruch, przenosząc się na Broadway z występu w BAM pod koniec kwietnia, po prostu piskliwie kwalifikując się do Tony’ego. Jeśli producenci liczyli na to, że świeżość i dobry rozgłos zadziałają na ich korzyść w walce o nagrody, to się nie udało. Sidneya Brusteina dostał tylko dwie nominacje, za najlepsze odrodzenie sztuki i dla głównej aktorki Miriam Silverman, która jest niesamowita jako mocno zraniona siostra Brosnahana. (To trudna kategoria, taka, która została pominięta Lekcja fortepianuDanielle Brooks i Śmierć sprzedawcySharon D. Clarke.) To wynik niesamowicie podobny do tego, co wydarzyło się w oryginalnej serii dramatu Lorraine Hansberry, kiedy występ Alice Ghostley w tej samej roli był jedyną nominacją. Jeśli to coś warte, wygrała.

Kategorie występów Tony’ego ze względu na płeć wydają się coraz bardziej wadliwe.
Zarówno J. Harrison Ghee, jak i Alex Newell, którzy nie dostosowują się do płci, są potencjalnymi faworytami w swoich kategoriach: Najlepszy aktor w musicalu i Najlepszy aktor drugoplanowy w musicalu. Newell zatrzymuje show swoją solówką Zamkniętya łuk postaci Ghee, który sam w sobie polega na odkrywaniu ich niebinarnej tożsamości, jest sercem Niektórzy lubią to na gorąco. Obaj wykonawcy musieli wybrać, czy będą konkurować jako aktor czy aktorka (Newell powiedział, że wybrali aktora, ponieważ jest to termin bardziej neutralny pod względem płci) i & JuliaJustin David Sullivan zdecydował się całkowicie zrezygnować, zamiast „pójść naprzód, zaprzeczając jakiejkolwiek części mojej tożsamości”. Ten zestaw kategorii prawdopodobnie wkrótce się zmieni i możesz liczyć na wsparcie dla tego pomysłu w mowie akceptacyjnej lub dwóch.

Jest mały, ale zacięty wyścig między aktorkami w sztukach…
Najbardziej ekscytująca kategoria w tym roku ma tylko czterech nominowanych, z Prima FacieJodie Comer, Dom lalkiJessica Chastain, Morderstwa w stanie OhioAudra McDonald i Lato, 1976Jessica Hecht, wszystkie konkurujące o tytuł najlepszej aktorki w sztuce. Ponieważ było mniej niż dziewięć kwalifikujących się głównych występów, jest czterech nominowanych, co wypiera potencjalnych rywali, takich jak Brusteina’s Brosnahan i współgwiazda Hechta, Laura Linney. Bardzo się cieszę z Hechta, który jest mniej znanym nazwiskiem w grze dwuręcznej, ale daje lepsze wyniki, i że nominowani docenili Audrę — chociaż ten wyścig sprowadza się do Comera i Chastaina, nagrodzonej Oscarem gwiazdy kontra scena nowicjusz, który już wygrał Oliviera. Może pójść w obie strony, ale mogę skierować go w stronę Comer.

…i wymowny konkurs dla aktorek musicalowych.

Jeśli miłość do Kimberly Akimbo jest tak silny, jak mam nadzieję, wtedy Victoria Clark odejdzie ze swoim drugim Tonym za jej wiarygodnie zwycięską i niezręczną przemianę w nastolatkę (porównaj to z Światło na placu jeśli chcesz zobaczyć rzeczywisty zasięg). Ale jeśli tak nie jest, to Annaleigh Ashford, Micaela Diamond i Sara Bareilles depczą jej po piętach (które są zablokowane w łyżwach). Są kluczem do odpowiednich sukcesów Sweeney’a, ParadaI Do lasui wszyscy są przygotowani do ciężkiej kampanii na rzecz własnych programów – spodziewaj się wielu porannych i / lub późnych piosenek telewizyjnych (Ashford grozi, że upiecze Stephena Colberta w cieście lub coś w tym rodzaju). Jeśli chodzi o aktorki drugoplanowe, Bonnie Milligan z Kimberly Akimbo równie dobrze może już pasować do swojej przemowy.

Na koniec wyniki dot Zły Kopciuszek są gorsze niż złe.

Wielki, zuchwały i bla bla nowy musical Sir Andrew Lloyda Webbera mógł zmienić markę w drodze z Londynu do Nowego Jorku, zmieniając Kopciuszek do Zły Kopciuszek, ale po drodze nikogo to nie przekonało. Jego sprzedaż biletów spada, a nominacji nie było, nawet dla Carolee Carmello, potencjalnego jasnego punktu „jesteś dobry w bałaganie” tutaj i podobnie zaślepionego odrodzenia 1776. To musi być bardzo trudne, aby zignorować partyturę Lloyda Webbera na korzyść rockowego pastiszu Toma Kitta i Camerona Crowe’a za Prawie sławny (sama w sobie jedyna nominacja tego musicalu). Zły Kopciuszek przynajmniej ma towarzystwo wśród innych produkcji bez nominacji, takich jak Spektakl Dziękczynienia (co popchnęło D’Arcy Carden), Piękny hałas (zwykle owocna droga grania roli głównej w biomusicalu nie sprawdziła się dla Willa Swensona) i Współpraca (podobno nadal będziemy musieli cierpieć z powodu filmowej adaptacji tego). Jeden to podejrzewa Zły Kopciuszek nie może pozostać otwarte dłużej, a jeśli wkrótce zapełni się w Imperial Theatre, będzie to koniec serii przedstawień Lloyda Webbera na Broadwayu, która rozpoczęła się od Evitazapowiedzi w 1979 roku.