Istnieje dobry powód, dla którego Ukraina może potrzebować miesięcy, a nawet większej części roku, aby zdobyć pierwsze 31 czołgów M-1A2 Abrams ze Stanów Zjednoczonych.

Producent pojazdów General Dynamics Land Systems musi usunąć uran ze zbiorników, a następnie zamienić go na wolfram. Oba metale mogą być problematyczne.

Zbudowanie M-1A2 w rządowej fabryce czołgów w Limie w stanie Ohio zajmuje GDLS sześć miesięcy. Firma produkuje tylko trzy „nowe” zbiorniki tygodniowo. Jako podstawę każdego z nich wykorzystuje jeden z tysięcy nadwyżek M-1 znajdujących się w arsenałach armii amerykańskiej. Wszyscy mają siatkę ze zubożonego uranu w swoim pancerzu.

Zubożony uran jest produktem ubocznym przemysłu jądrowego. W Stanach Zjednoczonych podlega Departamentowi Energii Stanów Zjednoczonych i podlega przepisom DOE, które zabraniają jego eksportu.

Nie wszyscy zgadzają się, że zakaz eksportu jest konieczny. Już w 1986 roku amerykańskie General Accounting Office – obecnie Government Accountability Office – zakwestionowało rozporządzenie. „DOE powinno być w stanie opracować bardziej obiektywne kryteria, które pozwolą na elastyczność przy jednoczesnym lepszym spełnieniu ustalonych celów w zakresie nierozprzestrzeniania” – stwierdziło GAO.

Dopóki zasady się nie zmienią, M-1 musi stracić swój zubożony uran i zdobyć coś go zastąpić, zanim rząd USA sprzeda lub przekaże czołg za granicę.

To coś to wolfram. Bardzo twardy metal, który jest kluczem do eksportu amerykańskich czołgów. Kiedy Stany Zjednoczone sprzedają M-1 swoim sojusznikom – Irakowi, Arabii Saudyjskiej, Australii, Tajwanowi i Polsce, wszyscy są ostatnimi klientami – płaci GDLS i tylko GDLS, aby włożyć wolfram do stalowych „kieszeni” z przodu wieży M-1, a także, w niektórych modelach, z przodu kadłuba.

Praca wymaga czasu. Nie pomaga fakt, że General Dynamics Land Systems ma monopol na handel. „GDLS jest obecnie jedynym znanym wykonawcą dysponującym niezbędnymi urządzeniami do zabezpieczania opancerzenia i niezbędnym sprzętem produkcyjnym zdolnym do obsługi instalacji tajnego opancerzenia w czołgu Abrams” — zauważył rząd USA w niedawnym uzasadnieniu umowy z wyłącznym dostawcą dla Spółka.

Nie jest jasne, czy M-1 opancerzone wolframem są znacznie bardziej podatne na ostrzał wroga niż M-1 opancerzone uranem.

Oba metale są bardzo w końcu gęsty. Stal ma gęstość około ośmiu gramów na centymetr sześcienny. Zarówno uran, jak i wolfram przechylają szalę w górę 19 gramów na centymetr sześcienny.

Co nie znaczy, że pokryłbyś cały zbiornik którymkolwiek ze srebrnych metali. Na początek oba metale są trudne do zdobycia. Zubożony uran jest jądrowym produktem ubocznym. Tymczasem wolfram pochodzi ze znikomo małej liczby kopalń, z których wiele znajduje się w Chinach.

Ponadto zubożony uran ma tendencję do spalania w pewnych warunkach – i jest na tyle radioaktywny i toksyczny, że podczas spalania stanowi zagrożenie dla bezpieczeństwa.

Wolfram ze swojej strony jest gęsty, ale kruchy. Ma tendencję do pękania przy uderzeniu. Kiedy w 1960 roku Departament Obrony Stanów Zjednoczonych badał zbroję zewnętrzną z wolframu, był rozczarowany. „Korzystanie z twardego [tungsten] licowanie nie wydaje się opłacalne dla poprawy właściwości balistycznych pancerza” – stwierdzili testerzy.

Nie bez powodu twórcy zbroi mają tendencję do składania zubożonego uranu i wolframu w mieszanki pancerza przypominające ciasto, które także obejmują ceramikę i stal – i zwykle mają stal na zewnątrz. Ukraińskie M-1, np wszystko nieamerykańskie M-1, będą wyposażone w tę mieszankę pancerza z wolframem po wewnętrznej stronie.

Będą mieli towarzystwo. Przynajmniej część wyprodukowanych w Niemczech czołgów Leopard 2, które Niemcy, Polska, Norwegia, Kanada i inne kraje przekazały Ukrainie także mają wolfram w swoich zbrojach.