Atak totalny nie przychodzi Kohliemu naturalnie, ale takiej gry chce jego zespół. Większość graczy w krykieta z wiekiem staje się coraz bardziej niechętna do podejmowania ryzyka, w miarę jak lepiej rozumieją stawki, o które grają, ale nie Kohli. Metody te sprawdziły się dopiero podczas ostatniej edycji IPL i nie ma powodu, dla którego nie miałyby one działać w Indiach Zachodnich, gdzie boiska nie byłyby tak złowrogie jak te w Nowym Jorku, mimo że jakość meloników byłoby ulepszeniem.

Atak na całość

Nie tylko Kohli, puls drużyny odbijającej, ale każdy indyjski odbijający starał się natychmiast przywoływać uderzenia, bez strachu i zahamowań. Powierzchnie Nowego Jorku nie były idealnym płótnem dla ich intensywnych pociągnięć pędzlem, ale mimo to nie skurczyły się do skorupy. Mieli luksus gonienia niskich wyników w meczach z Irlandią i USA. W meczu przeciwko Pakistanowi Indie osiągały wynik 89 na 3 w 11,2 overach, co stanowi imponujący wynik na nawierzchni o dwóch tempach przed implozją. Niech więc niskie sumy nie zwiodą niedowiarków, którzy założą, że indyjscy odbijający nie porzucili swojego przestarzałego stylu.

Wręcz przeciwnie, wybrali ultraagresywny sposób działania. Umieszczenie Rishabh Pant na miejscu 3 może być wyrazistym posunięciem w ramach ich nowej doktryny – i całkiem się sprawdziło – ale Rohit Sharma również nie zrezygnował z podejmowania ryzyka na początku, jak to miało miejsce podczas ponad 50-osobowego Pucharu Świata. Wykonał najsłodszy strzał z podbicia, jaki można było zobaczyć u Shaheena Afridiego – była to właśnie trzecia piłka, z którą się spotkał. Można powiedzieć, że piłka znajdowała się w jego polu uderzenia, ale posiadanie odwagi, aby oddać strzał przeciwko melonikowi, który był jego nemezis, i to na ryzykownej nawierzchni, odzwierciedla bardziej jego sposób myślenia niż pamięć mięśniową.

Rohit Sharma również nie zrezygnował z podejmowania ryzyka na początku, jak miało to miejsce podczas ponad 50-krotnych występów w Pucharze Świata. (AP/PTI)

Wkrótce po wznowieniu gry po długiej przerwie spowodowanej deszczem, uderzył w pasy przyciętą czwórką Naseema Shaha. W meczu z Irlandią zwolnił w połowie uderzenia, ale na początku wydawało się, że spieszy mu się jak najszybciej zakończyć mecz. Pierwsza piłka, z którą się spotkał, była szeroka, ale mimo to wykonał w nią zaciekły zamach. Tęsknił, ale to nie w tym rzecz. Już przy czwartej piłce poszybował do Marka Adaira i został pokonany ruchem do wewnątrz. Grał i wielokrotnie pudłował, grube krawędzie przyniosły mu kilka czwórek, ale wybił się z załamania i mocno wbił Josha Little’a.

Podobnie awans Axara Patela przeciwko Pakistanowi, co się sprawdziło, oraz wytrwałość w walce z Shivamem Dube, który w odpowiednim nastroju uderza czysto i bez wysiłku, to wyraźne oznaki tego, że Indie dążą do dotrzymania kroku rozwijającemu się z każdą sekundą T20. krajobraz. Boiska w Indiach Zachodnich, gdzie Indie rozgrywają wszystkie mecze Super Eight, powinny jeszcze bardziej zachęcać do stosowania tych metod.

Łatwiej w Indiach Zachodnich

Tory w Indiach Zachodnich mogłyby być wolniejsze, a Hindusi mogliby zostać lepiej wynagrodzeni. W tej dekadzie Indie wygrały i przegrały po trzy mecze z Indiami Zachodnimi, drużyną zajmującą trzecie miejsce w tym formacie. W tych meczach tylko w jednym meczu Indie uzyskały wynik poniżej 150. W 30 z 56 rund w tym kraju drużyny uzyskały wynik ponad 150, co stanowi wyraźną oznakę wzmocnienia odbijających. Odbicie jest prawdziwsze, a nowa piłka może okazać się pomocna dla marynarzy. Nic dziwnego, że szybsi mężczyźni zdobyli 76 procent bramek w tym turnieju.

Ale na ich drodze stanęły większe przeszkody. Jak bardziej zaokrąglony niż kiedykolwiek wcześniej Afganistan. Podczas gdy w poprzednich pojedynkach narracja wiernie trzymał się wątku walki Rashid Khan kontra indyjski odbijający, wątki są obecnie rozproszone. Najlepszy strzelec musiałby wyeliminować lewego skrzydłowego Fazalhaqa Farooqiego, strzelca z największą liczbą bramek w turnieju, którego zamach i kąty były bardziej zagadkowe niż znane trajektorie i tiki Rashida Khana.

:

W końcówce ataku swobodne ruchy Rahmanullaha Gurbaza mogą potencjalnie niepokoić Jasprita Bumraha i jego przyjaciół. Pod każdym względem Afganistan ma większą głębię i różnorodność niż jego poprzednie wersje, o czym świadczy ich w dużej mierze płynne przejście do Super Ósemki. To, czy Indie odtworzą swoją bezkompromisową agresję, czy osłabią metody, czy będzie to wielki plan, czy przelotny kaprys, będzie nieodpartym tematem gry. Sercem scenariusza będzie Kohli.