Dotarcie do osoby, która jest pod wpływem stresu, jest zawsze dobrym pomysłem. Ale nowe badanie sugeruje, że wsparcie może być szczególnie ważne dla kogoś, kogo genetyka zwiększa prawdopodobieństwo zachorowania na depresję. Badanie pokazuje znaczenie wsparcia społecznego w buforowaniu ryzyka wystąpienia objawów depresji w ogóle, wykorzystując dane z dwóch bardzo różnych grup osób w stresie: nowych lekarzy w najbardziej intensywnym roku szkolenia oraz starszych dorosłych, których współmałżonkowie niedawno zmarli.

Ale największy efekt zaobserwowano u tych, którzy mieli największą zmienność genetyczną, która zwiększała ryzyko depresji. W artykule wykorzystano miarę ryzyka genetycznego zwaną wielogenową oceną ryzyka, która opiera się na dziesięcioleciach badań nad tym, jakie niewielkie zmiany w określonych genach są powiązane z ryzykiem depresji.

W porównaniu z osobami biorącymi udział w badaniu, które miały niskie wskaźniki ryzyka wielogenowego depresji, lekarze i wdowy z wyższymi wynikami ryzyka mieli wyższy wskaźnik depresji po utracie wsparcia społecznego, ale także niższy wskaźnik depresji, gdy uzyskiwali wsparcie społeczne w stresujących czasach. Badanie opublikowane w American Journal of Psychiatry przez zespół z University of Michigan sugeruje, że można zrobić więcej, aby skierować wsparcie społeczne do tych, którzy mogą odnieść największe korzyści.

„Nasze dane pokazują dużą zmienność poziomu wsparcia społecznego, jakie osoby otrzymywały w tych stresujących czasach, oraz to, jak zmieniało się to w czasie” – powiedziała pierwsza autorka Jennifer Cleary, MS, doktorantka psychologii na UM, która prowadzi badania ze starszym autorem Srijanem Sen, doktor nauk medycznych, ze Szkoły Medycznej UM. „Mamy nadzieję, że te odkrycia, które obejmują ocenę ryzyka genetycznego, a także miary wsparcia społecznego i objawów depresyjnych, rzucają światło na interakcje gen-środowisko, a konkretnie na znaczenie więzi społecznych w ryzyku depresji”. Sen, który jest dyrektorem Centrum Depresji Rodziny Eisenbergów oraz profesorem psychiatrii i neuronauki, dodaje, że chociaż badania genetyczne ujawniają więcej zmienności DNA związanej z podatnością na depresję, kluczowe znaczenie ma poznanie, w jaki sposób ta zmienność prowadzi do depresji.

„Dalsze zrozumienie różnych profili genetycznych związanych z wrażliwością na utratę wsparcia społecznego, niewystarczającą ilością snu, nadmiernym stresem w pracy i innymi czynnikami ryzyka może pomóc nam opracować spersonalizowane wskazówki dotyczące zapobiegania depresji” – powiedział. „Tymczasem odkrycia te potwierdzają, jak ważne są więzi społeczne, wsparcie społeczne i indywidualna wrażliwość na środowisko społeczne jako czynniki dobrego samopoczucia i zapobiegania depresji”. W nowym badaniu wykorzystano dane z dwóch długoterminowych badań, które obejmują dane genetyczne, nastrój, środowisko i inne dane z populacji uczestniczących osób.

Jednym z nich jest Intern Health Study, w ramach którego rekrutowani są rezydenci pierwszego roku medycyny (zwani także stażystami) w Stanach Zjednoczonych i poza nimi, a którymi kieruje Sen. Drugi to Health and Retirement Study, oparty na Instytucie Badań Społecznych UM i finansowany przez National Institute on Aging.

Dane do nowego artykułu pochodzą od 1011 stażystów szkolących się w szpitalach w całym kraju, z których prawie połowa to kobiety, oraz od 435 niedawno owdowiałych osób, w tym 71 proc. . U stażystów, jak Sen i jego zespół wykazali w poprzedniej pracy, objawy depresji dramatycznie wzrosły (126 osób) podczas stresującego roku szkolenia, który obejmuje długie i nieregularne godziny pracy – często w środowiskach z dala od przyjaciół i rodziny.

U wdów i wdowców objawy depresji wzrosły o 34% w stosunku do wyników sprzed wdowieństwa. Koreluje to z wcześniejszymi badaniami pokazującymi, że utrata współmałżonka może być jednym z największych stresorów w życiu człowieka, powiedział Cleary. (ANI)

(Ta historia nie została zredagowana przez personel Devdiscourse i jest generowana automatycznie z konsorcjalnego źródła.)