Złe wieści o Peacocku Przetrząsać prequel, zwany także Przetrząsać, jest to, że wszystkie jego najgorsze instynkty są widoczne od skoku. Po pierwsze, jego premiera trwa 50 minut – co nie jest z natury nierozsądnym czasem trwania, ale zaskakującym w przypadku występu telewizyjnego, który w przeciwnym razie rozwijałby się jak półgodzinny serial komediowy. Po drugie, tę prawie godzinę wypełnił najbardziej świadomie „obraźliwy” materiał serialu: świńskie dowcipy na temat obraźliwych terminów i rasistowskich stereotypów, a wszystko to z uśmieszkiem, który rzuca na ciebie wyzwanie, po prostu śmiały żebyś się oburzał na cokolwiek.

Ale jeśli uda ci się przełamać początkową nudę, dobre (lub przynajmniej mniej złe) wieści o Przetrząsać jest to, że kolejne epizody stanowią wyraźną poprawę. Czasami, gdy opiera się na absurdzie nad szorstkością lub głupkowatości nad słonością, da się wypatrzeć gdzieś zakopaną w tym porządną komedię. Gdyby tylko twórca i gwiazda Seth MacFarlane mógł zejść mu z drogi.

W uczciwości, Przetrząsaćjakże nie przebudzone zingery nie są zbyt odległe od materiału źródłowego. Podobnie jak w filmie z 2012 roku i jego kontynuacji z 2015 roku, Ted (głosowi ponownie użyczył MacFarlane) jest pluszowym misiem powołanym do życia — na ekranie za pomocą imponująco wyglądającej grafiki komputerowej, a w opowieści za pomocą życzenia złożonego spadającej gwieździe autorstwa samotnego małego dziecka. chłopak. I tak jak w filmach, głównym gagiem jest kontrast pomiędzy uroczym, milutkim wyglądem Teda a jego niegrzeczną, prymitywną osobowością. Największa różnica między filmami a najnowszym projektem polega na tym, że ten drugi zaczyna się dwie dekady wcześniej, w 1993 roku, i przedstawia ludzkiego przyjaciela Teda, Johna Bennetta, nie jako mężczyznę w średnim wieku, granego przez Marka Wahlberga, ale jako 16-latka… stary chłopiec grany przez Maxa Burkholdera.

Zmiana wiąże się z odpowiednią zmianą podgatunku. Gdzie cechy pasują do bromancji między mężczyzną a dzieckiem Bardzo zły I Kacprequel jest zaktualizowaną wersją seriali komediowych z lat 80. i 90. Nie jest też zbyt nieśmiały, jeśli chodzi o jego wpływy: rozdział o Halloween przedstawia bohaterów takich jak Rozanna, Simpsonowie I Żonaty… Z dziećmi. (Program często odwołuje się również do skrzypienia Pełen dom — ale głównie jako materiał na palanty dla fana Lori Loughlin, Johna.) Główną różnicą jest to, że podczas Rozanna i im podobni byli ograniczani standardami przyzwoitości i surowymi ograniczeniami czasowymi telewizji nadawanej, Przetrząsać to tytuł do przesyłania strumieniowego, który nie musi się martwić o żadną z tych rzeczy.

Okazuje się, że jest to bardzo mieszane błogosławieństwo. Z jednej strony, PrzetrząsaćBezkompromisowa brutalność jest jego znakiem rozpoznawczym. Praktycznie nie ma próżni w rozmowie, której ktoś, zazwyczaj Ted, nie próbowałby wypełnić dowcipem o kutasie, dowcipem o seksie lub dowcipem o masturbacji, i trudno sobie wyobrazić, że trafiliby tak samo, gdyby bohaterowie musieli uciekać się do nieśmiałych eufemizmów ( chociaż jest ich mnóstwo). A przyjemne czasy trwania, przynajmniej teoretycznie, pozwalają serialowi popchnąć dalej zarówno bohaterów, jak i humor. Na przykład historia taty Johna, Matty’ego (Scott Grimes), który na nowo zastanawia się nad swoją homofobiczną ignorancją po spotkaniu ze zjadliwie bigoteryjną świadomą ciężarówką z zabawkami, wydaje się zbyt przestarzała, aby wydawać się tak szokująca Lub tak chwytający za serce, jak to najwyraźniej ma być – ale w zasadzie jest to bardzo wyjątkowy odcinek „problemów” przedstawiony w sposób, który tylko Przetrząsać mógł.

Jednak w miarę jak każdy z siedmiu odcinków sezonu trwa średnio 40 minut, staje się coraz bardziej oczywiste, że wadą Przetrząsaćwolność polega na niechlujstwie. Skrócenie każdej części do standardowych 22 minut nie uczyniłoby z tego arcydzieła, ale mogłoby zmusić MacFarlane’a do skrócenia niektórych słabszych puenty lub spędzenia mniej czasu na upieraniu się nad własną skandalizacją. Z pewnością zmusiłoby go to do ponownego rozważenia powtarzających się prób tej sprawy z Bobem w Sideshow, w której kawałek trwa tak długo, że staje się nieśmieszny, a potem znów staje się śmieszny. To trudna sztuczka do wykonania i od tego czasu Przetrząsać nigdy tego nie robi, jedyne, co osiąga, to dodanie wzdęć.

Pośród całej tej kudłatości można sobie wyobrazić ciaśniejszą i jaśniejszą serię, jaka mogłaby być. Burkholder ma słodką chemię z MacFarlane’em (a przynajmniej głosem tego ostatniego dochodzącym z animowanej istoty). Giorgia Whigham zaszczepia Blaire, liberalnej kuzynce Johna, przebiegłość, która powstrzymuje ją przed zredukowaniem do zadufanego worka treningowego; podobnie jak Alanna Ubach, która gra matkę Johna, Susan, z tak szeroko otwartymi oczami, że niemal przekracza typ nadwerężonej żony nadzianej na szpikulec Kevin potrafi się pieprzyć. A kiedy głupie żarty trafiły, trafiły. Niektóre z najgłupszych pomysłów są również najbardziej zapadające w pamięć, jak na przykład wątek poboczny, w którym Ted stwierdza, że ​​musi być drugim Jezusem Chrystusem, ponieważ on również „narodził się nie z nasienia ludzkiego, ale z boskiego pochodzenia”.

Problem w tym, że na każdy element, który kliknie, przypada pół tuzina innych, które tego nie robią. W sensie, PrzetrząsaćPobłażanie sobie jest na równi z głównym niedźwiedziem — w końcu Ted nigdy nie gryzie się w język ani nie wątpi w swoje impulsy, a nikt, kto lubi jego lekko drażliwy rodzaj humoru, nigdy by tego nie chciał. Ale to, co może być urocze dla bohatera telewizyjnego, jest przeszkodą w programie telewizyjnym. Przetrząsać lepiej byłoby, gdyby pozostawił brak powściągliwości Tedowi i ograniczył się do tego, co najlepsze z jego materiału.