LONDYN (AP) — Obowiązkowy, kierowniczy, trochę nudny — Keira Starmera nie jest niczyim wyobrażeniem polityka ognistego.

Partia Pracy ma nadzieję, że właśnie tego potrzebuje Wielka Brytania. Starmer, 61-letni przywódca centrolewicowej partii, jest obecnie faworytem do zwycięstwa w wyborach parlamentarnych w kraju Wybory 4 lipca.

Starmer spędził cztery lata jako lider opozycji, przeciągając swoją partię socjaldemokratyczną z lewicy w stronę politycznego środka. Jego przesłanie dla wyborców jest takie, że rząd labourzystowski przyniesie zmiany – raczej uspokajające niż przerażające.

„Głos na Partię Pracy jest głosem na stabilność – gospodarczą i polityczną” – powiedział Starmer po premierze Rishi Sunaku zwane wyborami w środę.

Jeśli Partia Pracy wygra wybory, Starmer zostanie pierwszym laburzystowskim premierem od 2010 roku.

Starmer, prawnik, który w latach 2008–2013 pełnił funkcję głównego prokuratora w Anglii i Walii, jest karykaturowany przez przeciwników jako „lewicowy londyński prawnik”. Został pasowany na rycerza za swoją rolę na czele Prokuratury Koronnej, a konserwatywni przeciwnicy lubią używać jego tytułu, Sir Keira Starmera, aby ukazać go jako elitę i oderwanego od rzeczywistości.

Żonaty i dwójka nastoletnich dzieci Starmer podkreśla swoje cechy charakteru, takie jak miłość do piłki nożnej i wsparcie dla drużyny Arsenalu z Premier League, a także swoje korzenie w klasie robotniczej. Jest synem wytwórcy narzędzi i pielęgniarki, która nadała mu imię na cześć Keira Hardiego, pierwszego przywódcy Partii Pracy.

Jego matka cierpiała na przewlekłą chorobę, która sprawiała jej ból, a Starmer powiedział, że odwiedzanie jej w szpitalu i pomoc w opiece nad nią pozostawiły w nim niezatarty ślad i pomogły mu zbudować silne poparcie dla finansowanej przez państwo krajowej służby zdrowia.

Wychowany w ubogim gospodarstwie domowym w małym miasteczku pod Londynem, był pierwszym członkiem swojej rodziny, który poszedł na studia, studiując prawo na uniwersytetach w Leeds i Oksfordzie. Zanim został mianowany głównym prokuratorem, zajmował się prawem dotyczącym praw człowieka.

Starmer został wybrany do parlamentu z dzielnicy centralnego Londynu w 2015 r. w wyborach, w których Partia Pracy została pokonana przez konserwatystów. Często nie zgadzał się z ówczesnym przywódcą Jeremym Corbynem, zagorzałym socjalistą, który w pewnym momencie odszedł z czołowego zespołu partii z powodu nieporozumień, ale zgodził się pełnić funkcję rzecznika labourzystów ds. Brexitu pod rządami Corbyna.

Starmer był zdecydowanym przeciwnikiem decyzji Wielkiej Brytanii o opuszczeniu Unii Europejskiej, choć obecnie twierdzi, że rząd laburzystów nie będzie próbował jej cofnąć.

Krytycy twierdzą, że świadczy to o braku zasad politycznych. Zwolennicy twierdzą, że jest to pragmatyczne i szanuje fakt, że brytyjscy wyborcy nie mają ochoty wracać do dzielącej debaty na temat Brexitu.

Po tym, jak Corbyn doprowadził Partię Pracy do porażek wyborczych w 2017 i 2019 r. – co było najgorszym wynikiem partii od 1935 r. – Partia Pracy wybrała Starmera na kierownika wysiłków na rzecz odbudowy.

Jego przywództwo zbiegło się z burzliwym okresem, w którym Wielka Brytania przeszła pandemię Covid-19, opuściła UE, zaabsorbowała szok gospodarczy związany z inwazją Rosji na Ukrainę oraz znosiła zawirowania gospodarcze z powodu Liz Truss burzliwa 49-dniowa kadencja premiera w 2022 r.

Wyborcy są zmęczeni kryzysem kosztów utrzymania, falą strajków w sektorze publicznym i zawirowaniami politycznymi, które spowodowały, że Partia Konserwatywna wysłała w 2022 r. dwóch premierów w ciągu kilku tygodni: Borisa Johnsona i Truss — przed zainstalowaniem Sunaka, aby spróbować ustabilizować statek.

Starmer nałożył dyscyplinę na partię cieszącą się zasłużoną reputacją osoby charakteryzującej się podziałami wewnętrznymi, porzucił niektóre z bardziej jawnie socjalistycznych polityk Corbyna i przeprosił za antysemityzm, który, jak wykazało wewnętrzne dochodzenie, pozwolił na szerzenie się za rządów Corbyna.

Starmer obiecał „zmianę kultury w Partii Pracy”. Jego mantrą jest teraz „wieś przed imprezą”.

Sojusznicy twierdzą, że za surową powierzchownością Starmera kryje się stalowa ambicja i determinacja, by zwyciężyć. Zapytany w zeszłym roku przez „The Guardian”, jaka była najgorsza praca, jaką kiedykolwiek miał, odpowiedział „przywódca opozycji”.

„Jako lider opozycji nie masz władzy i jest to najbardziej frustrująca praca, jaką kiedykolwiek wykonywałem, i mam nadzieję, że nie będę jej już długo pełnił” – powiedział.

Wyzwaniem Starmera jest przekonanie wyborców, że rząd laburzystów może złagodzić chroniczny kryzys mieszkaniowy w Wielkiej Brytanii i naprawić podupadające usługi publiczne, zwłaszcza skrzypiącą służbę zdrowia – ale bez narzucania podwyżek podatków i pogłębiania długu publicznego.

Niektórzy z lewicy Partii Pracy narzekali na jego centrowe podejście i to, co uważają za mało ambitną politykę. Rozwodnił zobowiązanie do wydania miliardów na inwestycje w zielone technologie, mówiąc, że rząd labourzystowski nie pożyczy więcej na finansowanie wydatków publicznych.

Jednak pod jego przywództwem partia zyskała w sondażach gwałtowny wzrost, co pomogło utrzymać jej wewnętrznych krytyków na dystans.

Na październikowej konferencji partii wykazał się pewną pasją, mówiąc wiwatującym delegatom: „Wychowałem się w klasie robotniczej. Całe życie walczę. I nie przestanę teraz.” Wykazał się także niezwykłym spokojem, gdy protestujący wbiegł na scenę i obsypał Starmera brokatem i klejem.

Niektórzy porównują te wybory do 1997 r., kiedy Tony Blair poprowadził Partię Pracy do miażdżącego zwycięstwa po 18 latach rządów konserwatystów.

Tim Bale, profesor polityki na Queen Mary University w Londynie, powiedział, że choć Starmer nie jest „szczególnie inspirującą postacią w stylu Blaira, to jednak przebija Rishiego Sunaka niemal pod każdym względem pod względem tego, czego ludzie oczekują od premiera”.

„On nie jest świetny” – powiedział Bale. „Ale on jest wystarczająco dobry”.