Prezydent Rwandy Paul Kagame, budzący tyle samo obaw, co podziwu, chce przedłużyć swoje 24-letnie rządy w wyborach, które zdaniem analityków wygra z przytłaczającą przewagą.

Dominował w każdych wyborach od czasu objęcia urzędu prezydenta w 2000 r., zdobywając ponad 90% głosów. W 2017 r. wygrał z oszałamiającym wynikiem 99%.

66-letni pan Kagame zmierzy się z dwoma jedynymi kandydatami, którzy otrzymali zezwolenie na start – pozostali kandydaci nie zostali dopuszczeni przez państwową komisję wyborczą.

Prezydent Kagame stoi na czele rwandyjskiej polityki od czasu, gdy jego siły rebelianckie przejęły władzę pod koniec ludobójstwa w 1994 r., w wyniku którego zginęło około 800 tys. Tutsi i umiarkowanych Hutu.

Od tego czasu chwalono go za nadzorowanie spektakularnego odrodzenia i zjednoczenia kraju.

„30 lat temu Rwanda była w zasadzie spisana na straty – ale w pewnym stopniu dzięki przywództwu Kagame i jego partii rządzącej, Rwandzie udało się zbudować pewną stabilizację” – powiedział BBC dr Felix Ndahinda, naukowiec zajmujący się regionem Wielkich Jezior.

Jednak jego krytycy oskarżyli pana Kagame o to, że nie pozwala na żadną opozycji, a nawet organizuje transgraniczne zabójstwa dysydentów.

Pan Kagame zawsze zaciekle bronił przestrzegania praw człowieka w Rwandzie, twierdząc, że jego kraj szanuje wolności polityczne.

Jednak jeden z analityków powiedział BBC, że wybory były jedynie „formalnością”.

Według organu wyborczego, w rejestrze wyborców znajduje się około dziewięciu milionów osób, z czego co najmniej dwa miliony głosują po raz pierwszy.

Tymczasowy zwycięzca powinien zostać ogłoszony we wtorek rano.

W poniedziałek wyborcy wybiorą prezydenta i 53 członków niższej izby parlamentu, natomiast dzień później zostanie wybranych 27 pozostałych posłów.

„Jestem bardzo podekscytowana tym, że będę mogła głosować po raz pierwszy, nie mogę się doczekać” – powiedziała Sylvia Mutoni w wywiadzie dla BBC.

Dla większości młodych ludzi w Rwandzie pan Kagame jest jedynym przywódcą, jakiego kiedykolwiek znali.

Pełniąc funkcję wiceprezydenta i ministra obrony w latach 1994-2000, był prawdziwym przywódcą kraju, a od 2000 r. pełni funkcję prezydenta.

Dwaj kandydaci opozycji – Frank Habineza z Demokratycznej Partii Zielonych i niezależny Philippe Mpayimana – startowali w wyborach w 2017 r., zdobywając łącznie mniej niż 1% głosów.

„Uważam, że demokracja jest procesem” – powiedział pan Habineza w podcaście BBC Focus on Africa.

„Ludzie wciąż boją się wyrażać swoje opinie. Walczę o wolność słowa, wolność mediów” – powiedział.

A niektórzy Rwandyjczycy go słuchają. Jeden wyborca ​​powiedział BBC, że nie zagłosuje na urzędującego prezydenta.

Celestin Mutuyeyezu, 28 lat, popierał wcześniej pana Kagame, jednak w tych wyborach przewagę miał pan Habineza.

„Mówił świetne rzeczy na temat walki z bezrobociem i mnie przekonał” – powiedział.

Jednak pokonanie prezydenta Kagame może okazać się trudne.

Diane Rwigara, otwarta krytyczka prezydenta, została wykluczona z udziału w wyborach. Została również zdyskwalifikowana w 2017 r.

„Rwanda jest przedstawiana jako kraj, w którym gospodarka rośnie. Ale na miejscu jest inaczej. Ludziom brakuje podstawowych rzeczy do życia, jedzenia, wody, schronienia” – powiedziała BBC.

Komisja wyborcza stwierdziła, że ​​nie dostarczyła ona prawidłowej dokumentacji.

Mimo że kraj ten wciąż zmaga się z wysokim poziomem bezrobocia wśród młodych, jest to jedna z najszybciej rozwijających się gospodarek w Afryce.

Panu Kagame przypisuje się niezwykłą transformację gospodarczą Rwandy oraz jej stabilność na przestrzeni ostatnich trzech dekad.

Rwanda jest znana na całym świecie ze swojej czystej stolicy i najwyższego na świecie odsetka kobiet w parlamencie, wynoszącego 61%.

W książce Rwanda, Inc. amerykańskie autorki Patricia Crisafulli i Andrea Redmond opisują pana Kagame bardziej jako dyrektora generalnego firmy niż przywódcę politycznego ze względu na „jego dążenie do doskonałości” w każdym sektorze w kraju.

Jest także przebiegłym politykiem.

Pomimo częstej krytyki Zachodu, stara się pozyskiwać przydatnych sojuszników – na przykład współpracując z Wielką Brytanią w sprawie jej obecnie porzuconego programu deportacji osób ubiegających się o azyl do Rwandy.

Rwanda demonstruje również swoją miękką siłę na arenie międzynarodowej, budując swoją atrakcyjność za pośrednictwem sportu, kultury i rozrywki.

Ale dyplomacja pana Kagame ma też swoją twardą stronę.

Rwanda nie zaprzeczyła tym oskarżeniom i poinformowała BBC, że rządowi Demokratycznej Republiki Konga zabrakło woli politycznej, aby rozwiązać kryzys na bogatym w minerały wschodzie kraju, gdzie od dziesięcioleci trwają niepokoje.

W trakcie kampanii wyborczej pan Kagame obiecał chronić Rwandę przed „zewnętrzną agresją” pośród napięć z sąsiednią Republiką Demokratyczną Konga i Burundi.