Podsumowując, Barbie i Ruth mają szczerą rozmowę w tym samym pustym zestawie w stylu Jamesa Turrella (zbiorowa nieświadomość Barbielanda, jeśli wolisz), w którym Kenowie wystawili „Jestem tylko Kenem”. To ich wielkie spotkanie po tym, jak Barbie ucieka z Mattel HQ i tępej hordy kierowników składających się wyłącznie z mężczyzn, na czele z Willem Ferrellem, który ściga ją w graniczną przestrzeń korytarza. Otwierając drzwi do oświetlonej słońcem kuchni, zastaje Ruth siedzącą spokojnie przy stole. („Chodzi plotka, że ​​jej duch mieszka na 17. piętrze” — szepcze Ferrell pod koniec filmu. Warto zauważyć, że Handler zmarła w 2002 roku w wieku 85 lat.) Po swojej przygodzie, niepewna, kim już jest, Barbie zostaje przedstawiona przed opcjami pozostania w Barbieland lub wejścia do prawdziwego świata jako człowiek, ze wszystkimi jego wadami, lękami i cellulitem.

Dla „Stereotypowej Barbie” Robbiego, pierwszej z lalek Barbie nazwanych na cześć córki Handlera, Barbary, jest to jak stworzenie spotykające dobrotliwego boga i pytające, dlaczego w ogóle się urodziły. Ruth odwołuje się do Barbie swoją osobistą historią, w tym przelotnymi wzmiankami o jej podwójnej mastektomii i uchylaniu się od płacenia podatków — z których oba są naturalny. Handler miała raka piersi w latach 70. i została oskarżona wraz z czterema innymi kierownikami firmy Mattel o manipulowanie danymi sprzedaży w celu wpłynięcia na ceny akcji firmy w latach 1971-1973.

Chociaż jest to z pewnością „czekaj, co?” momencie, dalsze wyjaśnianie tego nie przysłużyłoby się fabule filmu. Chodzi o to, jak mówi Ruth, że życie jako człowiek, a zwłaszcza jako kobieta, jest chaotyczną, skomplikowaną sprawą, podwajającą monolog Dysonansu poznawczego współczesnych kobiet, asystentka wykonawcza America Ferrera, Gloria, daje Barbie, aby przełamać urok Kena. (Warto wspomnieć o wspaniałości tej całej sekwencji wabienia Kensa do zwykłego Photoshopa, Ojca chrzestnego, Stephena Malkmusa itp., która doprowadziła do kręgu gitary akustycznej Kensa śpiewającego na plaży hymn narodowy Kendoma, radiowy hit Matchbox Twenty z 1996 roku „Push”. Skąd Barbie i Kenowie znają te odniesienia kulturowe? Po prostu o tym nie myśl).

Po spędzeniu tak dużej części filmu na zamartwianiu się faktem, że nigdy nie chciała, żeby cokolwiek się zmieniło, Barbie widziała i doświadczyła zbyt wiele, by kiedykolwiek zaakceptować życie takim, jakie znała, niekończący się ciąg najlepszych dni w życiu. Nawet Ken, po przeczytaniu o kolesiach, koniach, wojnie i „piwach browarniczych”, dowiedział się czegoś nowego o sobie i świecie, w którym żyje: patriarchat śmierdzi, a jego tożsamość to coś więcej niż tylko chodzenie za Barbie jak szczeniak. „Może to Barbie, I to Ken”, mówi Robbie do Goslinga tuż przed tym, jak zjeżdża po różowej okrągłej zjeżdżalni Barbie Dream House, krzycząc w samooświeceniu: „Ken jest meeeee!”

Egzystencjalny kryzys Barbie został wywołany faktem, że Gloria, właścicielka Barbie, przeżywa własne zmagania, gdy jej córka Sasha dorasta. Radzi sobie, rysując Depression Barbie – co przejawia się w reklamie lalki, która przewija się na Instagramie przez siedem godzin dziennie i nieustannie ogląda dumę i uprzedzenie BBC – oraz Barbie Niepohamowane myśli o śmierci. To na zawsze zmieniło chemię mózgu Barbie, ale wszystko, czego potrzebuje, to zwiększenie pewności siebie ze strony Ruth, aby zrobić krok naprzód w nowe życie, w którym prawdopodobnie nadal będzie wzywana, czasami źle się czuje, dostanie cellulitu i ostatecznie umrze. Ale to wszystko będzie spowodowane jej własnymi decyzjami, a także będą małe radości, które można znaleźć poza niegdyś nieskazitelną egzystencją.

Zrozumiała, że ​​nie każdy dzień, który przeżywamy, jest niesamowity, nie każda noc jest dziewczęcą nocą. Jest pełen przyziemnych zadań i spotkań, takich jak pójście do ginekologa, jak robi to Barbie w ostatniej scenie — co samo w sobie jest kolejnym skokiem logiki. Wcześniej w filmie Barbie mówi, że ani ona, ani Ken nie mają genitaliów. Czy lalka, która decyduje się zostać człowiekiem, nagle zapewnia jej układ pokarmowy i rozrodczy? Czy nawet duch wynalazcy lalki Zrób to? Jeszcze raz, najlepiej nie myśleć o tym za dużo. W końcu to surrealistyczna rozszerzona reklama zabawek. Po prostu to poczuj.

Czy w Barbie jest scena po napisach?

Ludzkość na zawsze zaznaczy piątek, 21 lipca, jako dzień oficjalnego przybycia Barbenheimera. „I właśnie tego dnia” — czytamy w podręcznikach historii — „ludzie sięgnęli po telefony, gdy zaczęły pojawiać się napisy końcowe, i przeszukali napisy „Barbie Post Credits”. To jest słowo”.

Oczywiście będą również szukać „kredytów pocztowych Oppenheimera”, ale to inny rozdział tego konkretnego tekstu historycznego. Jak wspomniano na górze tej strony, w Barbie nie ma scen po napisach, ale jest uroczy mały hołd dla linii zabawek Mattel, jeśli chcesz się przy tym zatrzymać.

Koniecznie obejrzyj też nasz wywiad z Barbie z Gerwig i obsadą, który wyjaśnia, dlaczego ta postać zawsze była czymś więcej niż tylko zabawką. Lub zagłębić się w oryginalną wersję filmu Barbie, którą Amy Schumer (i inni) prawie nakręcili. I kliknij nasz przewodnik po Barbie, jak oglądać!