UWAGA SPOILER: Ta historia zawiera główne spoilery filmu „Leave the World Behind”, który jest obecnie odtwarzany w serwisie Netflix.

„Było jedno zakończenie, które było naprawdę nieuniknione” – mówi Rumaan Alam, którego powieść „Zostaw świat” stała się materiałem źródłowym najnowszego apokaliptycznego thrillera Netflix. „Kluczową rzeczą, na którą należy zwrócić uwagę… jest to, że książka kończy się znakiem zapytania”.

Adaptacja science-fiction Sama Esmaila wprowadza kilka odskoczni od książki, szczególnie jeśli chodzi o zakończenie. Jednak według Alama, który jest także producentem wykonawczym filmu, zmiany te były „emocjonalnie wierne książce”.

„Leave the World Behind” opowiada historię Amandy i Claya Sandfordów, granych przez Julię Roberts i Ethana Hawke, którzy zabierają swoje dzieci Rose i Archie (Farrah Mackenzie i Charlie Evans) na plażę. Mahershala Ali gra GH Scotta, właściciela luksusowego domu wynajmowanego przez Sandfordów, który wraca do domu ze swoją córką Ruth (Myha’la), aby uciec przed tajemniczym chaosem panującym w mieście. Obie rodziny są następnie zmuszone do istnienia – i przetrwania – pod jednym dachem, w obliczu coraz dziwniejszych i apokaliptycznych wydarzeń, w tym katastrof lotniczych, stad jeleni gromadzących się na podwórku i tajemniczego wypadania zębów Archiego.

Próbując pomóc Archiemu, GH i Danny wyruszają na spotkanie z zwolennikiem teorii spiskowych Dannym (Kevin Bacon). Choć Danny ostatecznie zgadza się im pomóc, napięta konfrontacja prowadzi GH do wniosku, że te wydarzenia mogą być wynikiem kampanii wojskowej mającej na celu destabilizację narodu poprzez zmuszanie ludzi do zwrócenia się przeciwko sobie. Aby przeżyć, postanawia, że ​​obie rodziny muszą rozbić obóz w bunkrze w domu sąsiada.

Ale to tylko jego teoria. Ani film, ani materiał źródłowy nie dają jednoznacznej odpowiedzi. Kiedy Amanda i Ruth szukają na podwórku Rose, która zaginęła, zatrzymują się, gdy widzą eksplozje dochodzące z miasta. Film kończy się odnalezieniem przez Rose bunkra sąsiada i – co ważniejsze – DVD zawierającego ostatni sezon „Przyjaciół”. Kiedy rozpoczyna finał serialu, podczas napisów końcowych filmu odtwarzana jest piosenka przewodnia Rembrandta „I’ll Be There For You”. W książce Rose opuszcza dom sąsiada, zbierając stamtąd zapasy, które można przywieźć rodzinom.

Alam usiadł z Różnorodność aby omówić siłę niepewności, dokładność wyjaśnień GH i powód, dla którego nie przedstawiono ostatecznych wniosków bohaterom.

Czy mógłbyś opowiedzieć trochę o odstępstwach, jakie film wprowadza od książki, szczególnie w związku z zakończeniem „Przyjaciół”?

Na koniec ten szczególny zastrzyk humoru [Sam] co robi, jest satysfakcjonujące i satysfakcjonujące. To trochę autorefleksja, ponieważ jest filmowcem. Pracował także w telewizji i w pewnym sensie potwierdza coś na temat siły tego medium i jego wpływu na tę jedną postać. Mówię, że to zabawne, ale nie sądzę, że to żart. Nie sądzę, żeby to był żart z Rose. Nie sądzę, żeby to był żart z publiczności. Nie sądzę, że to żart w „Przyjaciołach”. To przypomnienie, że sztuka jest rodzajem balsamu. Teatralne przeżycie związane z oglądaniem tego filmu jest tak potężne, ponieważ miałem okazję już trzy razy zobaczyć, jak widzowie reagują na zakończenie i nikt tak naprawdę nie wie, co o tym sądzić. Pytają: Czy to zabawne? Czy to jest przerażające? Czy to naprawdę koniec? I bardzo to kocham.

W książce wydaje się, że bardziej sugeruje się, że rodziny ponownie się łączą, a Rose planuje wrócić do domu z zapasami. Ale w filmie nie jest to jasne. Czy uda im się znaleźć Rose? Czy zamierza zostać tam na dole i oglądać „Przyjaciół” na zawsze? Czy zamierzają się ponownie połączyć?

W filmie ustawiają timer, więc zegar dosłownie tyka i słyszymy, jak włącza się alarm timera. To ostatni moment, kiedy jesteśmy z Ruth i Amandą. I ostatnią rzeczą, którą powiedział GH, było to, że musimy iść do tego bunkra. Jako widz możesz powiedzieć: „Och, nie uda im się”. Ale mam wizję GH jako niezwykle kompetentnego i czuję, że rozwiązał każdy problem. Ale nie wiem, co się stanie z Archiem. Prawda jest taka, że ​​nie wiem. Jest to coś, co Sam często mówił, a o czym on też nie wie. Ale to jest na tyle otwarte, że staje się czymś, co jest opętane przez odbiorców. Nie wstrzymuję się z ostateczną odpowiedzią, bo jej nie posiadam.

W filmie GH dość szczegółowo wyjaśnia, co według niego się dzieje. Czy pisząc książkę, miałeś na myśli jego pomysł?

Ja nie, ale Mahershala Ali jest tak dobrym aktorem, że aż trudno w to uwierzyć. To była dla mnie tak fundamentalna część procesu pisania, że ​​też nie wiem. Mój pierwszy redaktor tej książki powiedział mi: „Rozumiem, że konieczne jest, abyś opowiedział o tym, co naprawdę się dzieje”. A potem wspomniała o kosmitach, a ja na to: „Obcy? Naprawdę tam poszła twoja głowa? Ale sprawia mi to też dużą przyjemność, ponieważ nie mam kontroli nad tym, co ludzie myślą, a czytelnicy dochodzą do czegoś, mając swój własny punkt odniesienia.

Monolog GH daje widzom znacznie więcej wyjaśnień, niż się spodziewałem.

GH mówi te rzeczy w oparciu o to, co wie i swoje doświadczenie życiowe. A gdyby jednej z pozostałych postaci dano możliwość spekulacji, powiedziałaby coś prawdopodobnie innego i wynikałaby z jej doświadczenia życiowego lub tego, co myślała. W dziwny sposób to, co dzieje się wśród tych ludzi, staje się analogią do tego, co dzieje się, gdy rozmawiamy. Tak się mówi o sztuce, próbuje się ją rozwikłać.

Czy w tej scenie w samochodzie z Clayem, gdzie GH po raz pierwszy pokazuje, że naprawdę się boi, myślisz, że powaga sytuacji uderzyła go tylko w tym momencie, czy też bał się przez cały czas?

Opisuje ten scenariusz ataku, który wywoła niepewność wśród ludności. W pewnym sensie to, czego się boi, jest dokładnie tym, czego doświadcza. To po prostu niepewność. Jako widz musisz wypełnić luki w tym, jak wygląda ta niepewność, czy jest to cyberatak, czy jest to akt wojny, czy jest to katastrofa ekologiczna, czy jest to po prostu upadek porządku obywatelskiego. To właśnie jest w tym tak przerażające, że po prostu nie wiesz.

Dlaczego ważne było, aby widzowie nie zakończyli oglądania rodzin ponownie zgromadzonych w bunkrze?

Czy nie byłoby to zbyt niezadowalające? To film, który szanuje Cię jako widza na tyle, by tego nie zapewniać. W ostatniej scenie pomiędzy Julią i Myha’lą nie obejmują się. Jeszcze wcześniej, kiedy są w tej małej szopie i osiągają odprężenie, Ruth przyznaje, że w tym, co powiedziała Amanda, jest trochę prawdy, że w czymś się zgadzają, ale nie kończy się to na uścisk. To nie tego rodzaju historia. Nie mam problemu z nakręceniem wielkiego filmu katastroficznego, który ratuje sześciu lub ośmiu dyrektorów i ponownie łączy ich po katastrofie, i pozwala pomyśleć: „No cóż, wszystko będzie dobrze”. Po prostu nie sądzę, żeby to był tego typu film.

Wywiad ten został zredagowany i skrócony dla przejrzystości.