Dla większości inwestorów rok 2022 był rokiem do zapomnienia. Sypiące się akcje były wystarczająco złe, ale obligacje również ucierpiały z powodu gwałtownego wzrostu inflacji i agresywnej reakcji banków centralnych, zarządzający funduszami często nie mieli gdzie się ukryć. Trzeźwe fundusze hedgingowe, które są w stanie postawić na dolara i rządowy dług, należą do nielicznych świętujących dobry rok.

Był to również rok naznaczony naprawdę niezwykłymi wydarzeniami, w obszarach tak statecznych jak obligacje rządowe Wielkiej Brytanii i tak dzikich jak kryptowaluty. Tutaj reporterzy „Financial Times” wybrali wykresy rynków w danym roku, zawierające najważniejsze momenty i najpotężniejsze trendy.

Rynek obligacji, który się zmienił

Gwałtowna inflacja i globalny wzrost stóp procentowych oznaczają nieszczęśliwy rok dla inwestorów w obligacje.

16-procentowy spadek globalnego zagregowanego indeksu obligacji Bloomberga – szerokiej miary długu państwowego i korporacyjnego – jest najgorszym wynikiem w danych sięgających 1991 roku, przyćmiewającym wszystkie inne stosunkowo rzadkie roczne spadki dla instrumentów o stałym dochodzie w ciągu ostatnich trzech dekad.

Na początku 2022 r. inwestorzy i bankierzy centralni nadal trzymali się idei, że niekontrolowaną inflację można opanować poprzez stosunkowo niewielkie podwyżki stóp procentowych. Jednak szok cenowy wywołany inwazją Rosji na Ukrainę przekreślił te nadzieje. Inflacja nadal zaskakiwała w górę przez większą część roku, mimo że banki centralne w USA, Wielkiej Brytanii i strefie euro rozpoczęły jeden z najszybszych cykli zaostrzania polityki pieniężnej w historii.

Widzisz migawkę interaktywnej grafiki. Jest to najprawdopodobniej spowodowane byciem offline lub wyłączoną obsługą JavaScript w przeglądarce.

Rentowność 10-letnich amerykańskich obligacji skarbowych — punkt odniesienia dla światowych instrumentów o stałym dochodzie — osiągnęła najwyższy poziom powyżej 4,3 procent w październiku, rozpoczynając rok na poziomie około 1,5 procent, przyczyniając się do 20-procentowego spadku światowych akcji. Od tego czasu rentowności spadły z powrotem do 3,9 procent w następstwie oznak spowolnienia inflacji w USA – najnowsze dane za listopad wskazują na spadek do stosunkowo łagodnego 7,1 procent w rocznej stopie, w porównaniu ze szczytowym poziomem powyżej 9 procent na początku roku. Inwestorzy będą jednak szukać dalszych potwierdzeń, że presja cenowa słabnie w Stanach Zjednoczonych i innych krajach, zanim ogłosi koniec brutalnej wyprzedaży obligacji. Tommy’ego Stubbingtona

Loszki oszalały

Nawet w roku bezprecedensowej zmienności na rynku obligacji Wielka Brytania wyróżniała się. Kiedy Liz Truss, podczas swojej 44-dniowej kadencji jako premier, zaproponowała we wrześniu 45-miliardowy pakiet niesfinansowanych obniżek podatków, rynek loszek załamał się.

Inwestorów zaniepokoiła nie tylko skala planowanego kredytu, który zbiegł się z pokaźnym rachunkiem za szeroko oczekiwaną dotację na energię dla gospodarstw domowych, ale także decyzja o kontynuowaniu bez analizy ze strony oficjalnego organu nadzorującego budżet.

Cena loszek poszybowała w górę, powodując gwałtowny wzrost rentowności. To z kolei wywołało kryzys w brytyjskim sektorze emerytalnym, gdzie wiele tzw. Według Banku Anglii, gdy pozbywali się długoterminowych loszek, aby zebrać niezbędną gotówkę, rynek długu publicznego Wielkiej Brytanii wszedł w „samonapędzającą się” spiralę spadkową, według Banku Anglii, który został zmuszony do wkroczenia z awaryjnym programem skupu obligacji. Wahania rentowności 30-letnich obligacji 28 września, kiedy BoE po raz pierwszy wkroczył, były tego jednego dnia większe niż obserwowane przez większość lat.

Spokój naprawdę powrócił na rynek loszek dopiero po rezygnacji Truss i rezygnacji z obniżek podatków przez następcę Rishi Sunaka. Powszechnie postrzegano to jako zwycięstwo tak zwanych strażników obligacji w karceniu rządu, który przekroczył granice odpowiedzialnej polityki fiskalnej. Tommy’ego Stubbingtona

NatGas: miotacz ognia

Jeśli jest jeden towar, który opowiada historię 2022 roku, jest to gaz ziemny, w którym Europa nauczyła się surowej lekcji geopolityki energetycznej.

Będąc zależnym od Rosji w zakresie 40 procent jej gazu przed inwazją Władimira Putina na Ukrainę, UE walczy o zastąpienie dostaw z Moskwy zdominowała wszystkie inne rynki.

Rosyjskie ograniczanie dostaw gazu zaczęło się przed inwazją, gdy Moskwa starała się zmiękczyć Europę na to, co miało nadejść. Ale osiągnął swój szczyt tego lata, kiedy eksport do kluczowego rurociągu Nordstream 1 do Niemiec został odcięty.

Do sierpnia ceny wzrosły powyżej 300 euro za megawatogodzinę – czyli ponad 500 dolarów za baryłkę w przeliczeniu na ropę – podsycając kryzys kosztów utrzymania, niekontrolowaną inflację, a nawet obawy przed krachem gospodarczym.

Ale rynek zadziałał. Europa zgromadziła wystarczającą ilość gazu, aby rozpocząć zimę, zasysając niekończące się ładunki skroplonego gazu ziemnego, jednocześnie ograniczając popyt. Do tej pory nie było wyraźnych braków. Ceny pozostają oszałamiająco wysokie w porównaniu z normą, ale od sierpnia spadły o ponad połowę.

Teraz obawy przesuwają się już na następną zimę, z dużym pytaniem, czy Europa może ponownie uzupełnić zapasy, podczas gdy rosyjskie dostawy są prawie całkowicie odcięte. Davida Shepparda

Świetny nikiel w zalewie LME

Nikiel jest zwykle zwyczajnym towarem używanym w stali nierdzewnej z seksowną historią wzrostu jego zastosowania w akumulatorach pojazdów elektrycznych, ale trafił na pierwsze strony gazet z niewłaściwych powodów w marcu.

Od lat cena metalu wynosiła średnio 15 000 USD za tonę. Ale ceny wzrosły o 280 procent do ponad 100 000 USD za tonę w ciągu jednego dnia, ponieważ obawy przed sankcjami nałożonymi na Rosję – dużego producenta niklu – otarły się o zakład o spadek cen Tsingshan, największej na świecie firmy produkującej stal nierdzewną, która buduje z rozległych projektów niklowych w Indonezji.

Historyczny wzrost cen skłonił Londyńską Giełdę Metali do zawieszenia i anulowania transakcji wartych miliardy dolarów, wywołując jeden z największych kryzysów w 145-letniej historii giełdy, ponieważ uczestnicy, którzy mieli zysk, zażądali odszkodowania w wysokości prawie 500 mln dolarów, a handlowcy pytał, dlaczego nic nie zrobiono wcześniej.

Pełny zakres kryzysu został później ujawniony w obronie LME przed roszczeniami prawnymi. Zapotrzebowanie na środki pieniężne do obrotu doprowadziłoby członków rozliczających do bankructwa, co doprowadziłoby izbę rozliczeniową LME do niewypłacalności, a nawet groziłoby zarażeniem rynków finansowych.

Od czasu traumy handlowcy odstąpili od korzystania z kontraktu LME na nikiel, który służy jako globalny punkt odniesienia dla producentów i sprzedawców przy zawieraniu transakcji. Słaba płynność doprowadziła do powrotu niestabilnych wahań cen.

Zamieszanie na rynku niklu jest dalekie od zakończenia — LME nie znajdzie szybkich rozwiązań, aby przywrócić wiarę w swój kontrakt i nadszarpniętą reputację. Harry’ego Dempseya

Kiedy złamano krypto

Branża kryptowalut cierpi z powodu własnego „momentu Lehmana” polegającego na spadających cenach aktywów i łańcuchu niepowodzeń w przypadku nadmiernie lewarowanych i często źle zarządzanych pośredników rynkowych. Największym z nich jest oczywiście nieistniejący FTX, którego założyciel Sam Bankman-Fried odczuwa teraz pełną moc spraw karnych i cywilnych, które mogą go skazać na stuletni wyrok więzienia. Podstawy tego kryzysu zostały położone na samym początku kryptowalut, ale iskra do załamania pojawiła się w maju.

To wtedy token terra crypto — pomysł działającego obecnie założyciela Terraform Labs, Do Kwona — implodował. Tak zwany „stablecoin” miał mieć solidną wycenę 1 dolara za sztukę w ramach schematu wspieranego przez algorytmy i ślepą wiarę. Ale w maju jego wartość spadła do zera i pociągnęła za sobą duże fragmenty przestrzeni kryptograficznej, zaczynając od siostrzanego tokena luna.

Skrócona historia tego, co wydarzyło się później, obejmuje upadek kryptowalutowego funduszu hedgingowego Three Arrows Capital, który w czerwcu popadł w stan likwidacji; Sieć Celsjusza (hasło: „zdebankuj się”), która w lipcu złożyła wniosek o upadłość; i wielu innych pośredników, których, jak na ironię, wykupił wówczas Bankman-Fried. Scott Chipolina

Rok króla dolara

W chaotycznym dla rynków roku jedną stałą był dolar amerykański, który we wrześniu osiągnął 20-letnie maksimum w porównaniu z koszykiem sześciu innych głównych walut – wzrost o 26 procent od maja 2021 r.

Złotówka zniszczyła wiele innych walut, w tym euro, które w lipcu spadło do parytetu w stosunku do dolara, oraz funta szterlinga, który osiągnął najniższy poziom w historii po katastrofalnym „mini” budżecie we wrześniu. Chiński renminbi również osiągnął najniższy poziom od 2007 roku, podczas gdy Japonia zerwała z tradycją i mocno interweniowała, aby wzmocnić jena – którego przez lata próbowała zepchnąć w dół, a nie w górę.

Wsparcie dla dolara pochodzi z poszukiwań przez inwestorów schronienia dla przechowywania gotówki, podczas gdy rosnąca inflacja i rosyjska inwazja na Ukrainę uderzyły w globalne rynki finansowe.

Teraz wydaje się, że inflacja w USA spada, podobnie jak dolar. Spowolnienie wzrostu gospodarczego w USA i rosnące oczekiwania tak zwanego „zwrotu” Rezerwy Federalnej do wolniejszych podwyżek, a nawet obniżek stóp procentowych w 2023 r. to „przepis na słabszego dolara”, mówi Kit Juckes, makrostrateg w Société Générale.

Inni nie są tego tacy pewni. Argumentują, że dolar mógł osiągnąć szczyt, ale to nie znaczy, że w przyszłym roku będzie nadal spadał.

„Naszym podstawowym założeniem jest to, że zaostrzanie się banków centralnych w recesję utrzyma dolara nieco dłużej, niż większość się spodziewa” — mówi Chris Turner, globalny szef rynków w ING. Jerzego Steera

Jak rubel wyszedł z kłopotów

Rosyjski rubel stał się w tym roku nieoczekiwanym powrotem. Jest dziś mocniejszy w stosunku do dolara niż przed inwazją Rosji na Ukrainę, po odbiciu po gwałtownym spadku w pierwszych tygodniach marca.

Waluta początkowo straciła na wartości po wybuchu wojny, spadając do około 130 za dolara w ciągu dni i tygodni po tym, jak rosyjski bank centralny ponad dwukrotnie podniósł stopy procentowe do 20 procent pod koniec lutego, aby uspokoić krajowe rynki finansowe.

Jego odrodzenie nie odzwierciedla jednak fali inwestycji z powrotem do Rosji. Zamiast tego nałożenie przez Putina ścisłej kontroli kapitału i blokad na zagranicznych handlarzy, którzy chcą wyjść z inwestycji, pomogło rublowi odzyskać te straty do kwietnia.

Koniec roku przyniósł ponowne osłabienie rubla, pozostawiając walutę na poziomie 72 za dolara. Jerzego Steera