Zawodnicy rozgrzewali się, rozciągając i przysiadając przed Ratuszem, ostrożnie ustawiając rogaliki i szklanki na tacach oraz zapinając fartuchy, podczas gdy z głośników leciała muzyka pop.

Potem byli wyłączeni.

W niedzielę po raz pierwszy od ponad dekady w Paryżu wznowiono tradycję: coroczny wyścig kelnerów z kawiarni i restauracji. Około 200 mężczyzn i kobiet skręciło, potrąciło i przebiegło 2,5 mili ulicami miasta, wypełnionymi wiwatującymi tłumami. Zasady były proste: żadnego biegania i dotarcia do mety z nienaruszonymi tacami z rogalikiem, szklanką wody z kranu i małą filiżanką kawy.

Wyścig, który po raz pierwszy odbył się na początku XX wieku, miał przerwę od 2012 roku z powodu braku funduszy. Władze Paryża dostrzegły jednak szansę, aby miasto zabłysnęło przed organizacją letnich igrzysk olimpijskich, które rozpoczynają się w lipcu. Był to także moment, aby pokazać, że popijanie kawy w kawiarni czy wina w bistro jest tak samo integralną częścią dziedzictwa kulturowego stolicy, jak jej najsłynniejsze zabytki.

„Kiedy cudzoziemcy przybywają do Paryża, nie przyjeżdżają tylko ze względu na Luwr i Wieżę Eiffla” – powiedział Nicolas Bonnet-Oulaldj, zastępca burmistrza odpowiedzialny za handel. „Przychodzą też zjeść do naszych kawiarni, do Bouillon Chartier, Brasserie Lipp czy Procope”.

Według statystyk miejskich w zeszłym roku w Paryżu znajdowało się ponad 15 000 barów, kawiarni i restauracji, co podsyciło tętniącą życiem kulturę, w której można usiąść i podziwiać scenę, która przetrwała pomimo pandemii i obaw związanych z koronawirusem z inflacją i niedoborami pracowników.

„To francuski i paryski sposób życia” – powiedział Bonnet-Oulaldj.

Przed wyścigiem kelnerzy za pomocą agrafek przypinali numerowane śliniaki do ubrań. Osoby z najbardziej znanych klubów w mieście były traktowane niemal jak gwiazdy sportu przed ważnym meczem.

Kamery i widzowie zgromadzili się pod numerem 207, reprezentującym Les Deux Magots, kultową kawiarnię odwiedzaną przez intelektualistów i pisarzy, takich jak Simone de Beauvoir i James Baldwin; i nr 182, reprezentujący La Tour d’Argent, znaną restaurację z przepięknym widokiem na Sekwanę.

Inni byli po prostu szczęśliwi, że tam byli.

„Wspaniale jest biegać razem” – powiedział Fabrice Di Folco, lat 50, kelner w Chez Savy niedaleko Pól Elizejskich, który brał udział w wyścigu po raz pierwszy. Podobnie jak wielu innych, Di Folco stwierdził, że nie trenował specjalnie pod kątem zawodów – jego codzienna praca wystarczała do przygotowania.

Praktykanci ścigali się oddzielnie od weteranów, a mężczyźni i kobiety rywalizowali razem, ale byli klasyfikowani oddzielnie. Trzej najlepsi uczestnicy w każdej kategorii otrzymali nagrody w postaci pobytów w czterogwiazdkowych hotelach i wykwintnych posiłków w restauracji. Pierwsi zawodnicy w każdej kategorii zgarnęli także upragnione bilety na ceremonię otwarcia Igrzysk Olimpijskich.

Choć w wyścigu nominalnie biorą udział kelnerzy, mógł w nim wziąć udział niemal każdy, kto pracuje w branży usługowej: kawiarnie, restauracje, hotele, a nawet rezydencja ambasadora Wielkiej Brytanii.

Adam David, lat 22, kamerdyner w rezydencji, czekał na rozpoczęcie wyścigu ubrany w zieloną kamizelkę w kratę. „Ciągle powtarzam, że wygram” – powiedział żartobliwie. Dodał jednak: „Staram się nie wywołać incydentu dyplomatycznego”.

Zawodnicy zaczynali od ratusza Paryża i kierowali się do Centre Pompidou, a następnie przemierzali wąskie uliczki Marais, starej dzielnicy żydowskiej stolicy, zanim wrócili do punktu startu. Ekipy telewizyjne i kibice biegali obok nich, jak podczas Tour de France, a widzowie klaskali i wykrzykiwali słowa zachęty.

Bardziej konkurencyjni kelnerzy posunęli się naprzód intensywnym, niemal umęczonym marszem siłowym. Większość kończyła w ciągu 13–20 minut.

„Wydawało mi się to długie” – powiedziała 40-letnia Anne-Sophie Jelic. „Ale publiczność była wspaniała”.

Miała na sobie jaskrawoczerwoną szminkę i sznurowane buty, które pasowały do ​​koloru markizy jej kawiarni. Córka kucharza i cukiernika, pani Jelic, powiedziała, że ​​pamięta, jak słyszała o wyścigu kelnerów, gdy dorastała w wiejskiej okolicy Eure-et-Loir na zachód od Paryża.

Pani Jelic przeprowadziła się do Paryża, aby zdobyć tytuł magistra historii sztuki i archeologii i obsługiwała stoliki z boku. Powiedziała, że ​​tak jej się to spodobało, że zmieniła utwór. Ona i jej mąż, właściciel kawiarni Dalayrac w drugiej dzielnicy, wzięli udział w niedzielnym konkursie.

„Nie jedziemy tu dla nagród” – powiedziała pani Jelic przed wyścigiem. Jednak w swojej kategorii zajęła drugie miejsce, wygrywając posiłek na Tour d’Argent.

Na mecie sędziowie sprawdzali „integralność” tac zawodników. Każda szklanka wody poniżej 10-centymetrowej linii skrajni powodowała 30-sekundową karę. Pusta szklanka? To zajmie jedną minutę. Zepsute naczynia? Dwie minuty. Czegoś brakuje? Trzy. Zgubiłeś talerz? Zdyskwalifikowany.

Zakazano również noszenia tacy obiema rękami, ale nie przełączania się z lewej na prawą.

„Problem polega na tym, że nie mogę zmienić nogi” – powiedział Théo Roscian, młody kelner-praktykant w Francette, restauracji na barce w pobliżu Wieży Eiffla, sapiąc wzdłuż toru wyścigowego.

Wylało się trochę wody, która niepewnie chlapała się w szklance pana Rosciana. Przysiągł.

Chociaż nie jest jasne, kiedy dokładnie zaczęła się ta tradycja, większość z nich datuje pierwszy „course des garçons de cafe” na rok 1914. Przez dziesięciolecia jego sponsorem był L’Auvergnat de Paris, tygodnik nazwany na cześć imigrantów z regionu Owernii w środkowej Francji którzy przybyli do stolicy, wielu z nich zostało właścicielami bistro i kawiarni.

Sponsorem tegorocznego konkursu było miejskie przedsiębiorstwo wodociągowe, które stwierdziło, że zwyczaje kawiarniane, takie jak podawanie kawy ze szklanką lub karafką wody z kranu do posiłku, czynią te placówki kluczowymi sojusznikami w wysiłkach na rzecz ograniczenia zużycia plastiku.

Branża kawiarniana i restauracyjna z radością przyjęła to ożywienie.

Marcel Bénézet, prezes oddziału kawiarni, barów i restauracji Groupement des Hôtelleries et Restaurations de France, grupy handlowej z branży usług, powiedział, że w ciągu ostatniej dekady Paryż stanął w obliczu szeregu kryzysów, które zaszkodziły przedsiębiorstwom: ataków terrorystycznych, brutalnych protestów , blokady związane z Covid-19 i rosnąca inflacja.

„Ważne jest, aby zaprezentować nasz zawód” – powiedział pan Bénézet, który brał udział w wyścigu. „W paryskich kawiarniach dużo się dzieje” – stwierdził, podając jako przykłady miłość, przyjaźnie, interesy i rewolucje.

Historycznie rzecz biorąc, kelnerzy rywalizowali w klasycznym stroju: białej marynarce, czarnej muszce i wizytowych butach. W niedzielę zawodnicy mieli obowiązek ubioru obejmujący tradycyjny fartuch, ale poszli na nowoczesne ustępstwa, takie jak możliwość przemierzania paryskich bruków w tenisówkach.

André Duval (75 lat), emerytowany maître d’hôtel, który nosił dużą czerwoną muszkę, powiedział, że pamięta czasy, gdy kelnerzy przewozili do mety wino – a nie wodę. „Szkoda, że ​​nie trwało to tak długo, jak dawniej” – dodał. Niektóre z poprzednich wyścigów kelnerów rozciągały się na długości pięciu mil.

Jedna z obserwatorek, Renée Ozburn (72 l.), pisarka i emerytowana sędzia, stwierdziła, że ​​konkurs uosabiał wyjątkową energię stolicy Francji.

„To jedna z tych rzeczy, które można zobaczyć tylko w Paryżu” – powiedziała.