Deepthi pobiła wcześniejszy rekord świata wynoszący 55,12 sekundy, ustanowiony przez Amerykankę Breannę Clark. Srebro wywalczyła Aysel Onder z Turcji (55,19), a brąz Lizanshela Angulo z Ekwadoru (56,68).

„Urodziła się podczas zaćmienia słońca, a jej głowa po urodzeniu była bardzo mała, a usta i nos były nieco nietypowe. Każdy wieśniak, który ją widział, oraz niektórzy z naszych krewnych dzwonili do Deepthi pichi (mentalna) i kothi (małpa) i kazali nam wysłać ją do sierocińca. Dzisiaj widok, jak zostaje mistrzynią świata w odległym kraju, udowadnia, że ​​jest rzeczywiście wyjątkową dziewczyną” – powiedziała wzruszona Dhanalaxmi w wywiadzie dla The Indian Express z wioski Kalleda w dystrykcie Warangal w stanie Andhra Pradesh.

Ponieważ wioska liczyła 5000 mieszkańców, utrzymujących się głównie z uprawy bawełny i mango, Yadhagiri oprócz pracy jako robotnik w innych gospodarstwach korzystał z półakrowej ziemi należącej do rodziny. To właśnie po śmierci ojca Ramachandrii Yadhagiri musiał sprzedać swoją ziemię.

Deepthi Jeevanji przekracza linię mety i zdobywa złoty medal, ustanawiając nowy rekord świata w czasie 55,07 sekundy w finale kobiet T20 na 400 m podczas Mistrzostw Świata w paralekkoatletyce w Kobe w Japonii. (Komitet Paraolimpijski Indii)

„Kiedy zmarł ojciec mojego męża, musieliśmy sprzedać gospodarstwo, żeby związać koniec z końcem. Mój mąż zarabiał 100 lub 150 rupii dziennie, więc były dni, kiedy musiałam pracować, aby utrzymać rodzinę, w tym młodszą siostrę Deepthi, Amulyę. Deepthi zawsze była spokojnym dzieckiem i mówiła bardzo mało. Ale kiedy wiejskie dzieci dokuczały jej, wracała do domu i płakała. Robiłam jej więc słodki ryż, a w niektóre dni kurczaka i to ją uszczęśliwiało” – wspomina matka.

To właśnie w 2010 roku talent Deepthi jako biegacza został dostrzeżony przez trenera PT Biyani Venkateshwaralu w szkole Fundacji Rozwoju Obszarów Wiejskich (RDF) we wsi. Często wyprzedzała pełnosprawnych uczniów, co skłoniło trenera do zapisania jej na treningi na 100 m i 200 m.

„Kiedy po raz pierwszy zobaczyłem Deepthi, byłem pod wrażeniem jej siły i zdolności do naturalnego biegania. Musiałem pobiec z nią po bieżni, żeby zrozumiała ideę bieżni. Ale nie chciała z nikim rozmawiać. Wygrała bieg na 100 m na szczeblu stanowym, ale została zdyskwalifikowana za naruszenie pasa ruchu. Dlatego często musiały towarzyszyć jej inne dzieci” – Venkateshwaralu powiedziała The Indian Express.

Deepthi Jeevanji z rodzicami.

Porada eksperta

To właśnie podczas spotkania stanowego w Khammam w 2019 r. Deepthi zwróciła uwagę trenera indyjskiego władz ds. sportu, N. Ramesha. Odwiedził jej dom, aby przekonać rodziców, aby wysłali ją na szkolenie do Centrum SAI w Hyderabad.

„Jej rodzice nie mieli nawet biletu na autobus, żeby wysłać ją do Hyderabad. Kiedy się tu przeniosła, dużo czasu zajęło mi przystosowanie jej do treningów na stadionie. Rysowaliśmy tor na papierze i uczyliśmy ją rozumieć inną taktykę, a także potrzebę skupienia się na konkurentach. Trener lub inny stażysta zawsze byłby przy niej, aby zapewnić jej komfort. Musieliśmy sobie z nią radzić jak z dzieckiem” – mówi Ramesh.

To trenerka narodowej badmintona Pullela Gopichand spotkała Deepthi na sesji treningowej na stadionie i zasugerowała Rameshowi, aby ocenił ją w Krajowym Instytucie Wspierania Osób Niepełnosprawnych Intelektualnie w Secunderabad. Po trzydniowym teście wzięła udział w zawodach paraolimpijskich w Bhubaneswar, a później, z pomocą Fundacji Gopichand Mytrah, wzięła udział w światowej kategoryzacji swoich specjalnych umiejętności w Australii i Maroku podczas Światowych zawodów paraolimpijskich.

„Sportowiec taki jak ona potrzebuje opieki psychicznej, emocjonalnej i finansowej na każdym etapie swojej podróży. Kiedy należało dokonać oceny kategorii, trenerzy zadbali o to, aby została ona przeprowadzona na czas i była gotowa do rywalizacji na poziomie międzynarodowym” – powiedziała Gopichand.

Deepthi zdobyła złoto na 400 m podczas World Para Grand Prix w Maroku i kolejny tytuł na Igrzyskach Para Oceania-Pacyfik w Australii. W zeszłym roku zdobyła złoty medal na 400 m podczas Azjatyckich Igrzysk Paraolimpijskich w Hangzhou, uzyskując rekordowy czas 56,69 sekundy.

„Ma spokojny umysł, co ułatwia nam pracę jako trenerów. Postępuje zgodnie z tym, co jej mówimy i nie narzeka na zmęczenie. Opracowaliśmy plan włączania gwizdka co 100 m, aby umożliwić jej zrozumienie taktyki stosowanej w każdym segmencie wyścigu” – mówi Ramesh.