Wywiad z Julienem Capmeilem – Coveteur: szafy wewnętrzne, moda, uroda, zdrowie i podróże
Kiedy fotografia podróżnicza odniesie sukces, powinna sprawiać wrażenie zaproszenia – do miejsca, przygody, fantazji – zapowiedź wspomnienia, które chcesz uchwycić dla siebie. Graniczy z delikatną granicą pomiędzy intymnością a eskapizmem, czymś nieziemskim, a jednocześnie osiągalnym. Jako fotograf ds Condé Nast Travelleroprócz kilku innych publikacji, nowojorski fotograf Julien Capmeil przez dziesięciolecia doskonalił tę pomysłową równowagę.
Dorastając w atmosferze zamiłowania do fotografii przyrodniczej inspirowanej podwodnymi zdjęciami Rafy Koralowej swojego „szalonego profesora” ojca, Capmeil realizował swoją pasję poprzez serię staży w Sydney, Paryżu i Nowym Jorku. Zainspirowany takimi znakomitościami jak Herb Ritts i Irving Penn, rozwinął w swojej twórczości zręczne wyczucie kompozycji i opowiadania historii. Teraz, jako uznany fotograf podróżniczy, który opowiada ekscytujące anegdoty ze swoich przygód, Capmeil omawia swoją praktykę artystyczną, porady dla początkujących fotografów i to, jak utrzymuje w swojej pracy poczucie humoru.
Czy pamiętasz pierwsze zdjęcie, które zrobiłeś, i które wydawało ci się dziełem sztuki?
Wydaje mi się, że było to zdjęcie małego szczeniaka, które miałam. Zrobiłem konfigurację z małym tłem i wszystkim. Nie było to szczególnie kreatywne; w szkole były dzieci, które zdecydowanie robiły bardziej kreatywne rzeczy, ale ja nie umiałam rysować, co mnie bardzo sfrustrowało. Prawdopodobnie to był jeden z powodów, dla których tak fascynowała mnie fotografia.
Czy pamiętasz imię szczeniaka?
Tak, miał na imię Tex.
Czytałam, że inspirowały Cię podwodne zdjęcia ojca z lat siedemdziesiątych. Czy pamiętasz, co przyciągnęło Cię do tych zdjęć?
Mój ojciec był Francuzem i kiedy przyjechał do Australii, zainteresował się nurkowaniem, a wszystko to jeszcze zanim powstało PADI (Profesjonalne Stowarzyszenie Instruktorów Nurkowania). Mój tata był typem szalonego profesora. Zbudował coś w rodzaju łodzi podwodnej bez osłony, w której mogły usiąść dwie osoby ze sprzętem do nurkowania, a następnie nurkować pod wodą. Wybierał się na Rafę Koralową, kiedy była dziewicza, i nurkował w porcie w Sydney. Zbudował obudowę na swój aparat z plexi, dzięki czemu mógł robić z bliska zdjęcia podwodnych stworzeń, takich jak mureny. Od najmłodszych lat naprawdę kochałem ocean, więc szukaliśmy ukwiałów i badaliśmy linię brzegową.
Anguilla
Zdjęcie: Julien Capmeil
Osika
Zdjęcie: Julien Capmeil
Po studiach zająłeś się fotografią na poważnie. Czy pamiętasz, co sprawiło, że poczułeś, że może to być kariera, a nie hobby?
Pamiętam tylko, że widziałem stare katalogi Armaniego z tego okresu – były tam te duże, plamiste obrazy na pięknym papierze. Od razu przyciągnęła mnie ta forma wyrazu. To, co widziałam w magazynach o modzie, miało taki europejski urok i przez chwilę pomyślałam: „Chciałabym to zrobić”.
Jako studentka sztuk pięknych, kierunek studiów nie był dla mnie fascynujący pod względem zawodowym. W Sydney zdecydowałam się na półroczną pracę za darmo w studiu fotograficznym dla fotografa mody. To była ciężka praca, ale inspirująca i sprzyjająca współpracy. Poznałem kluczowe elementy martwej natury, fotografii mody i innych technik profesjonalnej fotografii.
W końcu Sydney zaczęła czuć się trochę zbyt ograniczona, jeśli chodzi o to, co mogłabym osiągnąć samodzielnie. Wydawało się, że to ślepy zaułek na przesyconym rynku. Wtedy zdecydowałem się przeprowadzić do Francji i zrobić tam to samo – pracować za darmo przez sześć miesięcy. W Europie możliwości były znacznie bardziej ekspansywne i uzyskałem wgląd w te wszystkie różne rynki.
Kiedy zaczynałeś, kto miał na Ciebie największy wpływ? Kogo teraz szukasz?
Po prostu uwielbiam czystą estetykę Herba Rittsa; prostota jest niesamowicie sugestywna. Ritts pociągał mnie w równym stopniu, co Irving Penn, jeśli chodzi o kompozycję i pewne dążenie do perfekcji. Patrząc wstecz na XIX wiek, jestem wielkim fanem Nadara — wówczas ograniczała go technologia fotografii, ale niedoskonałe obiektywy i długie czasy naświetlania nadawały się do tworzenia tych pięknych, efemerycznych obrazów, mimo że jego tematyką byli głównie artyści i inni osobistości w Paryżu. Co ciekawe, podobną metodologię przyjął także Paolo Roversi, włoski fotograf mody, którego uwielbiam. Często fotografuje aparatami średnio i wielkoformatowymi ze starymi obiektywami, które w piękny sposób kreują te niedoskonałości.
Weligama
Zdjęcie: Julien Capmeil
Jakich technik używasz, aby opowiedzieć historię na swoich zdjęciach?
Z biegiem czasu opracowałem wiele subtelnych technik tworzenia nastroju lub nastroju na obrazie — albo poczucia kontrastu, albo ostrości w kadrze — cokolwiek pomaga stworzyć bardziej dynamiczne obrazy.
Przed każdą pracą tworzę szczegółową listę pomysłów i ustawień, a następnie po prostu skupiam się na temacie lub sytuacji, kiedy nadchodzi czas na zdjęcia. Próbuję połączyć moją wizję z rzeczywistością okoliczności, ufając procesowi i pozwalając, aby obrazy się rozwijały.
Zdecydowanie staram się wydobyć jak najwięcej z każdej sytuacji, używając różnych technik i perspektyw, pozostając w kontakcie z teraźniejszością – niezależnie od tego, czy fotografuję osobę, martwą naturę czy krajobraz – chcę pozostać otwarty na wszystkie możliwości i zachować pewną zabawę.
Jakie składniki składają się na dobrą fotografię podróżniczą? Co odróżnia amatorów od profesjonalistów?
Cierpliwość jest najważniejsza w różnicowaniu fotografów. Zamiast po prostu chwytać coś w pośpiechu, musisz uzbroić się w cierpliwość; poczekaj na światło lub na kogoś, kto faktycznie wejdzie w kadr. Jeśli moje zdjęcie potrzebuje elementu ludzkiego, będę czekać bez końca, aż ktoś pojawi się w kadrze.
Ważne jest również utworzenie skali, która wciągnie czytelnika w obraz. Można to osiągnąć, zmieniając odległość od fotografowanych obiektów, bawiąc się cieniami i dostosowując ustawienia od mikro do makro, aby umożliwić widzowi zrozumienie skali poprzez kontrast i równowagę.
Postprodukcja to kolejny obszar, w którym możesz stworzyć atmosferę dla swoich widzów. Czy są jasne i przewiewne, czy bardziej nastrojowe? Jaki to ma wpływ na czytelnika? Czy to uzupełnia fotografowany obiekt? Czy zdjęcie potrzebuje jasności i powietrza, żeby trochę łatwiej oddychać? Czy potrzebuje więcej ciepła?
Sri Lanka
Zdjęcie: Julien Capmeil
To świetna rada. Jaka jest najlepsza rada, jaką otrzymałeś w tej dziedzinie? Jakiej rady chciałbyś otrzymać na początku?
Najlepszą radą, jaką otrzymałem, było to, aby faktycznie tworzyć pracę. To najlepszy sposób, aby zachować spójność, rozwijać swój styl i zawsze pokazywać swoją pracę. Niezależnie od tego, gdzie zaczynasz, praktyka czyni postęp – to właśnie lubię powtarzać początkującym.
Zawsze próbuj nowych rzeczy. Jeśli zobaczysz czyjeś zdjęcie, które Ci się podoba, spróbuj je naśladować, stwórz odpowiednie światło i zobacz, czy podoba Ci się taki styl. Jest to szczególnie możliwe teraz, gdy mamy pod ręką wszystkie aplikacje, sklepy i filmy.
Kiedy zaczynałem, zakup kliszy, obróbka i produkcja odbitek były bardzo drogie. Właściwie poszedłbym do laboratorium i zostałbym tam cały dzień i noc. Teraz możesz po prostu usiąść przy biurku i robić naprawdę piękne zdjęcia z takim samym wrażeniem, jak profesjonalni fotografowie. Technologia jest, trzeba ją tylko śledzić.
Jak Twój osobisty styl przejawia się w Twojej pracy?
Mój styl jest dość lekki, jasny, przewiewny i letni. Nie jest szczególnie mrocznie i nastrojowo. Próbuję przekazać poczucie uroku, aby wyrwać Cię z chwili i przenieść tam, gdzie chcesz. To taki mały eskapizm.
Zdjęcia, które robię i te, które chcę wykonać, nie zawsze są takie same. Tęsknię za tymi miejscami, do których trudno dotrzeć, które są nietknięte w taki sposób, że można poczuć żywioły. Otrzymałem zlecenie nakręcenia niesamowitej historii spaceru z Masajami przez wzgórza Loita w Kenii. To było absolutnie wyczerpujące, ale jedno z najbardziej satysfakcjonujących doświadczeń, jakie kiedykolwiek przeżyłem. Jestem wdzięczny, że klienci wciąż zdają sobie sprawę ze znaczenia tego rodzaju podróży i nadal zlecają je swoim czytelnikom.
Uwielbiam trudne podróże, wszystko, co wiąże się z dziką przyrodą i ucieczką. Zrobiłem zdjęcia w Chile i majestat gór – sposób, w jaki zmieniają się pod wpływem światła i wilgoci w chmurach – był naprawdę inspirujący. Odbyłem podróż Szlakiem Buddy przez Indie i trochę do Nepalu, ale niestety ograniczał mnie plan podróży. Taka jest rzeczywistość w tym biznesie – znaleźć się naprawdę blisko miejsca, do którego chciałeś się udać, a potem nie móc odbyć wymarzonej podróży.
Jakie jest największe ryzyko, jakie podjąłeś, aby oddać strzał?
O mój Boże, tak wiele. Jestem zaskoczony, że jeszcze żyję. Robiłem takie głupie rzeczy – spędzałem czas w samochodach, w helikopterach. Zawsze narażam się na niebezpieczeństwo. Zrzuciłem aparat ze słonia w Bangalore. Poślizgnąłem się nawet w wodospadzie na Maui i zanurzyłem aparat w wodzie. Czasami straty związane z kamerą są po prostu kosztem biznesu.
Jakie projekty najbardziej Cię ekscytują?
Uwielbiam robić portrety podróżnicze. To zbiór prac, który tworzę. Lubię fotografować miejsca i ludzi, którzy są stosunkowo nietknięci, ludzi, którzy wciąż mają tradycje, które nie zostały w żaden sposób skażone przez współczesne życie. Jest coś pięknego w utrwalaniu chwil, które z czasem blakną. Te obrazy mają w sobie ponadczasowość, ale nie odbywa się to kosztem poczucia współczesności. Oczywiście interesuje mnie to niekomercyjnie.
Myślę, że często artyści komercyjni wpadają w pułapkę konieczności utowarowienia wszystkiego i ryzykują utratę poczucia zabawy w swojej praktyce. Lubię eksperymentować, aby przywrócić poczucie zabawy w pracy.
To taki miecz obosieczny. Ludzie wierzą: „Jeśli robisz coś, co kochasz, nie przepracujesz ani jednego dnia w swoim życiu”, ale z drugiej strony może to oznaczać: „Jeśli zamienisz to w pracę, znienawidzisz to, co kiedyś kochałeś.
Tak prawdziwe. To zabawne, ale mój ojczym właściwie odradzał mi zajmowanie się profesjonalną fotografią właśnie z tego powodu. Powiedział: „Z czasem zaczniesz tego nienawidzić i naprawdę cię to pasjonuje. Nie sądzę, że powinieneś kontynuować tę karierę. Cieszę się, że go nie posłuchałem, ale doceniam jego punkt widzenia. Z pewnością jest to miecz obosieczny.
