Entuzjastyczne przyjęcie i nominacja do Oscara za Prowadź mój samochód uczynił Ryûsuke Hamaguchi reżyserem cieszącym się międzynarodowym uznaniem. Ale jego najnowszy film fabularny, ekologiczny dramat wiejski Zło nie istniejeto znacznie mniejsze dzieło — właściwie to nawet nie miał być od początku film fabularny, ale wizualny dodatek dla jego wieloletniego współpracownika, Ishibashiego Eiko.

Mimo to Hamaguchi bierze najmniejszy szczegół z małomiasteczkowej polityki (20-minutowa scena dotyczy umieszczenia szamba w nowym miejscu glampingowym) i łączy w całość konflikt dotyczący rodziny, społeczności i tego, czy ludzie rzeczywiście mogą żyć spokojnie w naturze . Rozmawiając przez tłumacza, Hamaguchi usiadł z Krawędź w październiku ubiegłego roku, tuż po premierze Zło nie istnieje na Festiwalu Filmowym w Nowym Jorku, aby porozmawiać o recepcji filmu, jego zaskakującym pochodzeniu i znaczeniu jego szalonego zakończenia.

Wywiad ten został zredagowany i skrócony.

Od tego czasu Twój profil na arenie międzynarodowej jest znacznie większy Prowadź mój samochód. Czy tym razem jest inaczej?

Tak, zdecydowanie mam wrażenie, że jest zupełnie inaczej. Powiedziałbym, że od czasu poprzedniego liczba próśb o rozmowy kwalifikacyjne wzrosła wykładniczo Prowadź mój samochódi za to jestem mu bardzo wdzięczny. Oczywiście jest też presja i obawa, że ​​sprostamy pewnym oczekiwaniom. Tak więc ciepłe przyjęcie zeszłego wieczoru było dla mnie naprawdę, naprawdę wspaniałe.

Czy oczekiwania zmieniły sposób, w jaki chciałeś nakręcić swój kolejny film?

Nie wiem, czy ma to coś wspólnego z odbiorem Prowadź mój samochód, ale wydawało mi się to kulminacją około 10 lat pracy. Dlatego tym razem poczułem, że chcę zrobić coś trochę innego.

Ten film powstał na skutek podpowiedzi Ishibashi Eiko, aby nakręciła materiały wizualne towarzyszące jej występom na żywo. Dlatego przemyślenie tego procesu i procesu, w którym poproszono mnie o nakręcenie filmu bez dialogów, było dla mnie naprawdę interesujące. Zazwyczaj piszę z dialogów. Zaczynam od scenariusza i rozmów, jakie prowadzą bohaterowie. Musiałem więc bardzo głęboko przemyśleć, jak pisać, nie zaczynając od tej przestrzeni. Przeprowadziłem wiele badań i pomyślałem, że było to dla mnie bardzo świeże podejście.

Jak znalazłeś to miasto, Mizubiki?

Samo miasto jest fikcyjne — jest połączeniem różnych miejsc, które badałem. Ale zacząłem od myślenia o tym, jakie środowisko pasowałoby do muzyki Ishibashi-san. Pojechaliśmy do jej pracowni, miejsca otoczonego przyrodą. Zastanawiałam się nad elementami wizualnymi, które pasowałyby do jej muzyki i zwiedzania jej miasta.

Spotkaliśmy się także z historią spotkania wspólnoty, które faktycznie tam miało miejsce. I dlatego to również stało się częścią badań i stało się częścią filmu.

Prawdziwe spotkanie dotyczyło glampingu?

Czy glamping jest popularny w Japonii?

Tak, zainteresowanie jest obecnie wzmożone.

Czy uważacie, że to zainteresowanie po pandemii, czy…

Nie jestem pewien, czy jest to bezpośrednia reakcja na pandemię, ponieważ przed pandemią było duże zainteresowanie, ale ten wzrost zainteresowania utrzymał się podczas pandemii, ponieważ było to coś, czym można się cieszyć nawet podczas covidu.

Miałem wrażenie, że wiele niepokojów w filmie było skutkiem pandemii. Zaskakujące jest dla mnie to, że perspektywa zmienia się na dwóch pracowników agencji talentów. Nienawidzą swojej pracy biurowej i chcą spędzać czas na świeżym powietrzu. Miałem wrażenie, że ludzie utknęli w domu, a pandemia wysunęła te uczucia na pierwszy plan.

Nie powiedziałbym, że związek z pandemią jest w filmie aż tak bezpośredni. Tak naprawdę myślę o ogólnym nastroju filmu jako o postępie w Japonii od około 10 lat, upadku gospodarczym i fakcie, że pandemia być może przyspieszyła różne degradacje społeczeństwa. Na przykład nieodpowiedzialny plan założenia obiektu glampingowego jest raczej odzwierciedleniem wzrostu liczby osób nastawionych na krótkoterminowe zyski. To tylko wskazuje na ogólny stan społeczeństwa w Japonii.

I zakłócanie naturalnych ekosystemów.

Tak, przyroda również ma na to wpływ. W rzeczywistości na obszarach takich jak Tokio bardziej zalesione obszary są brukowane w związku z przebudową, a wokół tego rodzaju problemów odbywa się wiele protestów. Dlatego myślę, że znacznie więcej osób i podmiotów myśli po prostu o krótkoterminowych zyskach, nie biorąc pod uwagę długoterminowych skutków, jakie ma to dla społeczeństwa i przyrody.

Scena spotkania jest bardzo pewna siebie. Martwiliście się, że na ekranie będzie nudno, czy po prostu wiedzieliście, że będzie wciągający?

Kiedy usłyszałem o tym prawdziwym spotkaniu, które miało miejsce, wydało mi się niezwykle interesujące. W przypadku filmu odbyłem bardzo długie spotkanie i próbowałem skondensować je w 20-minutowej scenie. Byłem pewien, że ludzie uznają to za interesujące. I myślę, że kiedy to oglądasz, możesz w pierwszej chwili pomyśleć, że to nie ma nic wspólnego z tobą, ale kiedy to oglądasz, zdajesz sobie sprawę, że jest wiele do odniesienia.

Dwadzieścia minut to długa scena.

Sceny dwudziestominutowe są w moim filmie dość powszechne, więc nie przejmowałem się tym zbytnio.

Słyszeliście więc o spotkaniu i nakręciliście materiał do projektu Eiko. W którym momencie wiedziałeś, że zaczynasz pracę nad swoim kolejnym pełnometrażowym filmem?

Już w trakcie kręcenia zacząłem postrzegać ten film jako film niezależny. Tak naprawdę miało to miejsce podczas kręcenia sceny spotkania społeczności, ponieważ nawet w filmie dialog jest bardzo ważny. Zauważyłem, jak ważny był występ każdego aktora, i wtedy pomyślałem, że musi to być coś odrębnego.

Dobra. Chcę zapytać o zakończenie. Mam wrażenie, że w końcówce następuje ostry zakręt. Co próbujesz powiedzieć?

Szczerze mówiąc, nie ma nic, co chciałbym wyjaśnić słowami. Wczoraj wieczorem podczas sesji pytań i odpowiedzi na scenie wspomniałem, że być może potrzeba trzech obejrzeń, aby zrozumieć zakończenie. Ale właściwie myślę, że dwa razy mogą wystarczyć, aby zrozumieć, że wszystko, co dzieje się w filmie, w rzeczywistości prowadzi do tego kulminacyjnego momentu i postępuje.

Tak, chyba przetestuję na tobie moją lekturę. Takumi ma bardzo idylliczne wyobrażenie o tym mieście, a zakończenie odbiera nam ten ideał. Przeprowadzka do tego miasta nie rozwiąże jego problemów.

Dobrze, dobrze. Myślę, że to jeden z aspektów zakończenia, ale myślę też o tym, że być może Takahashi również siebie idealizował, co również miało wpływ na to zakończenie.

Czy kiedykolwiek byłeś glampingiem?

Chciałbym jechać, ale jeszcze nie poszedłem.

Zło nie istnieje otwiera się w wybranych kinach w Los Angeles i Nowym Jorku 3 maja.