Czas ma zabawny sposób wślizgiwania się Małe Piękne Rzeczy, adaptacja zbioru esejów Cheryl Strayed autorstwa Liz Tigelaar. Kiedy 49-letnia Clare (Kathryn Hahn) wraca do złych nawyków z młodości, dostrzega w lusterku wstecznym swoje 22-letnie ja (Sarah Pidgeon). Kiedy jej mąż, Danny (Quentin Plair), wyciąga gałązkę oliwną podczas przedłużającej się trudnej sytuacji, widzi go przez chwilę nie jako wyczerpanego mężczyznę w średnim wieku, którym jest teraz, ale jako pełnego nadziei dwudziestokilkulatka (SteVonté Hart), jakim był na początku ich romans.

To nie jest podróż w czasie w sensie DeLorean; Małe Piękne Rzeczy jest mocno zakorzeniony w prawdziwym świecie, w którym, o ile nam wiadomo, czasowość porusza się tylko w jedną stronę. Ale zamiany stanowią żywą reprezentację specyficznej marki empatii serii – takiej, która nalega na docenienie jej bohaterów nie tylko za to, kim są teraz, ale za wszystkich ludzi, którymi byli wcześniej i być może nadal są na pewnym poziomie. Mając za sobą cały ten czas, serial ostatecznie zawiera znacznie większy emocjonalny cios, niż mogłoby to sugerować jego pozornie proste założenie lub szczupłe 30-minutowe czasy trwania odcinków.

Dzisiejsza narracja rozwija się w sposób liniowy i na pierwszy rzut oka wydaje się podobna do innych niedawnych półgodzinnych filmów Hulu o niechlujnych kobietach zmagających się z traumą z przeszłości, a la Niewięziony Lub Życie i Beata. (Film z 2014 r Dzikirównież oparty na życiu Strayed, byłby w rzeczywistości najbliższym porównaniem.) Clare, którą po raz pierwszy spotykamy w pilocie, to wrak pociągu: lekkomyślny, niestabilny i szybko ogłaszający, że nie jest jej z winy Danny’ego wyrzucił ją z domu po tym, jak wyczerpała fundusz na studia ich nastoletniej córki.

Potem w tym bałaganie pojawia się nieprawdopodobna linia ratunkowa w postaci kolumny z poradami „Dear Sugar”, do której podjęcia została zrekrutowana. Pomimo „gównianego show”, jakim jest jej obecne życie, Clare po raz pierwszy od lat rozkwita jako pisarka, udzielając odpowiedzi, które zastanawiają się nad naturą wiary, niemożliwością uzyskania pewności i znaczeniem miłości.

Podczas gdy zbyt wiele lektorów może wydawać się oszustwem w niektórych adaptacjach literackich, przejmująca wypowiedź Hahna w pełni wykorzystuje szczerą prozę Clare, w większości zaczerpniętą z prawdziwych kolumn Strayed Dear Sugar. Słowa mają moc, zanim jeszcze zdążymy polubić samą Clare lub kliknąć kombinację wyrazistości oczu świderków i niezawstydzonego sentymentu. Hahn gra Clare z nieustraszonością aktora, który wie, że materiał jest na tyle mocny, że nie musi błagać o miłość, a jej wiara zostaje sowicie wynagrodzona po kilku rozdziałach. W miarę jak serial zagłębia się w postrzępione krawędzie Clare, niemożliwe staje się nie odczuwanie zranionej duszy pod spodem.

Rozproszone retrospekcje ujawniają cenne i bolesne wspomnienia leżące tuż pod niespokojną teraźniejszością Clare: obskurny, ale przytulny dom, pełen przemocy związek z prawie nieobecnym ojcem, bliska więź z młodszym bratem Lucasem (Owen Painter) i w w centrum wszystkiego jest miłość matki, Frankie (Merritt Wever), której śmierć na raka w wieku 45 lat zaburza powagę życia Clare. W 2023 roku Clare krzyczy podczas walki ze swoją córką Rae (Tanzyn Crawford), że gdyby jutro miała umrzeć, Rae nigdy nie wybaczyłaby sobie powiedzenia tak bolesnych rzeczy. Dla Rae jest to typowo przemęczona reakcja matki, która wydaje się coraz bardziej wytrącona z równowagi. Dla nas, świeżo po druzgocącej scenie, w której młoda Clare i Lucas przygotowują się do pogrzebu matki, czyta się to jako spanikowany wyraz najgłębszego żalu Clare.

To Małe Piękne Rzeczy okazuje się wyciskaczem łez, trudno się dziwić, a emocje nasilają się w trakcie ośmioodcinkowego sezonu. Jeśli odcinek drugi jest dobry na gulę w gardle, gdy Frankie i młoda Clare omawiają razem swój kurczący się czas, finał może wywołać pełne brzydkie płacze z nieuchronną śmiercią Frankiego. Mniej oczekiwane jest jednak to, jak wiele uczuć w serialu jest zakorzenionych w bardziej przyziemnych momentach.

W szczególności Frankie mówi z taką czułością, że słuchanie jej prawie boli – i chociaż serial przedstawia ją jako niemal świętą postać jest jednym z jej drobnych niedociągnięć, Wever zasłania jej matczyne uczucie wystarczającym bólem i zmartwieniem, by poczuła się wiarygodnie ludzki. Z drugiej strony, Clare i jej najlepsza przyjaciółka Amy (Michaela Watkins) mają łatwe, komediowe relacje, które dają jedne z najjaśniejszych momentów serialu. Kiedy Clare upiera się Amy, że poprzedniego wieczoru tak naprawdę nie zdradziła Danny’ego z kierowcą Ubera, ponieważ formalnie rzecz biorąc, nie uprawiali seksu, Amy automatycznie mówi ze śmiertelną powagą: „Dobra, świetnie. Więc dlaczego tu jesteś?” wiele mówi o wytartej dynamice między nimi.

Wierny swojej nazwie, Małe Piękne Rzeczy jest wrażliwy na szczegóły. Seria ma talent do skupienia się na momentach zbyt dziwnych lub specyficznych, by sprawiać wrażenie czegoś innego niż żywego doświadczenia. Niektóre rozdzierają serce, jak kłótnia Clare i Lucasa z zawstydzoną asystentką domu pogrzebowego, która jest zmuszona do wyjaśnienia, że ​​są prawnie zobowiązani do znalezienia pary bielizny dla ciała matki, jeśli chcą otworzyć trumnę.

Jego apetyt na życzliwość i łaskę jest jednak jeszcze większy niż jego żołądek na ból. W premierze, zanim Clare sama stanie się Sugar, jest poruszona, by odpowiedzieć na post starego Sugar o niedawnej stracie. „Mam nadzieję, że po śmierci twojej siostry będziesz w stanie zrobić coś, czego ja nie zrobiłem. Stwórz coś z jej życia. Spraw, by było pięknie” – pisze. – A potem, proszę, powiedz mi, jak to zrobiłeś. Ale Sugar nie musi. Reszta Małe Piękne Rzeczy czy Clare zastanawia się, jak zrobić to dla siebie, krok po kroku.